Δεν έχουν τα άντερα να πάρουν διαζύγιο…

* ΣΙΧΑΙΝΕΤΑΙ Η ΕΥΡΩΠΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ, ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΕΜΕΝΟΙ ΜΕ ΠΡΟΓΑΜΙΑΙΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ ΔΥΝΑΤΟ!

* ΚΙ ΕΤΣΙ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΞΕΦΤΙΛΙΖΟΝΤΑΙ ΠΑΡΕΑ…

Πάει ο άλλος σόλο να κάνει αυγουστιάτικες διακοπές. Εκεί που ρημαδογυρνάει σαν την άδικη κατάρα, του γυαλίζει το κορίτσι που κι αυτό ψάχνεται για καμία περιπέτεια. Τα τακιμιάζουνε στο νησί. Να, οι θάλασσες, να τα αλάτια κάτω από την ομπρέλα, να και τα μυδοπίλαφα στο ταβερνάκι. Κι έτσι στο ξαφνικό πέφτουν και τα σορόπια… Ξεπέτα, ας πούμε.

Πουλάει ο άλλος λίγο ρομάντσο, κάμποσο φρου – φρου κι ερωτιλίκι, άντε και καμία υποσχεσούλα της κακιάς ώρας. Για να πάρει πήδημα. Πουλάει και η άλλη πήδημα για να πάρει προοπτική. Μην φύγει με άδεια χέρια.  

Πέφτει η καψούρα στην μέση κι από έναν Αύγουστο σόλο, τελικά καταλήγουν πακέτο για μια ζωή. Δεν θέλει και πολύ. Συμβαίνουν αυτά. Κάτι οι μοναξιές, κάτι οι ανασφάλειες όταν φτάνεις σε μια ηλικία, κάτι οι απελπισίες και οι ψυχαναγκασμοί «να βρω κι εγώ κάτι να νοικοκυρευτώ», δένει το γλυκό.

Και μετά από λίγο καιρό αρχίζει ο ένας να σιχαίνεται τον άλλον. Βρε με τον αχαϊρευτο που έμπλεξα, βρε με την φόλα που μου φορτώθηκε και τι το’ θελα εκείνο το «στα γρήγορα». Το

σκυλομετανιώσανε. Ξινό τους βγαίνει το βύσσινο στην πορεία…

Στο πίσω μέρος του μυαλού σκέφτονται: «Διαζύγιο!». Δεν πάει άλλο, βρε αδερφέ. Μόνο μπάλα ξέρει να βλέπει το νούμερο και μου μπαστακώνεται στο σαλόνι με τους φίλους του πίνοντας μπύρες κι όλη την ώρα ρεύονται, ούτε ένα παστίτσιο δεν έμαθε τόσα χρόνια να φτιάχνει η ανεπρόκοπη κι όλο με κουτσομπολεύει με τις σκρόφες τις φίλες της.

Αντε πάρτο το διαζύγιο. Μπορείς; Δυο κουτσούβελα είναι αυτά. Εύκολο να πληρώνεις διατροφές; Πήγες κι έχτισες και στο χωραφάκι του πατέρα της το εξοχικό. Τι να κάνεις; Να το ξεχτίσεις και να το βάλεις σε άλλο οικόπεδο; Και το σπίτι στην Αθήνα που πήρατε; Μισό – μισό. Ποιος από τους δυο θα πληρώνει το δάνειο;

… Κουλουβάχατα. Το ξανασκέφτεσαι και λες «άστο καλύτερα». Πού να μπλέκεις με δικηγόρους, άσε που θα πέσουν από πάνω και τα σόγια να σε ζαλίζουνε. Ρίχνεις κανέναν από εδώ, τραβιέται και η άλλη με κανέναν από εκεί, πέφτει το ξεχαρμάνιασμα. Στραβά μάτια εκατέρωθεν και η οικογένεια οικογένεια.

Αγρίεψαν…

Σ’ αυτή την φάση είναι, τρόπος του λέγειν, και η Ελλάδα με την Ευρώπη. Και μόνο που ακούει για Ελλάδα η Μέρκελ τής γυρνάνε τα άντερα. Το ίδιο και ο Σαρκοζί. Μπλέξαμε με δαύτους, σου λένε. Δεν μπορούμε να τους κάνουμε καλά με τίποτα. Ολο παραμύθι πουλάνε ότι θα κάνουνε και θα ράνουνε, κι όλο στο σημείο μηδέν είναι. Στυλώνουν τα πόδια και μας έχουν φλομώσει στην μπαρούφα!

Και η Ελλάδα τα ίδια. Εχει αγριέψει ο κόσμος με τις Τρόικες, με τα μνημόνια κι ακούει Ευρώπη και φορτώνει. «Θέλουνε να μας τα πάρουνε όλα, ακόμα και τον ήλιο», φωνάζουν. Και μόλις ακούνε για Μέρκελ, φουντώνουν: «Ούτε να την βλέπουμε την άπονη…».

Για συνεταιρισμό…

Διαζύγιο, λοιπόν! Για πάρτο, όμως. Σε σιχαίνεται η Μέρκελ, σε βρίζουν οι Bild και τα Focus. Μπορεί να σε διώξει η Ευρώπη; Κι εσύ, όμως, δεν την γουστάρεις. Εχεις τα άντερα να μαζέψεις τα μπογαλάκια σου και να φύγεις; Εδώ, αγαπητοί, μιλάμε για συνεταιρισμό. Εχουν πέσει τζίφρες μπροστά στον παπά και τον κουμπάρο. Εχουν δοθεί όρκοι αιώνιας πίστης. Εχουν φορεθεί βέρες χρυσές. Εχετε κάνει δουλειές μαζί τόσα χρόνια, έχετε υπογράψει κοντράτα ως Ευρώπη και ως Ελλάδα, έχετε μπερδευτεί ο ένας με τον άλλον.

Στεφάνι…

Υπήρχε στην αρχή μια ψιλοκαψούρα, έπεσε και παραμύθι στην μέση, φόρεσες σαν Ελλάδα κορσέδες να κρυφτούν οι κυτταρίτιδες, πάστωσες με πούδρες και κραγιόνια την μούρη για να κρύψεις τους πλισέδες, έκανες και τα γλυκά μάτια, σε πήρανε στον συνεταιρισμό και οι άλλοι. Κρυφογουστάρανε το νταραβέρι και οι δυο πλευρές, άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο. Φορέσατε στεφάνι, κορόιδα.

Σε άλλο δωμάτιο το βράδυ η Ελλάδα…

«Διώξτε την Ελλάδα από το ευρώ και μην την ξαναδούμε στα μάτια μας», φωνάζουν από μέσα τους οι μισοί τουλάχιστον Ευρωπαίοι. «Για να σώσουμε το ευρώ και τους τραπεζίτες της Ευρώπης φτάνουμε να πεινάμε», γκρινιάζει και ο κόσμος εδώ. Αλλο ότι μπροστά στις κάμερες, μπροστά στους μουσαφίρηδες, στρουθοκαμηλίζουμε ότι όλα είναι ζάχαρη.

Κι έτσι και οι δυο πλευρές, σε επίπεδο αποφάσεων πια, κάνουνε τα στραβά μάτια. «Δώσε της λεφτά της κυράς, άστην να ξενοκοιτάει και προς Αμέρικα μεριά, βρε δεν πα να γουστάρει και τους Ρώσους ή, τους Κινέζους, αλλά να με αφήσει στην ησυχία μου να δω κι εγώ τι θα κάνω με τα άλλα προβλήματα που έχω. Μην με ενοχλεί και τα κοιμάται το βράδυ σε άλλο δωμάτιο, όχι στο διπλοκρέβατο». Ετσι ξηγιέται η Ευρώπη με το σχέδιο Μάρσαλ. Σήκωσε τα χέρια ψηλά…

Χώνει λεφτά τώρα, ξαναδίνει κι επιδοτήσεις αβέρτα η Κομισιόν, διότι αποφάσισε ότι δεν μπορεί να πάρει διαζύγιο. Οχι σ’ αυτή την φάση, έστω. Και για τα μάτια του κόσμου, για να το παίξει οικογενειάρχης η Ευρώπη, παραμυθιάζει τους ξένους «ναι, αλλά θα γίνουν νοικοκύρηδες οι Ελληνες και θα εφαρμόσουν το μεσοπρόθεσμο».

Τρίχες. Ούτε μια στο δις θα εφαρμοστεί το μεσοπρόθεσμο… Το έχουν ήδη ξεγραμμένο και οι ίδιοι. Το χάσαμε το παιχνίδι, σου λένε οι Ευρωπαίοι. Και απλά δεν θέλουν να μπερδευόμαστε άλλο στα πόδια τους, μπας και γλιτώσουν την ολική καταστροφή.

Μπινελίκι

Κι από την άλλη και η Ελλάδα έχει απλώσει το χέρι. Θα βουτήξει τα λεφτά και ΟΚ είναι. Ε, εντάξει. Κι αν δώσει και λίγο πισινό τώρα στην ανάγκη, έτσι για να φανεί ποιος είναι από πάνω και ποιος από κάτω, δεν χάθηκε και ο κόσμος. Ούτως ή, άλλως, ποιος έχασε σήμερα την αξιοπρέπεια για να την βρει άλλος; Τι; Θα την χάσει η Ευρώπη για να την βρει η Ελλάδα; Η, θα την χάσει η Ελλάδα για να την βρει η Ευρώπη; Αντε, σου λέω εγώ, και να πέσει και κανένα μπινελίκι από τον πληρώνων. Βρε, ο συνεταιρισμός να αντέχει κι όλα τα άλλα ας πάνε να…

Τα κοράκια

Ετσι έχει η κατάσταση. Αυτό συνέβη τον Ιούλιο με τα μεσοπρόθεσμα και τις συνόδους κορυφής. Κανείς δεν είχε τα άντερα να ξεκόψει. Κι έτσι το αντρόγυνο θα κάνει τα στραβά μάτια στα ξεπορτίσματα του ενός και του άλλου. Στο όνομα της φαμίλιας!

Πήραν την απόφαση, λοιπόν, να πορευτούν μαζί. Η Ευρώπη αγνόησε τα οικονομικά στοιχεία που έλεγαν «μην δώσετε ξανά φράγκο στην Ελλάδα μετά την ανικανότητά της να κάνει μεταρρυθμίσεις εδώ κι ένα χρόνο», η Μέρκελ πήρε την καθαρά πολιτική, κι όχι οικονομική, απόφαση να φτιάξει νέο Μάρσαλ, αγνοώντας επιδεικτικά ότι στην Ελλάδα δεν πρόκειται ούτε η διαφθορά να σταματήσει, ούτε ο ανταγωνισμός να αυξηθεί, ούτε και τίποτα να διορθωθεί.

Κι από την άλλη η Ελλάδα τσεπώνει τα πακέτα και δεν την νοιάζει καν τι λέει η γειτονιά για τα ξελογιάσματά της και ότι το δίνει εδώ κι εκεί, ακόμα και μέρα μεσημέρι μπροστά στους περαστικούς. 

Κι έτσι θα συνεχίσουν να ξεφτιλίζονται παρέα. Ενα πράγμα φοβούνται. Τα αχόρταγα κοράκια των διεθνών αγορών που έχουν μυριστεί αδυναμία και καλή προίκα. Και ξέρουν ότι με μια ακόμα τσιμπιά, το αίμα θα αρχίσει να ρέει. Στο χέρι την έχουν την κατάσταση, αυτοί κρατάνε τα γκέμια, και όταν αρχίσει η τελική επίθεση, κλάφτα Χαράλαμπε. Ο σώζων εαυτόν, που λέμε. Προς το παρόν, πάντως, η οικογένεια πάνω απ’ όλα. Ως πότε, όμως;