ΔΙΠΛΑ ΔΙΠΛΑ ΘΑ ΚΑΘΟΝΤΑΙ ΤΑ ΚΟΛΛΗΤΑΡΙΑ ΣΤΟ ΟΑΚΑ.
Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΞΕΧΑΣΕ ΤΙΣ ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ ΜΑΛΑΚΙΕΣ ΤΟΥ ΧΟΝΤΡΟΥ ΦΙΛΟΥ ΤΟΥ.
ΑΝ ΤΟ ΕΚΑΝΕ ΑΥΤΟ Ο ΤΖΙΓΓΕΡ ΘΑ ΤΟΥ ΒΡΙΖΑΤΕ ΤΗΝ ΜΑΝΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΘΕΙΟ.ΑΥΤΟ ΓΙΑ ΟΡΙΣΜΕΝΑ ΠΡΟΒΑΤΑ!
Πέμπτη 21 Οκτωβρίου 2010
O Πατέρας προσκαλέι τον Μαρινάκη να καθίσει δίπλα του στο ΟΑΚΑ!
ΔΙΠΛΑ ΔΙΠΛΑ ΘΑ ΚΑΘΟΝΤΑΙ ΤΑ ΚΟΛΛΗΤΑΡΙΑ ΣΤΟ ΟΑΚΑ.
Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΞΕΧΑΣΕ ΤΙΣ ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ ΜΑΛΑΚΙΕΣ ΤΟΥ ΧΟΝΤΡΟΥ ΦΙΛΟΥ ΤΟΥ.
ΑΝ ΤΟ ΕΚΑΝΕ ΑΥΤΟ Ο ΤΖΙΓΓΕΡ ΘΑ ΤΟΥ ΒΡΙΖΑΤΕ ΤΗΝ ΜΑΝΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΘΕΙΟ.ΑΥΤΟ ΓΙΑ ΟΡΙΣΜΕΝΑ ΠΡΟΒΑΤΑ!
Ξεχάσαμε ποιοί είμαστε
Η μεγάλη επέλαση απέναντι στον τρόπο ζωής μας και στην κουλτούρα της διασκέδασής μας, την αστική, δυνάμωσε κάπου γύρω στο 1992-93 και κορυφώθηκε κάπου γύρω στο 1995-97.
Μέχρι τότε στους πάγκους των πλανόδιων με τις κασέτες εύρισκες λαϊκούς και ρεμπέτες, ροκ, Σαββόπουλο, Ασιμο ίσως, και τέτοια. Μετά, και με την έλευση του CD και την καθιέρωση της ελεύθερης, δεν ξέρω από τι, τηλεόρασης, το πράγμα χάλασε πολύ. Μα πάρα πολύ.
Βέβαια και πριν από αυτά είχαμε μια “κουλτουριάρικη” επέλαση με “κοντσέρτα για αρκούδες”, αμπέχωνα, δήθεν επανάσταση, δήθεν σοσιαλισμός και τα παρόμοια, αλλά η λαϊκή ψυχή ζούσε ακόμη. Μετά ξέφυγε η κατάσταση. Ξέφυγαν και οι ελπίδες μας, μακριά σαν πουλάκια.
Λουσάτοι “ερμηνευτές” και “ερμηνεύτριες”, διάφοροι γυαλιστεροί, που περνούσαν για νομιμοποίηση στην λαϊκή συνείδηση ακόμη και ως καλεσμένοι από σοβαρές τηλεοπτικές εκπομπές, άλωσαν τα γούστα και την αισθητική, των νέων κυρίως, που ήδη είχε δεχθεί σοβαρά χτυπήματα. Και μαζί την ιδεολογία τους για την ζωή. Εως εξαφανίσεως.
Τα μαγαζάκια των 150 καθισμάτων με την λαϊκή κομπανία, όπου πηγαινες με τα ρούχα που φορούσες στο σπίτι, εξαφανίστηκαν. Εκλεισαν.
Την θέση τους πήραν τεράστιοι χώροι, πολυ-χώροι διασκέδασης και άντε-μην-πω, όπου ορθιοι (ορθάδικα) ή πάνω σε βαρέλια (βαρελάδικα), αρχικά, 2 με τρεις χιλιάδες νέοι, φορώντας οτι καλύτερο και ακριβώτερο είχαν (19 χρονες κοπέλλες, σαν τα κρύα τα νερά, βαμμένες ως φύλαρχοι του Αμαζονίου), διασκέδαζαν μέσα σε έναν παροξυσμό ντεσιμπέλ, που απαγόρευε οποιαδήποτε επαφή. Με τα φώτα να εναλλάσσονται σε χιλιοστά του δευτερολέπτου και την συνείδηση να παραδίνεται αμαχητί.
Το περιτύλιγμα νίκησε το περιεχόμενο.
Οι γονείς είχαν ήδη παραδώσει την ανατροφή των παιδιών τους στην τηλεόραση, και τα παιδιά τους τώρα, μεγαλωμένα από την ολέθρια αυτή τροφό, έκαναν μεταπτυχιακά στην εξατομίκευση, το πρωτάθλημα του εγώ και της επίδειξης και στην διάρρηξη κάθε κοινωνικής σύνδεσης. Η έννοια της κοινωνικής ευθύνης και του χρέους απέναντι στον άλλο, τα ιδανικά για καλυτέρευση και προκοπή όλης της κοινωνίας, εξορίστηκαν από συζητήσεις, σκέψεις και παρέες. Εξαφανίστηκαν και οι παρέες, με την παλιά έννοια.
Η αναστροφή αξιών ολοκληρώθηκε. Ευμάρεια και κενότης. Αντικατέστησαν τον “πολιτικό ινστρούχτορα” και το αμπέχωνο της προηγουμένης περιόδου. Το οποίο όμως δεν είχε μπορέσει να μας κάνει τόση ζημιά. Στη νεολαία, ζημιά. Διότι πολλοί από κείνους τους αμπεχωνίτες, έγιναν στελέχια κομματικά και οικονομικά, κατέληξαν golden boys που πυρπόλησαν τις ελπίδες της πατρίδας για κάτι καλύτερο, βάζοντας ως υψηλό στόχο ζωής ένα Καγιέν και μια πισίνα, και μας έφεραν ως εδώ.
Είθε να ξαναγυρίσουμε στις υπόγειες ταβέρνες, όπου βραχνές τραγουδίστριες, ντυμένες με ένα απλό τζην, θα γίνουν οι αδέξιες ιέρειές μας, σε μια αναβάπτισή μας στην παλιά μας εκείνη συλλογικότητα που χάσαμε.
Ισως αυτά τα κοινά τραπέζια, που δεν στοιχίζουν και μισό μισθό, να μας ξαναδιδάξουν πως να είμαστε έλληνες.
Η αρετή πάντα θα σιγοκαίει μέσα στην ελληνική ψυχή.
Και ο ήρωας θα κρύβεται μέσα μας όσο νομίζει ότι είναι ντεμοντέ η παρουσία του.
Θα τον πείσουμε σιγά σιγά να επανεμφανιστεί.
Όλες οι δουλειές του ΟΠΑΠ στην Ιντραλότ!!! Τυχαίο;
Ο Χαμαιλέοντας είναι ζωάκι με τρομερή μνήμη. Ακούσαμε τις προάλλες ότι γεννήθηκε το ΟΠΑΠ TV και πως ο ΟΠΑΠ έχει αναθέσει τη συγκεκριμένη δουλειά σε κάποια εταιρία της Intralot ονόματι Vermantia Media Group ΕΠΕ και θυμηθήκαμε ότι σ' αυτήν εδώ τη στήλη είχαμε αναφερθεί στη Vermantia πίσω στις 10 Φεβρουαρίου φέτος. Με τίτλο «Η Intralot, τα... κέντρα εξουσίας και η Vermantia» τελειώναμε εκείνο το σχόλιο με το εξής:
«...Και μια που το 'φερε η κουβέντα και ο κ. Αντωνόπουλος υπερηφανεύεται για την αναγνωρισιμότητα των αρχών της εταιρικής διακυβέρνησης που διέπουν την εταιρία του, θα θέλαμε να μας πει ποια είναι η Vermantia Media Group ΕΠΕ που, αν και δεν έχει την παραμικρή μετοχική σχέση με την Intralot, εμφανίζεται στο εξωτερικό: α) ως εκπροσωπούσα την εταιρία, β) ως συνεργαζόμενη με την εταιρία, γ) ως η ίδια η εταιρία. Μέσα από τη διαφάνεια ενός. διαγωνισμού (sic) την επέλεξαν ή άλλως πώς;».
Αναζητώντας μια απάντηση στα ερωτήματα που θέσαμε τότε και στον εύλογο προβληματισμό που δημιουργείται σήμερα μετά τις (φερόμενες ως) αναθέσεις στη Vermantia να πούμε ότι η εν λόγω εταιρία ΔΕΝ ανήκει στον όμιλο της Intralot, η Intralot ΔΕΝ έχει ούτε μία μετοχή, ΔΕΝ υπάρχει ούτε καν αναφορά της στους απολογισμούς της εισηγμένης ή στην ιστοσελίδα της.
Ένας είναι ο συνδετικός κρίκος που ΔΕΝ έχει καμία σχέση με την επικαλούμενη εταιρική διακυβέρνηση της εισηγμένης, πολυμετοχικής, πολυβραβευμένης Intralot: ο μέτοχος και διευθύνων σύμβουλος της Vermantia είναι ο κ. Φίλιππος Κωνσταντίνου Αντωνόπουλος, γιος του CEO της Intralot κ. Κωνσταντίνου Αντωνόπουλου!
Τρομερό! Ο ΟΠΑΠ δίνει με απευθείας ανάθεση στην Intralot τη δουλειά της διετούς επέκτασης του συμφωνητικού συντήρησης (αρχικά κι αυτό με ανάθεση το πήρε!) και τώρα, χωρίς να υπάρχει διαγωνιστική διαδικασία, αίφνης δίνει το έργο της ΟΠΑΠ TV στη Vermantia του υιού Αντωνόπουλου!
Άραγε δεν υπάρχουν άλλοι ικανοί σ' αυτόν τον τόπο ή έστω στην Ευρώπη που θα μπορούσαν να ενδιαφερθούν (αν το ήξεραν) και ίσως να πρόσφεραν καλύτερους όρους στον ΟΠΑΠ απ' ό,τι ενδεχομένως να πρόσφερε η Vermantia του υιού Αντωνόπουλου;
Ποια είναι η εμπειρία της εν λόγω εταιρίας στο αντικείμενο ή ακόμα και της ίδιας της Intralot για να προσφέρει υπηρεσίες σε μια εταιρία των 5 δισ. τζίρου (ΟΠΑΠ); Προσφέρει η Intralot εγγυήσεις στον ΟΠΑΠ για τα έργα που θα παραδώσει η Vermantia;
Το λιγότερο που θα μπορούσε να περιμένει κανένας από δύο εισηγμένες εταιρίες που πρόσφατα ξαμολήθηκαν στην Ευρώπη προς άγραν επενδυτών (ΟΠΑΠ και Intralot) είναι η ευλαβική προσήλωση στους στοιχειώδεις όρους της διαφάνειας και της εταιρικής διακυβέρνησης.
Ο κ. Γερουλάνος, άραγε, ως αρμόδιος υπουργός, επικροτεί τέτοιες κινήσεις;
Θα ζήσετε στα γόνατα, με το κούτελο κολλημένο στα πλακάκια;
- Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη
Εσείς δηλαδή πόσο διαλλακτικοί είσαστε με την ασφάλεια των παιδιών σας; Παζαρεύετε την υγεία και την σωματική ακεραιότητα της μάνας σας; Τον πατέρα σας για πόσα τον πουλάτε; Έχει τιμή η τιμή σας; Υπάρχει κάτι που θα σας έκανε να χαρίσετε το πατρικό σας σε ξένους, να το κάνουν τζαμί ή δημόσιο αφοδευτήριο;
Λοιπόν έχω κι εγώ, όπως φαντάζομαι κι η πλειοψηφία από σας, τα ίδια προβλήματα. Off shore δεν έχω, από μετοχές κάτι απομεινάρια της γενοκτονίας του ’99, της τάξης των τριακοσίων ευρώ, οι καταθέσεις μου είναι κοντά στα διακόσια ολοστρόγγυλα ευρώπουλα, οπότε εδώ θα ζήσω, ότι κι αν γίνει και σαν καλός Έλληνας το πιθανότερο είναι κι αυτά τα τελευταία φράγκα να τα φάω κανά βράδυ με τους φίλους μου. Γιατί τα πιο ωραία γλέντια τα κάνεις με αυτά που δεν σου περισσεύουν, με αυτούς με αγαπάς.
Εδώ θα ζήσω, όχι γιατί βέβαια δεν έχω επιλογή. Απλώς εδώ είναι το χνάρι μου στον κόσμο, το χνάρι του πατέρα μου και του παππού μου. Έχω ελιές να μαζέψω, να κλαδέψω. Έχω προσκέφαλο ν’ αγρυπνήσω σ’ αυτούς που μ’ ανάθρεψαν. Εδώ είναι οι φίλοι μου, όλοι. Έχω πάντα στην τσέπη μου τα ναύλα για το Βαρκάρη, γιατί ποτέ δεν ξέρεις. Να τα ‘χετε κι εσείς.
Ως τότε πάντως εδώ είναι το σπίτι μας, ο τόπος μας.
Τώρα λοιπόν που πλησιάζει ο Χειμώνας είμαι σίγουρος πως κάνετε τα κουμάντα σας. Πλένετε και μπαλώνετε τα ελιόπανα σας, τσεκάρετε τα χτένια και τις σκάλες σας, για να μαζέψετε το λάδι της χρονιάς. Στα πιο μικρά πράγματα λοιπόν παίρνετε τα μέτρα σας, φροντίζετε τις πιο απίθανες λεπτομέρειες. Θ’ αφήσετε στα μεγάλα να σας πάει η τύχη, όπου θέλει, να σας πάρει το ποτάμι;
Οι Ταγματασφαλίτες του Μνημονίου περιφέρονται θρασείς και ψευδόμενοι. Η μύτη τους πια βρίσκει στις γωνίες και στα σύρματα των τρόλεϋ. Όσο εσείς υπομονετικά προετοιμάζεστε για την συγκομιδή, αυτοί προετοιμάζουν νέο γύρο αφανισμού. Αυτή τη φορά ο Γιώργος δεν θα πάρει βραβείο μόνο με τέθριππο από τους «Σάϋλοκ, Χίμλερ και Σια Δωρεοδόχοι Σώματος Α.Ε.», θα πάρει κι ένα γάϊδαρο τσίγκινο, φυσικού μεγέθους κι ένα βραβείο ΠΙνόικιο από τα χέρια του ίδιου του Τζεπέτο.
Διαψεύδουν το Μνημόνιο 2 αλλά ο μαρτυριάρης Όλι Ρεν το σφύριξε. Ήδη ακονίζουν και λαδώνουν τα παλούκια. Μετά θα βγει ο Πάγκαλος ο Οινοποιός, η εμβληματική φιγούρα της λιτότητας και θα πει πάλι αυτά τα ανδροπρεπή, που εμπνέεται όταν λείπει η συμβία του για περιοδεία στα Καλύβια. Μια συμβουλή μόνο, αδέρφια: όταν μιλάει ο Πάγκαλος στην τηλεόραση, να μετακινείται την πολυθρόνα σας στο πλάϊ, να βλέπετε λοξώς την οθόνη, γιατί θα του πεταχτεί κανά κουμπί απ’ το πουκάμισο και θα σας βγάλει το μάτι.
Παράλληλα, η καμαρίλα στο κόμμα της καθεστωτικής «Κομανέτσι», του ζογκλέρ και πρωταθλητή της κωλοτούμπας, πάει σύννεφο. Έχω πλήρες ρεπορτάζ, γκαραντί, για το πώς Δευτέρα πήρανε ως κοινοβουλευτική ομάδα απόφαση 11-4 ΚΑΤΑ του Μνημονίου και μετά από κάτι τετ α τετ και κανά δυο τηλεφωνήματα από δημοσιογραφικές «πουτάνες», που εξελίχθηκαν σε «ψιλονταβαντζήδες», τους ξαναμάζεψε ο Εξαπτέρυγος ο Ευλύγιστος και κάνανε γαργάρα την απόφαση και ξαναμαναψηφίσανε, βγάλανε την περικεφαλαία και φορέσανε ένα ωραίο φέσι, που τους στενεύει λίγο στον αστράγαλο κι είπαν ναι, oui, si, ja, evet, YES SIR, JAWOHL HERR COMMADANT! Κάποιος ψέλλισε να πουν τουλάχιστον «παρών» την Τετάρτη στη Βουλή, μπας και διασωθεί το κόμμα αλλά του είπαν να κάνει μόκο κι ετέθη και ζήτημα κομματικής πειθαρχίας! Κι έτσι ο Μάκης κέρδισε το μοναχικό χειροκρότημα της θυγατρός, δύσοσμο εύσημο, που όσο κι αν το πλένει, πάντα θα μυρίζει περίεργα. Τώρα βλέπουν τους ψηφοφόρους τους να φεύγουν όπως οι Αλβανοί το 1990 από την Αλβανία αλλά παίζεται κι ένα άλλο περίεργο παιχνίδι, για το οποίο επιφυλάσσομαι αλλά αν είναι όπως μαθαίνω, κάτι παληκάρια του βαρέος «πατριωτισμού» θα γίνουν νούμερο επιθεώρησης.
Αυτό πάντως που αποδεικνύεται είναι ότι η ίδρυση του ΛΑΟΣ είχε σαν στόχο τον εγκλωβισμό του Πατριωτισμού στο πολιτικό περιθώριο. Ήταν ένας καθεστωτικός μπαλαντέρ για επείγουσα χρήση. Μια χρήση. Τι σχέση μπορεί να έχει ο Μνημονιακός Μητσοτακισμός του πρόεδρα με τον Λαό και την Πατρίδα; Όση κι ο Γιώργος με τον Σοσιαλισμό.
To «Μνημόνιο 2», κάτι σαν «Αττίλας 2», έρχεται, αδέρφια. Κάντε λοιπόν τα κουμάντα σας. Υπερασπιστείτε την στοιχειώδη αξιοπρέπεια και νοημοσύνη σας. Ξεσκίστε τους. Πηγαίνετε στις κάλπες. Όλοι. Από το πρωί, σπάστε την πάχνη με το παπούτσι σας. Ακόμη κι απ’ την εντατική, με τον ορό και το σακκουλάκι. Ρίξτε τους μαύρο, κουρέψτε τους με την ψιλή κι ανεβάστε τους ανάποδα στον γάϊδαρο. Τσακίστε τους υποψηφίους του ΠΑΣΟΚ και τα εξαπτέρυγα. Κάντε τον Τατούλη να παραμιλάει τραγουδώντας τον αράπη του Ζαμπέτα από το φούμο που θα φάει. Από τις στράτες του Μωριά ξεκινάνε πάντα ωραία πράγματα.
Αυτό που θα τους λειώσει, δεν είναι απλά το να αποκτήσουν τροπικό μαύρισμα οι αχθοφόροι του Μνημονίου. Αυτό που θα τους συντρίψει θα είναι να ενισχυθούν μαζικά οι υποψήφιοι του Αντώνη Σαμαρά. Κάντε τις εκλογές δημοψήφισμα κατά του Μνημονίου. Αν σκορπίσετε από δω κι από κει, θα βγουν Γιώργος κι εξαπτέρυγα ως τεθλιμμένοι συγγενείς και θα λένε, «δεν χάσαμε εμείς, χάσανε όλοι, το πολιτικό σύστημα περνάει κρίση». Αν σκορπίσετε την αντιμνημονιακή σας ψήφο εδώ κι εκεί, τότε, αδέρφια, θα ξεφυσήσουν ανακουφισμένοι και θα σπρώξουν πιο δυνατά το παλούκι.
Πρέπει ο Γιώργος και τα παρδαλά κολλητάρια του να δουν την πλάτη του Αντώνη. Να νοιώσουν ότι ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΩΡΑ ΤΟΥΣ, ότι φεύγουν. Αν διασπείρετε την ψήφο σας, χαζοψηφίσετε, ή απέχετε, μετά όταν έρθει το «Μνημόνιο 2» να σας κάνει κλύσμα με γαρμπίλι οδοποιΐας, μην μυξοκλαίτε.
Μια ζωή λέτε όλοι στις παρέες για την ανάγκη για νέους κι άφθαρτους. Λοιπόν ο Σαμαράς στην Αττική, σας δίνει την ευκαιρία. Νέο κι άφθαρτο δεν θέλετε, μορφωμένο και με έξωθεν καλή μαρτυρία; Πάρτε τον. Βασίλης Κικίλιας. Καλός αθλητής, ξέρει από πειθαρχία κι ευ αγωνίζεσθαι, επιστήμονας κι όξω καρδιά. Έλληνας. Δεν είναι γιος του τάδε, δεν είναι μικρομεγαλολαμόγιος, δεν πέρασε από ΔΕΚΟ, ΜΚΟ κλπ. Έχει δική του οντότητα, όπως κι εσείς.
Μην μαντρωθείτε στα παραμάγαζα του ΠΑΣΟΚ, που σκοπό έχουν να μαζέψουν τα πρόβατα των δυσαρεστημένων. Ψηφίστε Βασίλη Κικίλια, στην μεγαλύτερη Περιφέρεια της χώρας για να στείλετε το μήνυμα ότι θέλετε να φύγει η κυβέρνηση του Μνημονίου και κάντε έτσι το νεύμα στον Αντώνη Σαμαρά ότι έρχεται η μεγάλη ώρα του. Διώξτε τους.
Για την Αθήνα, δεν λέω τίποτα. Άκουσα στις αναζητήσεις του Ερυθρού Σταυρού ότι αναζητείται ο Καμίνης, τον ψάχνει το ΠΑΣΟΚ, τον ψάχνει κι ο Νικήτας, που θα κάνει περίπατο.
Στον Δήμο Θεσσαλονίκης οι τοποτηρητές του Μνημονίου και τα εξαπτέρυγα τους ποντάρουν στον Κεμάλ Μπουτάρη, όπως θα μετονομασθεί πάροδος εκεί στο Βαρδάρη, όπου ξεχαρμανιάζει η φανταρία. Άλλοι πλούσιοι έχουν για χόμπυ το μπριτζ, το γκολφ και την ιαπωνική ανθοτεχνία. Ο φραγκάτος αυτός τύπος με το σκουλαρικάκι έχει για χόμπυ το κουρέλι της αποτυχημένης πολυπολιτισμικότητας και να τάζει ζώνες πορνό και βιτρίνες με πουτάνες αλλά Άμστερνταμ. Φαίνεται πως τα καρντάσια μας, τους σαλονικιούς, τους περνάει για πολύ λιγούρηδες. Φιλαράκι, δεν θα πάρουνε, γιατί είσαι ντεμέκ. Πάνε ρε στη Στάτιστα, εκεί στο ταπεινό χαγιάτι που σκοτώθηκε ο Παύλος. Σκούπισε τα στρογγυλά γυαλάκια σου και κοίτα γύρω. Κοίτα καλά και ίσως καταλάβεις γιατί Δήμαρχος θα βγει ο Κώστας Γκιουλέκας.
Δεν λέω κάτι περίεργο. Απλώς επειδή ξέρω ότι κι εσείς, αδέρφια, είσαστε αδιάλλακτοι όπως κι εγώ σε μερικά πράγματα, λέω να κάνετε τα κουμάντα σας για τα μεγάλα, για την Πατρίδα, την φαμίλια σας, τα παιδιά σας, την μάνα σας, όπως κάνετε και για τα μικρά. Ξεσκίστε τους με την ψήφο σας. Τζάμπα κι αναίμακτα. Πιείτε μια ωραία καφεδιά και μετά καρφώστε τους το ΟΧΙ σας στο δόξα πατρί. Παντού. Στην Θράκη, στην Κρήτη, στην Ήπειρο, την Ρούμελη και το Μωριά. Κυρίως όμως εδώ στην Αττική, εδώ στην Περιφέρεια των λαθρομεταναστών, της βρωμιάς και της παρακμής. Μπορεί να είσαστε άφραγκοι, με πετσοκομμένους μισθούς και συντάξεις, αλλά θα ζήσετε στα γόνατα, με το κούτελο κολλημένο στα πλακάκια; Δεν νομίζω. Πείτε τους το με την ψήφο σας. Ψηφίστε σαν να πυροβολείτε κι ανοίξτε δρόμο για Ηγεσία ασυμβίβαστη. Σαν εσάς…
Γαλλία – Ελλάς, σημειώσατε ένα
- Γράφει ο Όθων Ιακωβίδης
Και, ένα αίσθημα βαθειάς πίκρας με κυριεύει όταν, θέλοντας και μη, στο μυαλό μου γίνεται η σύγκριση της πολιτικής ευαισθησίας, επαγρύπνησης και αγωνιστικότητας των Γάλλων πολιτών, με εμάς.
Εμάς που, για να σωθούν τα πολιτικά και φυσικά τομάρια τους και τα οικονομικά στηρίγματα αυτών που μας πτώχευσαν, (δηλαδή σύσσωμου του καθεστώτος πολιτικού συστήματος), όχι μόνο τα όρια της συνταξιοδότησης των εργαζομένων αυξήθηκαν πολύ περισσότερο από αυτά των Γάλλων, όχι μόνο έκοψαν από τους πένητες συνταξιούχους και μισθοσυντήρητους, σημαντικά γι’ αυτούς ποσά, όχι μόνο «έκλεισαν τις στρόφιγγες» της χρηματοδότησης των μικρο/μεσαίων επιχειρήσεων, μαραίνοντας την αγορά και στέλνοντας στην ανεργία χιλιάδες απασχολούμενους σ΄αυτές, όχι μόνο γύρισαν τους μισθούς σε περασμένα χρόνια την ίδια στιγμή που άφησαν τις τιμές των προϊόντων να είναι οι ψηλότερες της Ευρώπης, όχι μόνο κατεδάφισαν τις οικοδομικές κατασκευές και έστειλαν ένα εκατομμύριο εργαζόμενους (σε αυτόν μόνο τον τομέα), στην απελπισία του αμφίβολου μεροκάματου, όχι μόνο εκτόξευσαν τη ψυχοφθόρο ανεργία στα επίπεδα της δεκαετίας του ’60, (τότε που τα τραίνα ήταν γεμάτα από Έλληνες μετανάστες που πήγαιναν να βρούν ψωμί στις φάμπρικες της Γερμανίας και στα ανθρακορυχεία του Βελγίου), αλλά έκαναν και κάτι άλλο, ακόμη χειρότερο από όλα αυτά μαζί: Διαπραγματεύτηκαν και παράδωσαν σε αλλοεθνείς την Εθνική μας Ανεξαρτησία !!! Παράδωσαν τη διαχείριση του πιο στρατηγικού Εθνικού Εργαλείου, σε ξένους, στους δανειστές μας.
Πριν μας πτωχεύσουν οικονομικά, μας πτώχευσαν κοινωνικά και πολιτικά.
Μας έκαναν καπιστρωμένα ανδράποδα που το μόνο οπτικό πεδίο που αφήνουν οι κομματικές παρωπίδες που μας έχουν φορέσει, είναι προς την κατεύθυνση της οσμής της προσωπικής μας ευμάρειας.
Όταν βλέπω νέα παιδιά, γεμάτα ζωή και ενέργεια, να γεμίζουν θέατρα και γήπεδα για να ζητωκραυγάσουν τον Γιώργο, τον Αντώνη, την Αλέκα, τον Αλέξη, τον Καρατζαφέρη, δηλαδή τους πολιτικά πτωχευμένους εκπροσώπους της ολοσχερούς πτώχευσης της Ελληνικής κοινωνίας, καταλαβαίνω γιατί δεν υπάρχει αντίσταση: Όλη η ενέργεια αντίστασης που έχουμε μέσα μας, σαν κοινωνία, ξεθυμαίνει στο ενδοκομματικό «πεδίο βολής», αφήνοντας, έτσι, στο απυρόβλητο, τον πραγματικό αντίπαλο, που είναι το σύνολο του καθεστώτος πολιτικού συστήματος, που έχει αλλοτριώσει και εκτρέψει τη Δημοκρατία σε μία οικογενειοκρτούμενη πολιτική και οικονομική ολιγαρχία.
Ίσως αυτή η υπαρκτή διαφορά της ποιότητας της Δημοκρατίας, να είναι η διαφορά μας με τους Γάλλους που αιτιολογεί και τη διαφορά της τρέχουσας συμπεριφοράς των δύο κοινωνιών.
Τελευταία ελπίδα καταδίκης αυτής της ζοφερής πραγματικότητας, στην παρούσα συγκυρία, οι επικείμενες εκλογές ΟΤΑ της 7ης Νοεμβρίου.
Ίσως ξεμυτίσει κάποιο φώς, στην άκρη του γκρίζου τούνελ.
Δεν πρέπει να αφήσουμε την ελπίδα να σβήσει.
Το ενεργό ηφαίστειο...
- Του Γιάννη Τριάντη
Πού είναι το «καυτό φθινόπωρο» και ο «χειμώνας της φωτιάς» που έβλεπαν οι Κασσάνδρες; Εύλογα ερωτήματα που απαιτούν απάντηση...
Η κυβερνητική εκδοχή, στηριγμένη στην αδυσώπητη προπαγάνδα, θεωρεί ότι οι μουδιασμένες αντιδράσεις και η αφλογιστία των κινητοποιήσεων οφείλονται στο ότι ο κόσμος δείχνει κατανόηση, διότι συνειδητοποίησε δύο πράγματα: ότι η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο και ότι η κυβέρνηση, που παρέλαβε χάος, έσωσε τη χώρα από τη χρεοκοπία δίνοντας σκληρές μάχες σε όλα τα επίπεδα... Η θολή ατμόσφαιρα των πρώτων μηνών μετά τις εκλογές του περυσινού Οκτωβρίου, μια ατμόσφαιρα διαμορφωμένη κυρίως από ηχηρές αποκαλύψεις περί ψευδών στοιχείων για το έλλειμμα, δημιούργησε αμέσως ένα ισχυρό άλλοθι για την κυβέρνηση. Και ταυτόχρονα νομιμοποίησε στην κοινή συνείδηση οποιοδήποτε μέτρο ικανό και απαραίτητο για τη σωτηρία του τόπου...
Και ποιος να αρθρώσει πειστικό αντίλογο στα (δήθεν) συντριπτικά δεδομένα που κατέκλυζαν καθημερινά, ριπηδόν, τις οθόνες και τις συνειδήσεις; Η απαξιωμένη ΝΔ, που και μόνο το όνομά της προκαλούσε αλλεργία; Η Αριστερά των δεδομένων αντιδράσεων; Πώς να πείσει μέσα σ' αυτόν τον ορυμαγδό; Και πώς ν' ακουστούν οι λίγοι γραφιάδες που έλεγαν εξαρχής ότι υπήρχε άλλος δρόμος, πέραν του Μνημονίου και της τοκογλυφικής δανειακής στήριξης, όταν οι λέξεις τους έμοιαζαν με χαμένους βώλους σε ερημική παραλία; Πέρασε όμως ο καιρός, άρχισαν να γίνονται γνωστές κρίσιμες λεπτομέρειες των συζητήσεων για το Μνημόνιο, ήρθαν τα σκληρά μέτρα, ζωήρεψε ο αντίλογος περί το «αν υπήρχε άλλος δρόμος» και ο κόσμος άρχισε να αμφισβητεί την κυβερνητική προπαγάνδα. Οι σχετικές έρευνες της κοινής γνώμης το δείχνουν καθαρά. Αλλά το ερώτημα παραμένει εδραίο: Τότε γιατί δεν ξεσηκώνεται;
Υπάρχει εξήγηση. Πολύπτυχη μεν, αλλά πειστική: Πρώτον, ο κόσμος, εθισμένος να εξαντλεί το δικαίωμά του στο πολιτικό παρεμβαίνειν μονάχα με την ψήφο του, δεν αντιδρά αμέσως, ούτε εξεγείρεται, αλλά περιμένει και πάλι τις γενικές εκλογές για να υπενθυμίσει τιμωρητικά στους ψεύτες ότι τον εξαπάτησαν. Ο εθισμός αυτός δεν είναι άσχετος με τον συνολικό προσανατολισμό, τις επιλογές και τη συμπεριφορά της κοινωνίας τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Υπερίσχυσαν κατά καιρούς οι –θεμιτές βεβαίως– ατομικές προτεραιότητες έναντι της συλλογικότητας. Αν συνυπολογιστεί η γενική ψευδαίσθηση περί ευημερίας, μια ψευδαίσθηση που υψώνει το ατομικώς δραν και υποτιμά το συνολικώς αντιδράν, συνάγεται το συμπέρασμα ότι η κοινωνία είχε απολέσει τη δυνατότητα να διακρίνει ευκρινώς την υπαρκτή δυνατότητα των πεισμωμένων γενικών αντιδράσεων απέναντι στην εκάστοτε κυβερνητική πολιτική. Και δεν την αξιοποίησε ούτε τώρα...
Δεύτερον, ο κόσμος είχε κουραστεί από τις κορόνες των συνδικαλιστών, την ιδεολογική μετάλλαξη ορισμένων εξ αυτών, την α λα καρτ συμπεριφορά τους ανάλογα με το κομματικό τους πρόσημο, τις ελάχιστα ευφάνταστες κινητοποιήσεις και τον δογματικό χαρακτήρα ορισμένων αιτημάτων. Με δυο λόγια, δεν ένιωθε τους συνδικαλιστές δικούς της η κοινωνία. Ούτε καν εκείνους που βρίσκονται στην Αριστερά, παρά τη διαρκή εγρήγορση και την ανυπόκριτη συμπεριφορά τους. Προς τούτοις, το βαθύ σχίσμα στον συνδικαλιστικό χώρο, οι χωριστές κινητοποιήσεις και τα συναφή επιβάρυναν έτι μάλλον την εικόνα τους. Με αποτέλεσμα, τα ποικιλώνυμα προσκλητήρια για κινητοποίηση και αγώνες να μη βρίσκουν ανταπόκριση. Απόδειξη τα λυμφατικά συλλαλητήρια και οι μικρές σε σύγκριση με το διακύβευμα διαδηλώσεις και απεργίες...
Και τρίτον, ο κόσμος υφίσταται ένα ανηλεές οικονομικό μαστίγωμα, βιώνει τις συνέπειες του Μνημονίου, τρομοκρατημένος ανησυχεί έντονα για το μέλλον, αλλά δεν έχει φτάσει ακόμη στο όριο. Οι επιπτώσεις είναι σαφείς (μαγαζιά κλείνουν, η ανεργία ογκούται, η φορολογία και τα χαράτσια γονατίζουν τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς), αλλά ο κόσμος δεν βρίσκεται στο «αμήν», διότι έχει ήδη μετέλθει κάθε μέσο για την έστω πρόσκαιρη σωτηρία του: Δεν βγαίνει, δεν αγοράζει, δεν μετακινείται όπως παλιά, περικόπτει απ' όπου μπορεί. Όμως αυτή η εν απογνώσει άμυνα θα δείξει σύντομα τις οριακές της δυνατότητες, όταν ο κόσμος φτάσει να κόψει ακόμη και το ψωμί, να κρυώνει γιατί δεν έχει λεφτά για πετρέλαιο, για να δώσει χαρτζιλίκι στα παιδιά του ή για να σώσει το σπίτι του που απειλείται με κατάσχεση... Τότε ουδείς μπορεί να εγγυηθεί ότι οι μαζεμένες σπίθες δεν θα ανάψουν μια γενική φωτιά, ανεξέλεγκτη και τρομερή...
Τις προάλλες, ένας παλιός γάλλος ποδοσφαιριστής, μια ξεχωριστή προσωπικότητα, ο Ερίκ Καντονά, είπε ότι δεν αρκούν οι γενικές απεργίες. «Η μόνη αληθινή επανάσταση είναι αυτή που έχει στόχο τις τράπεζες που κλέβουν τον κόσμο». Θαυμάσια διαπίστωση, με ατελέσφορη και ανέφικτη πρόταση: Ο Καντονά πρότεινε στα εκατομμύρια των εξεγερμένων να αποσύρουν τις καταθέσεις τους από τις τράπεζες για να γκρεμιστεί το τραπεζικό σύστημα, στο οποίο στηρίζεται το οικονομικό σύστημα που κυβερνά την οικουμένη... Αν ήταν τόσο απλό, θα είχε ήδη γίνει. Όμως η σπίθα που πέταξε ο Καντονά είναι πολύτιμη για άλλο λόγο: Ανάβει φωτιές στις συνειδήσεις. Τις ξυπνάει από τον λήθαργο. Τις οδηγεί σε δρόμους διαφορετικής σκέψης. Τις βγάζει από τη νάρκη του δεδομένου. Τις κινητοποιεί. Τις παρακινεί να είναι φιλέρευνες και υποψιασμένες. Να μην καταπίνουν αμάσητη την οργιώδη προπαγάνδα. Να μην παγιδεύονται σε εκβιαστικά διλήμματα. Να είναι καχύποπτες απέναντι στις ευκολίες και στους θαυματοποιούς. Να αμφισβητούν ως και τις δικές τους αλήθειες. Να μην τρομοκρατούνται. Και, προπάντων, να έχουν εμπιστοσύνη στο συλλογικό. Στις τρομερές δυνατότητες του συλλογικώς δραν, μακριά από «εκπροσώπους» και παρένθετους... Όλα τούτα σημαίνουν ότι έτσι μορφοποιείται μια νέα κοινωνική συνείδηση, απαλλαγμένη από τους δυναστικούς εθισμούς του παρελθόντος...
Στις επικείμενες αυτοδιοικητικές εκλογές, πολλοί βλέπουν την κρίσιμη αναμέτρηση της κοινωνίας με τις επιλογές της κυβέρνησης, αλλά και με τον φοβισμένο και καθεύδοντα εαυτό της. Η στήλη ενίσταται: Η μεγάλη αποχή –απτή απόδειξη αποδοκιμασίας προς το πολιτικό σύστημα και τους δύο «μεγάλους– ενδέχεται να αποβεί σωτήρια για την κυβέρνηση, της οποίας ένας σκληρός πυρήνας ψηφοφόρων θα παραμείνει πιστός. Έτσι, οποιαδήποτε συμπεράσματα για επιδοκιμασία της κυβερνητικής πολιτικής, με πράσινους χάρτες και θριαμβικούς αλαλαγμούς, δεν θα απηχούν την πραγματικότητα. Το ηφαίστειο υπάρχει. Είναι ενεργό. Και θα ξεσπάσει στην ώρα του... Είτε στους δρόμους είτε στην κάλπη των γενικών εκλογών...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)