Έλεος, ρε παιδιά! Με το που ανεβαίνει το βίντεο στο facebook αρχίζουν τα like και τα σχόλια. Ο ένας αλλαλάζει διαδικτυακώς ποδοσφαιρικές ιαχές «goal!!!!», ο άλλος επικαλείται επι ματαίω τον… Εωσφόρο, «Ο Σατανάς μαζί του», κανα δυο ασχολούνται με το πρακτικό του θέματος αγνοώντας επιδεικτικά την ανθρώπινη διάσταση «Εγω δε καταλαβαινω με τετοιο εξοπλισμό τετοια κρανη ποσο μαλακας να εισαι να φας πετρα?», αρκετοί ειρωνεύονται με ύφος βαρύ: «τον κακομοίρη…», ή το προσωπικό μου αγαπημένο «κρίμα είναι τόσο βελουδένιος(wtf?!)».
Στην πραγματική ζωή και στη χθεσινή πορεία τα ίδια και χειρότερα. Σε κάποια φάση σκάει μια μολότωφ στα πόδια ενός αρχιδιμοιρίτη και ο γύρω κόσμος αρχίζει να χειροκροτάει σε κατάσταση έξαλλης ευφορίας.
Σε κάποια άλλη φάση, στην Όθωνος, κύριος κυριλές, ηλικιωμένος, στυλιστική επιλογή γυναίκα-πάω- για-πρέφα, κάθόλου μπάχαλος, καθόλου κουκουλοφόρος, πλησιάζει μπατσούλη τύπου ΜΑΤ και του λέει καταλεξής και σε αρκετά ήρεμο τόνο: «Εσένα εγώ θα σε σκοτώσω. Θα βρω που μένεις και θα σε σκοτώσω».
Τι πράγματα είναι αυτά; Που καταντήσαμε; Γιατί αποκαλούμε τους αστυνομικούς μπάτσους; Πόσες γιάφκες νέας (;) γενιάς τρομοκρατών θα επιτρέψουμε να στεγάζονται σε καφενεία της Καισαριανής; Πόση χολή νομίζουμε θα σηκώσει ο server του facebook πριν πέσει; Τι είδους ψυχοπάθειας χαρακτηρίζει όσους χαίρονται με τον πόνο του μπά(γκχμ,γκχμ)στυνομικού και τι είδους ηδονή απολαμβάνουν στη θέα της ανοιγμένης από πέτρα (ή απο κόκα) μύτης; Γιατί δεν προσπαθείτε να μιλήσετε με αυτά τα παιδιά, που τόσα κι αυτοί περνάνε; Θα σας το πουν και οι ίδιοι: Σας δέρνουμε γιατί κάνουμε τη δουλειά μας. Εντολές εκτελούμε. Αυτοί που ψηφίσατε μας τις δίνουνε. Άρα; Ποιος φταίει που σας δέρνουμε; Εσείς, βρε κουτά. Και άλλωστε ποιον παίρνετε για να σας προστατέψει όταν χρειαστεί; Εμάς, βρε κουτά.
Ο μέσος διαδηλωτής που σημειωτέον δεν είναι καθόλου μπάχαλος και καθόλου κουκουλοφόρος (να τον πούμε Μπάμπη που μ’αρέσει), δεν έχει πάρει ποτέ του τηλέφωνο την αστυνομία. Έχει βέβαια και την όχι και τόσο σπάνια τύχη να μην έχει τίποτα για κλέψιμο. Μια φορά τράκαρε, πήρε την τροχαία, έκανε 5 ώρες να ‘ρθει. Αν ήθελε ΜΑΤ βέβαια κυκλοφορούν παντού και εν αφθονία. Μια άλλη φορά κάτι περίεργοι τύποι του την πέσανε στο δρόμο και τον βαράγανε αλύπητα και χωρίς λόγο. Η αστυνομία όμως τότε έτυχε να είναι απασχολημένη. Με το να τον βαράει. Με το να τον βρίζει. Με το να του πετάει χημικά. Με το να τον τραβολογάει στη ΓΑΔΑ για εξακρίβωση-φακέλωμα-σπάσιμο νεύρων. Στο μέρος με την τραγελαφική επιγραφή «Γραφείο προστασίας του πολιτεύματος» που πηγαίνουνε συνήθως τους Μπάμπηδες. Με το να του απαγορεύει: να κρατάει πανό, να διαδηλώνει, να πηγαίνει για ποτό στα Εξάρχεια, να βγάζει φωτογραφίες, να υπάρχει. Και δεν έχει γνωρίσει ποτέ στη ζωή του αστυνομικό. Ίσως γιατί το σύστημα δεν έχει ανάγκη απο αστυνομικούς αλλά από μπάτσους. Προσλαμβάνει μπάτσους, εκπαιδεύει μπάτσους και πληρώνει μπάτσους για να κάνουνε δουλειά μπάτσων. Δεν μπορείς να φυτεύεις μπατσόσπορο και να περιμένεις να φυτρώσει ζουμπούλι. Είναι παράλογο.
Και έλα τώρα εσύ ο zen, ο πασίφης, ο «κι αυτοί άνθρωποι είναι», ο δεν-έχω-ιδέα-τι-συμβαίνει-στις-πορείες, να εξηγήσεις στον Μπάμπη γιατί θα ‘πρεπε να ραγίσει η καρδιά του όταν έφαγε την πέτρα ο μπάτσος.
Εγώ δεν μπορώ να το κάνω. Γιατί και εμένα μου άρεσε η εικόνα του ΜΑΤωμένου ΜΑΤατζή.
πηγη
Στην πραγματική ζωή και στη χθεσινή πορεία τα ίδια και χειρότερα. Σε κάποια φάση σκάει μια μολότωφ στα πόδια ενός αρχιδιμοιρίτη και ο γύρω κόσμος αρχίζει να χειροκροτάει σε κατάσταση έξαλλης ευφορίας.
Σε κάποια άλλη φάση, στην Όθωνος, κύριος κυριλές, ηλικιωμένος, στυλιστική επιλογή γυναίκα-πάω- για-πρέφα, κάθόλου μπάχαλος, καθόλου κουκουλοφόρος, πλησιάζει μπατσούλη τύπου ΜΑΤ και του λέει καταλεξής και σε αρκετά ήρεμο τόνο: «Εσένα εγώ θα σε σκοτώσω. Θα βρω που μένεις και θα σε σκοτώσω».
Τι πράγματα είναι αυτά; Που καταντήσαμε; Γιατί αποκαλούμε τους αστυνομικούς μπάτσους; Πόσες γιάφκες νέας (;) γενιάς τρομοκρατών θα επιτρέψουμε να στεγάζονται σε καφενεία της Καισαριανής; Πόση χολή νομίζουμε θα σηκώσει ο server του facebook πριν πέσει; Τι είδους ψυχοπάθειας χαρακτηρίζει όσους χαίρονται με τον πόνο του μπά(γκχμ,γκχμ)στυνομικού και τι είδους ηδονή απολαμβάνουν στη θέα της ανοιγμένης από πέτρα (ή απο κόκα) μύτης; Γιατί δεν προσπαθείτε να μιλήσετε με αυτά τα παιδιά, που τόσα κι αυτοί περνάνε; Θα σας το πουν και οι ίδιοι: Σας δέρνουμε γιατί κάνουμε τη δουλειά μας. Εντολές εκτελούμε. Αυτοί που ψηφίσατε μας τις δίνουνε. Άρα; Ποιος φταίει που σας δέρνουμε; Εσείς, βρε κουτά. Και άλλωστε ποιον παίρνετε για να σας προστατέψει όταν χρειαστεί; Εμάς, βρε κουτά.
Ο μέσος διαδηλωτής που σημειωτέον δεν είναι καθόλου μπάχαλος και καθόλου κουκουλοφόρος (να τον πούμε Μπάμπη που μ’αρέσει), δεν έχει πάρει ποτέ του τηλέφωνο την αστυνομία. Έχει βέβαια και την όχι και τόσο σπάνια τύχη να μην έχει τίποτα για κλέψιμο. Μια φορά τράκαρε, πήρε την τροχαία, έκανε 5 ώρες να ‘ρθει. Αν ήθελε ΜΑΤ βέβαια κυκλοφορούν παντού και εν αφθονία. Μια άλλη φορά κάτι περίεργοι τύποι του την πέσανε στο δρόμο και τον βαράγανε αλύπητα και χωρίς λόγο. Η αστυνομία όμως τότε έτυχε να είναι απασχολημένη. Με το να τον βαράει. Με το να τον βρίζει. Με το να του πετάει χημικά. Με το να τον τραβολογάει στη ΓΑΔΑ για εξακρίβωση-φακέλωμα-σπάσιμο νεύρων. Στο μέρος με την τραγελαφική επιγραφή «Γραφείο προστασίας του πολιτεύματος» που πηγαίνουνε συνήθως τους Μπάμπηδες. Με το να του απαγορεύει: να κρατάει πανό, να διαδηλώνει, να πηγαίνει για ποτό στα Εξάρχεια, να βγάζει φωτογραφίες, να υπάρχει. Και δεν έχει γνωρίσει ποτέ στη ζωή του αστυνομικό. Ίσως γιατί το σύστημα δεν έχει ανάγκη απο αστυνομικούς αλλά από μπάτσους. Προσλαμβάνει μπάτσους, εκπαιδεύει μπάτσους και πληρώνει μπάτσους για να κάνουνε δουλειά μπάτσων. Δεν μπορείς να φυτεύεις μπατσόσπορο και να περιμένεις να φυτρώσει ζουμπούλι. Είναι παράλογο.
Και έλα τώρα εσύ ο zen, ο πασίφης, ο «κι αυτοί άνθρωποι είναι», ο δεν-έχω-ιδέα-τι-συμβαίνει-στις-πορείες, να εξηγήσεις στον Μπάμπη γιατί θα ‘πρεπε να ραγίσει η καρδιά του όταν έφαγε την πέτρα ο μπάτσος.
Εγώ δεν μπορώ να το κάνω. Γιατί και εμένα μου άρεσε η εικόνα του ΜΑΤωμένου ΜΑΤατζή.
Αλεξάνδρα Τριανταφύλλου
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου