Σας ευχαριστούμε!
Όχι, σήμερα δεν θα μιλήσουμε για τους γκαουλάιτερ της τρόικας που ζητούν νέα μέτρα μέχρι πλήρους εξαθλίωσης, ούτε για «συντροφικά καρφώματα» του Νομινίκ Στρος-Καν στον Έλληνα πρωθυπουργό, με τον οποίο τα μιλήσανε και τα συμφωνήσανε από το καλοκαίρι του 2009, ούτε για τους κυβερνητικούς Πινόκιο που επιμένουν να λένε ψέματα ακόμη και τώρα που οι απάτες τους έχουν αποκαλυφθεί.
Θα μιλήσουμε για δύο απλούς, τίμιους και καθαρούς ανθρώπους που τους νιώθαμε δικούς μας. Και ήταν δικοί μας.
Οι δικοί μας άνθρωποι. Ο Θανάσης Βέγγος και ο Απόστολος Σάντας που έφυγαν με διαφορά λίγων ημερών αφήνοντας την Ελλάδα πιο φτωχή. Τους Έλληνες φτωχότερους.
Ο Θανάσης Βέγγος, ο Θανάσης μας, ο καλός μας άνθρωπος, αυτοδίδακτος, αυθεντικός, μπήκε σε όλα τα ελληνικά σπίτια και μας χάρισε αφειδώλευτα το γέλιο.
Σε μικρούς και μεγάλους. Πόσοι από μας δεν πήγαμε στο σχολείο επαναλαμβάνοντας ξεκαρδισμένοι τις ατάκες του όπως την περίφημη «καλέ μου άνθρωπε, ξέρεις από βέσπα;».
Και πόσοι δεν συγκινήθηκαν από τον αθώο και απλό τρόπο με τον οποίο έπαιζε το μικρό αντιήρωα της κατοχής που κουρέλιαζε όλη την ιδέα του φασισμού στο «Ψηλά τα χέρια, Χίτλερ».
«Δεν είχα ποτέ φιλοδοξία να γίνω καλός ηθοποιός. Ήθελα να είμαι δουλευταράς», έλεγε σε όσους έσπευδαν να τονίσουν το υποκριτικό ταλέντο του. Και όταν κάποιος τον αποκαλούσε «κύριε Βέγγο», αμέσως τον διόρθωνε ενοχλημένος: «Μα, Θανάση με λένε».
Ο Λάκης Σάντας, ο αγωνιστής που αρνήθηκε να γίνει ήρωας. Ο 19χρονος που μαζί με το Μανώλη Γλέζο κουρέλιασαν τη σβάστικα που μόλυνε τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης, στην πρώτη αντιστασιακή πράξη στην κατεχόμενη Ευρώπη του Μαΐου του 1941.
Αρνήθηκε να εξαργυρώσει την πράξη του με τιμές και αξιώματα. Έζησε σεμνά και λιτά. Και όταν του ζητούσαν να μιλήσει για το κατόρθωμά του, περιοριζόταν να θυμίσει στους συνομιλητές του ότι έκανε απλά το καθήκον του. Γιατί έτσι ένιωθε πως έπρεπε να πράξει εκείνη την ώρα.
Και ο Λάκης Σάντας και ο Θανάσης Βέγγος πλήρωσαν για τη συμμετοχή τους στη μεγαλειώδη Αντίσταση κατά των ναζί. Και οι δύο «φιλοξενήθηκαν» στο «Αναμορφωτήριο» της Μακρονήσου.
Και οι δύο αντιμετώπισαν τεράστιες δυσκολίες για να βρουν ακόμη και την πιο απλή δουλειά. Όμως τα έβγαλαν πέρα παλικαρίσια. Απλά και ανθρώπινα.
«Ζήσαμε μεγάλες και ωραίες στιγμές, εσείς να δούμε», ήταν μια από τις τελευταίες φράσεις του Λάκη Σάντα. Εμείς λοιπόν να δούμε το χρέος μας σήμερα. Κι αυτό θα είναι το καλύτερο αντίο σ’ αυτούς τους δύο σημαντικούς Έλληνες, καλοί μας άνθρωποι…
Χρήστος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου