Χώρα σε καθεστώς διάλυσης

Παρατηρώντας τις πολιτικές εξελίξεις και ιδιαίτερα εκείνες τις πολιτικές αποφάσεις των τελευταίων χρόνων, διαπιστώνουμε πως υπάρχει μία τάση ισοπεδωτισμού εκ μέρους πολιτικών προσώπων απέναντι σε θεσμούς που αποτελούν την ραχοκοκαλιά της ίδιας της χώρας… Όχι, δεν αναφέρομαι στην επίθεση που έχει ήδη δεχτεί ο θεσμός της οικογένειας (παλιότερα) ή η εθνική οικονομία και η Παιδεία (σήμερα),
Ζητήματα, όπως

• η λαθρομετανάστευση και ο μη έλεγχός της (για να μην ισχυρισθούμε λαθρομετανάστευση με ελεγχόμενη και καλά σχεδιασμένη αυξητική τάση),
• η εγκληματικότητα και συγκεκριμένα η αλματώδης αύξησή της και η ανασφάλεια που αυτή έφερε στους πολίτες της χώρας
• η μετατροπή της Αστυνομίας και των υπηρεσιών της σε Πραιτωριανή δύναμη εξυπηρέτησης των αντισυνταγματικών κυβερνητικών αποφάσεων που εδράζονται στην αντισυνταγματικότητα του μνημονίου, αλλά και η ταυτόχρονη μετατροπή της Αστυνομίας και των υπηρεσιών της σε όργανα εξυπηρέτησης και διασφάλισης ξένων προς την χώρα συμφερόντων
• η διαπόμπευση στρατιωτικών, με χρήση υβριστικών όρων τόσο για τους ίδιους όσο και για το στράτευμα
• η κατάργηση της προστασίας του μισού Αιγαίου από την πολεμική αεροπορία
• η διασπορά πληροφοριών και ο συκοφαντικός χαρακτηρισμός κρίσιμων υπηρεσιών που ο θεσμικός τους ρόλος άπτεται άμεσα της εσωτερικής (κυρίως) αλλά και εξωτερικής ασφάλειας της χώρας, μέσω της έγκαιρης συλλογής κρίσιμων εθνικά πληροφοριών (περίπτωση ΕΥΠ) από πολιτικούς της χώρας δίνουν τα χαρακτηριστικά μίας οργανωμένης προσπάθειας αποδόμησης, συκοφάντησης, αλλά και ουσιαστικής αποδυνάμωσης του ρόλου που καλούνται να παίξουν οι παραπάνω φορείς στην χώρα.

Γιατί, λοιπόν, συμβαίνει το παράδοξο αυτό γεγονός, στο οποίο οι πολιτικοί επιτίθενται, βυσσοδομούν ή μεταβάλλουν θεσμούς που λειτουργούν για την προάσπιση των συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων των πολιτών, με βασικό κατευθυντήριο άξονα την προστασία της ίδιας της χώρας;
Με βάση ποια λογική οι πολιτικοί κινούνται εναντίον θεσμών που προστατεύουν ακόμη και τους ίδιους τους πολιτικούς (πολλές φορές και με την μορφή σωματοφυλάκων);
Δέχεται σήμερα η χώρα επίθεση και από ποιους τελικά συμβαίνει αυτό;
Η οικονομική επίθεση, οι βλέψεις της Άγκυρας, των Σκοπίων ή των Τσάμηδων μπορούν άραγε να χαρακτηριστούν επικινδυνότερες από τις αποφάσεις ή την εν γένει στάση εκείνων των Ελλήνων πολιτικών που μετά μανίας επιτίθενται στην ραχοκοκαλιά, στον θεσμικό κορμό συγκράτησης της άμυνας και της ασφάλειας της χώρας;
Ποιοί και γιατί βάλλουν με κάθε μέσο, με κάθε τρόπο και σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή, χωρίς ενδοιασμούς, στους θεσμούς εκείνους που αποτελούν τις κολώνες που στηρίζουν το οικοδόμημα που λέγεται Ελλάδα;
Δυστυχώς, η μηδενιστική - εκμαυλιστική πολιτική που ακολουθείται από τους πολιτικούς της χώρας, σε πλείστες όσες περιπτώσεις κρίνεται λίαν επικίνδυνη για την ίδια τη χώρα.
Μυστικές διαβουλεύσεις με ξένα μη φιλικά κράτη, επαφές με ξένες υπηρεσίες, χορηγίες πολιτικών προσωπικοτήτων, αδιαφανείς σχέσεις με μεγαλοεργολάβους και ξένες εταιρείες, προσωπικές τακτικές που ενέχουν ψήγματα εμπλοκής σε μη νομότυπες ενέργειες, επιβολή αδιαφάνειας, υπερχρέωση της χώρας προς εξεύρεση μεθόδων εναγκαλισμού των ιδίων των πολιτικών με την οικονομική εξουσία, συνεχώς ψευδόμενοι και αυτοαναιρούμενοι, με μηδενική μέριμνα για το κοινό καλό και την πρόοδο της κοινωνίας… είναι κάποια από τα όσα σήμερα έχουν φορτωθεί οι κατά τα λοιπά «σωτήρες» μας, που έχουν φροντίσει να δημιουργήσουν για τους ίδιους έναν νομικό κλωβό αυτοπροστασίας (βλ. βουλευτική ασυλία), με ταυτόχρονη παραγραφή αδικημάτων ή εγκληματικών πράξεων τους, που δεν ισχύουν για κανέναν άλλον πολίτη στη χώρα, αλλά ούτε και για πολιτικό οποιασδήποτε άλλης χώρας!!!
Πού οδηγούμαστε άραγε κάτω από αυτές τις συνθήκες;
Ποιος είναι ο πραγματικός κίνδυνος που αυτό το χρονικό διάστημα μας απειλεί;
Είναι μήπως όλοι εκείνοι οι «καλοί» γείτονες που από το εξωτερικό εποφθαλμιούν να αρπάξουν κάτι από την Ελλάδα και τους Έλληνες ή ως ύψιστος κίνδυνος χαρακτηρίζονται εκείνοι που από το εσωτερικό της χώρας -και εκ του ασφαλούς- επιτίθενται σε βασικούς θεσμούς άμυνας και στήριξης και λειτουργίας του ίδιου του κράτους;
Τέλος, και σύμφωνα με τις πρόσφατες αποκαλύψεις για τον «λαλίστατο» κύριο Χρυσοχοΐδη, ο οποίος ενώ γνώριζε πως οποιαδήποτε συνομιλία του με διπλωματικούς υπαλλήλους, καταγραφόταν σε αναφορές που προωθούνταν σε υπηρεσίες ξένων κρατών, αναρωτιέμαι: Γιατί ο κύριος αυτός μπορεί να καταφέρεται κατά της χώρας (ακόμη κι αν έλεγε αλήθειες, που πολύ αμφιβάλω) και κυκλοφορεί ατιμώρητος από το κόμμα του (που τον διατηρεί στη θέση του υπουργού), αλλά και από το νόμο (που δεν μπορεί να τον αγγίξει λόγω… ασυλίας);
Μπορεί άραγε κάποιος πολίτης (ο τελευταίος ανεύθυνος πολίτης αυτής της χώρας), να μεταφέρει ευαίσθητες εθνικές πληροφορίες σε υπαλλήλους ξένης χώρα και να συνεχίσει να κυκλοφορεί ελεύθερος; Και αν η ατιμωρησία δεν ισχύει για τους πολίτες, δηλαδή για τους ιδιοκτήτες της χώρας, γιατί να ισχύει για τους πολιτικούς, δηλαδή για τους πλέον καλοπληρωμένους υπαλλήλους του κράτους, δηλαδή των πολιτών;
Πότε, επιτέλους, θα βρεθεί η «τσίπα», πότε επιτέλους θα σταθούν στο ύψος των ευθυνών και των περιστάσεων οι εκάστοτε έχοντες και κατέχοντες την εξουσία; Μπορούν αυτοί οι κύριοι (π.χ. Πάγκαλος, Βενιζέλος, Χρυσοχοΐδης κ.α.) να αντιληφθούν πως επιτιθέμενοι σε θεσμούς, υπάρχουν σοβαροί κίνδυνοι να παύσουν την ειρηνική διαβίωση και την ασφάλεια στο εσωτερικό της χώρας ή να δημιουργήσουν συνθήκες απώλειας εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, συμπεριλαμβανομένων και γεωγραφικών περιοχών;
Αν οι κύριοι αυτοί δεν δύνανται να αντιληφθούν την επικινδυνότητα των πολιτικών τους κινήσεων (αποφάσεων, λόγων και έργων) πολύ φοβάμαι πως θα έρθουν στιγμές που θα αισθανθούν στο πετσί τους πολύ επώδυνα την οργή των πολιτών που σήμερα με προσωπική τους ευθύνη δημιουργούν, εκθέτοντας την χώρα και τους πολίτες της σε τεράστιους κινδύνους…
Και πολύ φοβάμαι πως η απόδειξη της ενοχής τους βρίσκεται στον φόβο τους να κυκλοφορήσουν αφρούρητοι ανάμεσα στους πολίτες... Γιατί να φοβούνται άραγε, εάν έχουν πράξει με γνώμονα το συλλογικό και το εθνικό συμφέρον.

ΧΡΗΣΤΟΣ