- Οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις και οι σχεδιασμοί των ΗΠΑ «σβήνουν» την Ελλάδα την οποία θέλουν να βρίσκεται εκτός ΝΑΤΟ και Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ αμερικανικές "δεξαμενές σκέψης" αναφέρονται στο ορθόδοξο πρόβλημα της Ελλάδας απέναντι στον πολιτισμό της Δύσης…!
Ο καθηγητής διεθνών σχέσεων, έγκριτος αναλυτής και επίτιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου του Χάουαρντ της Ουάσινγκτον, Νικόλαος Σταύρου, στις 12 Μαΐου του 2010, κατήγγειλε την αμερικανική εξωτερική πολιτική και τα think tanks που απεργάζονται την καταστροφή και την ταυτόχρονη δαιμονοποίηση της Ελλάδας.
Ο κύριος Σταύρου αναφέρθηκε αρχικά σε δηλώσεις του κυρίου Χάουτ, στις οποίες αναφέρθηκε στην είσοδο της Ελλάδας σε μία επικίνδυνη και προσχεδιασμένη εποχή κοινωνικοπολιτικής αποδόμησής της. Εξηγώντας ο κύριος Σταύρου, αναφέρθηκε στα «διανοητικά κουταβάκια της εγχώριας ελίτ», δηλαδή των ΗΠΑ, αντικατέστησαν την ιδέα της εθνικής κυριαρχίας και τους νόμους της Ελλάδας με τους νόμους της παγκοσμιοποίησης και στη συνέχεια απαρίθμησε τι έγινε μέχρι τώρα και τι θα ακολουθήσει στη συνέχεια.
Όταν το 1991 άλλαξε η κυβέρνηση των ΗΠΑ, τα ακαδημαϊκά «αποδημητικά πουλιά» της συνομοταξίας των Δημοκρατικών μαζεύτηκαν στην Ουάσινγκτον προκειμένου να ξαναφτιάξουν το παγκόσμιο σύστημα και ολόκληρο τον κόσμο, αναπτύσσοντας μία νέα μεγάλη στρατηγική που θα διασφάλιζε την παγκόσμια φήμη τους. Μεταξύ των πρώτων αυτών «αποδημούντων» ήταν ο Τζόζεφ Νάιλς από το πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ που εγκαταστάθηκε στο Πεντάγωνο, όπου γεννήθηκε και επωάσθηκε το «αυγό», το οποίο ονομάζεται «ήπια ισχύς». Αυτή την «ιδέα» την έχαψαν αμέσως οι πρωτοκουλτουριάρηδες και οι συντονισμένες με την Ουάσινγκτον ελληνικές ελίτ, στους οποίους η «ήπια δύναμη» εμφανίστηκε ως η μαγική εκείνη φόρμουλα που θα έδινε τη λύση σε όλα τα ελληνικά εθνικά θέματα. Η «ήπια ισχύς» και οι συναντήσεις τύπου Νταβός, με απειλητικούς γείτονες, ήταν η κατάλληλη προσέγγιση για κάθε περίπτωση.
Το διάστημα 1990 έως 1992, οι ειδικοί που συμμετείχαν σε ειδικές δεξαμενές σκέψης (think tanks), προέβλεψαν τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, μέσα στα πλαίσια μίας δοκιμής στην μεταβίβαση της εξουσίας σε περιοχές και υποπεριοεχές στην υπάρχουσα (τότε) Σοβιετική Ένωση. Στην περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας επελέγη η σκληρή δύναμη (προφανώς λόγω ιδιαιτεροτήτων αλλά και προκειμένου να διασφαλιστεί η επιτυχία του εγχειρήματος), η οποία λέγεται πόλεμος, αντί για την ήπια ισχύ. Και αυτό έγινε για έναν συγκεκριμένο λόγο. Ήταν εκεί που το ΝΑΤΟ δοκίμασε την αλλαγή του δόγματός του, από αμυντική σε επιθετική μορφή, με το πρόσχημα της επιβολής της ειρήνης…!!!
Στη συνέχεια ο κύριος Σταύρου αναφέρθηκε στο «σημάδι-στοιχείο» εκείνο κατά το οποίο το 1993 ο Σάμουελ Χάντινγκτον παρουσίασε την μεγάλη του στρατηγική στο δοκίμιό του «Η σύγκρουση των πολιτισμών», στο οποίο περιέγραψε την Ελλάδα ως μία ανωμαλία σε δυτικούς πολιτισμούς και συλλογικές οργανώσεις. Το 1995 πήγε ένα βήμα παραπέρα, συνιστώντας την αποβολή της Ελλάδας από τα πλαίσια του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κατά την άποψη του Χάντινγκτον η Ελλάδα είναι μία ανωμαλία και ο ορθόδοξος, παρείσακτος στους δυτικούς πολιτισμούς και δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στις αρχές και στα ήθη του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ο Ρόμπερτ Κάπλαν, θεωρητικός θαυμαστής της ισοπεδωμένης υφηλίου (πιθανόν για εύκολη διέλευση-μετακίνηση του χρήματος) και συγγραφέας του έργου «Τα Βαλκανικά φαντάσματα», συμπλήρωσε την ιδεολογία του Χάντινγκτον ανακηρύσσοντας την Ελλάδα ως μέρος της Μέσης Ανατολής.
Στη συνέχεια είχαμε την γρήγορη προώθηση της προϊούσας κρίσεως.
Σε ένα κύριο άρθρο του στους New York Times, στις 25.4.2010, ο Κάπλαν επιστρέφει στο θέμα του Χάντινγκτον και αναφέρεται στην Ελλάδα ως μία ανωμαλία στην Ευρωπαϊκή Ένωση και πως υπάρχει ένα βαθύτερο αίτιο για την Ελληνική κρίση, το οποίο κανένας δεν τολμά να αναφέρει, επειδή αυτό συνεπάγεται μία μοιρολατρική αποδοχή της γεωγραφίας… Με άλλα λόγια, κατά τον Κάπλαν, η Ελλάδα δεν ανήκει στη ζώνη του Ευρώ, όμως σπρώχνοντας την Ελλάδα έξω από την Ευρώπη, αυτομάτως δημιουργείται ένας διαφορετικός ρόλος για την Τουρκία.
Ο Γκράχαμ Φούλερ, παρείχε ένα μοντέλο στον Πολ Κένεντι, που εξευγένισε το σύγγραμμά του «Χρήσιμα Κράτη». Και οι δύο αυτοί, συνέστησαν κατεδάφιση του Κεμαλισμού και της κοσμικότητας, συγχώνευση εθνικισμού και Ισλάμ σε ένα κράμα που βαφτίστηκε νέο-οθωμανισμός. Το «μίγμα» αυτό προτιμάται για την αναστύλωση της τουρκο-αραβικής φιλίας και το οποίο θα επέτρεπε στην Άγκυρα να παίξει έναν κρίσιμο ρόλο, εκτός συνόρων, εκτεινόμενη από τον Περσικό Κόλπο έως το Σεράγεβο. Ο ρόλος αυτός θα ήταν πολύ δύσκολο να πραγματοποιηθεί μέσα στα πλαίσια ενός Κεμαλικού εθνικισμού.
Κι ενώ αυτά καταγγέλει ο κύριος Σταύρου, επίτιμος καθηγητής Διεθνών Σχέσεων του πανεπιστημίου Χάουαρντ της Ουάσινγκτον, πολύ εύκολα μπορούμε να αντιληφθούμε, πως η Ελλάδα έχει εισέλθει σε έναν γεωπολιτικό λαβύρινθο, από τον οποίο πολύ δύσκολα θα μπορέσει να ξεφύγει, αφού οι πολιτικές και οικονομικές τοπικές ελίτ έχουν αποδεχθεί τον σύγχρονο ρόλο της Τουρκίας και του νέο-οθωμανισμού. Μέσα σε αυτό το πολυδαίδαλο «μωσαϊκό» ιδιαίτερα ρόλο εμφανίζονται να έχουν, οι πολιτικές φατρίες που καρπώνονται την εξουσία την τελευταία τριακονταετία, φέρουν ακέραια την ευθύνη της μετάλλαξης και του προσανατολισμού των «συμμάχων» χωρών και φυσικά την εγκατάλειψη της Ελλάδας, η οποία κρίθηκε ως ακατάλληλη να λειτουργήσει μέσα στα πλαίσια του ισοπεδωτισμού, κυρίως λόγω της ηθικής κουλτούρας του ορθόδοξου προφίλ της.
Ο «πόλεμος» που ασκείται κατά της χώρας, έγκειται κύρια στο γεγονός της διαφοροποίησής της από τους επιθετικούς προσανατολισμούς της δύσης, που ευχαρίστως ασπάστηκαν οι πολιτικοί και τα οικονομικά τζάκια της χώρας. Η αδυναμία όμως της πολιτικής τάξης στο να επιβάλει τα «νέα ήθη» στον ελληνικό λαό, ο οποίος ευαισθητοποιήθηκε ιδιαίτερα στην περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας και εναντιώθηκε στην επιθετική μορφή του ΝΑΤΟ, έβγαλαν εκτός της «συμμαχίας» την Ελλάδα, η οποία στις ημέρες μας χρησιμοποιείται ως αντικείμενο πειράματος επιβολής της ισχύος της Νέας Τάξης. Τα αποτελέσματα της ελληνικής συμπεριφοράς χρησιμοποιούνται ως κριτήρια πειθαναγκασμού των ευρωπαϊκών λαών, που βλέπουν πως τιμωρείται εκείνος ο οποίος τολμά να μην υπακούσει στα κελεύσματα της παγκοσμιοποίησης, επιμένοντας να προβάλει τα δικά του ιδιαίτερα εθνικά χαρακτηριστικά.
Πόσο τυχαία άραγε μπορεί να θεωρηθεί η προώθηση του Γιώργου Παπανδρέου στην πρωθυπουργία και η εν συνεχεία ισοπεδωτική πολιτική του απέναντι στους έλληνες πολίτες, την ελληνική κουλτούρα, το ελληνικό εθνικό στοιχείο, ακόμη και στην ελληνική εθνική κυριαρχία;
Τα think tanks των ΗΠΑ δείχνουν, μέχρι στιγμής, πως κατορθώνουν να επιβάλουν τους νέους σχεδιασμούς τους, στους οποίους η Ελλάδα δεν υφίσταται ως αυτόνομο και αυτόβουλο κράτος, ενώ η Τουρκία έχει συμμετοχική δράση στην διάνοιξη οδών για την εισροή χρήματος μέσω της ενέργειας (των νέων ενεργειακών οδών), της φθηνής εργασίας (καραβάνια λαθρομεταναστών) και του παράνομου χρήματος (ναρκωτικά από το Αφγανιστάν).
Τι μέλλει γενέσθαι; Η απάντηση μάλλον κρύβεται στους ίδιους τους έλληνες πολίτες οι οποίοι δύνανται να ανατρέψουν τις λεπτές ισορροπίες που έχουν θέσει οι αμερικανικές δεξαμενές σκέψης. Μία λαϊκή αντίδραση είναι βέβαιο πως θα δώσει το έναυσμα κατάρρευσης των αμερικανικών μηχανισμών στην περιοχή των Βαλκανίων και αυτομάτως θα δικαιώσει στα μάτια της Ευρώπης την Ελλάδα και τα χτυπήματα που αυτή δέχθηκε (κυρίως ηθικού επιπέδου) από τους καλοσχεδιασμένους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς των υπηρεσιών των ΗΠΑ και ανθρώπων τους που έδρασαν και που συνεχίζουν να δρουν εντός της Ευρώπης και της Ελλάδας…
Κωνσταντίνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου