Κυβέρνηση εναντίον λαού

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Κανένα απολύτως πρόβλημα δεν είχε η κυβέρνηση να πειθαναγκάσει την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ να ψηφίσει σύσσωμη και αρραγής το ολέθριο πολυνομοσχέδιο του υπουργού Οικονομικών, Ευάγγελου Βενιζέλου, που καταβαραθρώνει μισθούς και συντάξεις στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα και καταλύει όλες τις εργασιακές κατακτήσεις του περασμένου αιώνα, γυρίζοντας την Ελλάδα πολλές δεκαετίες πίσω. Το όλον βουλευτικόν ΠΑΣΟΚ, πλην της Λούκας Κατσέλη, ψήφισε ομοθύμως το νομοσχέδιο. Δεν έλειψαν φυσικά οι πικάντικες σκηνές με πρωταγωνιστές βουλευτικές φιγούρες που είτε απηύθυναν “ δραματικές” εκκλήσεις για “ κυβερνήσεις εθνικής σωτηρίας” είτε διεκτραγωδούσαν μελοδραματικά με πόσο πόνο ψήφιζαν το νομοσχέδιο Βενιζέλου για να “ σώσουν την πατρίδα και τον λαό”, ο οποίος πάντως είχε ξεχυθεί κατά εκατοντάδες χιλιάδες στους δρόμους… αρνούμενος να σωθεί πάλι!
Το μεγαλύτερο συλλαλητήριο στην ιστορία της χώρας για εργασιακά θέματα πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη. Μισό εκατομμύριο λαού, όπως μετέδωσαν ξένοι ανταποκριτές από την Αθήνα, ξεχύθηκε στους δρόμους για να διαδηλώσει εναντίον του νομοσχεδίου που ρημάζει τη ζωή του και τον βυθίζει στη φτώχεια της δεκαετίας του 1960.
Αδιαφόρησαν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ για τις αντιδράσεις του κόσμου. Τις αγνόησαν επιδεικτικά και ψήφισαν αυτό που ήθελε η κυβέρνηση σε συμφωνία με την ΕΕ και το ΔΝΤ. Οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ επιτέλεσαν έτσι την αποστολή που τους ανατέθηκε. Μετέτρεψαν σε νόμο το κυβερνητικό πολυνομοσχέδιο. Το αντίτιμο όμως δεν είναι ασήμαντο. Μετέτρεψαν σε άβυσσο το χάσμα που ήδη χώριζε τη Βουλή από τον λαό.
Οι ανειρήνευτα εχθρικές σχέσεις ανάμεσα στους Ελληνες πολίτες και την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου συμπληρώνονται τώρα και από τις εχθρικές σχέσεις ανάμεσα στους πολίτες και το Κοινοβούλιο. Το γεγονός αυτό είναι δυσοίωνο. Συνιστά στοιχείο θεσμικής κρίσης του συστήματος, η οποία οπωσδήποτε θα εκδηλωθεί.
Αποδυναμωμένη βγήκε η κυβέρνηση Παπανδρέου από αυτή τη σύγκρουση με τις τεράστιες μάζες διαδηλωτών. Εξαιτίας της πολιτικής που προωθεί, έχασε πλήρως τον έλεγχο του στενού και του ευρύτερου δημόσιου τομέα – δηλαδή του κρατικού μηχανισμού. Οι γενικευμένες καταλήψεις των περισσότερων υπουργείων από τους υπαλλήλους τους, συμπεριλαμβανομένων εκείνων των… Οικονομικών (!) και της Δικαιοσύνης, αποτέλεσαν τον συμβολισμό της βαθύτατης ρήξης κυβέρνησης και κρατικού μηχανισμού. Τα συνδικάτα του Δημοσίου, τα ισχυρότερα που έχουν απομείνει, έπαψαν πλέον να ελέγχονται από το ΠΑΣΟΚ με τη στενή έννοια.
Χιλιάδες κλειστά μαγαζιά, δεκάδες χιλιάδες στην Αθήνα, αλλά και σε επαρχιακές πόλης την Τετάρτη, σηματοδότησαν ακόμη ένα δυσάρεστο για την κυβέρνηση μήνυμα. Με την πολιτική της αποξένωσε και τα μεσαία στρώματα, που ανέκαθεν, από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, αποτελούσαν τον στυλοβάτη της πολιτικής και εκλογικής επιρροής του ΠΑΣΟΚ. Είναι προφανές πως το κυβερνών κόμμα δεν μπορεί πλέον να ισχυρίζεται ότι το ΠΑΣΟΚ είναι το κόμμα των μικρομεσαίων στρωμάτων. Το συμπέρασμα είναι πρόδηλο: καταρρέει η πολιτική των κοινωνικών συμμαχιών του ΠΑΣΟΚ, το οποίο εγκαταλείπεται από τα κοινωνικά στρώματα που το στήριζαν.
“ Δεν κυβερνώ με 153 βουλευτές” είχε πει πέρυσι ο Γιώργος Παπανδρέου. Από την Πέμπτη όμως μόνο τόσοι, 153 όλοι κι όλοι, είναι οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Υπεραρκετοί για να κυβερνήσει όσο θέλει ο πρωθυπουργός από πλευράς στέρεης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Εχοντας ψηφίσει τόσο εξωφρενικά αντιλαϊκούς νόμους, μόνο από λόγους καιροσκοπισμού μπορεί να διαρρεύσουν στο μέλλον βουλευτές του ΠΑΣΟΚ – σε καμιά περίπτωση από λόγους πολιτικούς ή ιδεολογικούς.
Θεατρικές κινήσεις προπαγανδιστικού χαρακτήρα, άνευ ουσίας, ήταν βεβαίως τα ραντεβού του πρωθυπουργού με τον Αντώνη Σαμαρά και τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ηθελε να δείξει ότι δήθεν προσπαθεί να σχηματίσει κυβέρνηση “ εθνικής ενότητας”, αλλά οι άλλοι δεν ανταποκρίνονται. Η αλήθεια είναι ότι αυτό το σόου του γύρισε μπούμερανγκ.
Χωρίς αλλαγή πολιτικής, μιας πολιτικής που την απορρίπτει σύσσωμος ο ελληνικός λαός, προφανώς και δεν υπάρχει η παραμικρή βάση συνεννόησης. Δεν πάσχουν από πολιτική ευήθεια οι ηγέτες των άλλων κομμάτων.