Αχμέτ Νταβούτογλου: Η Ελλάδα εμποδίζει το «παγκόσμιο ρόλο» της Τουρκίας.

Οι επιδιώξεις της Άγκυρας είναι ίδιες είτε αυτοί λέγονται κεμαλιστές είτε ισλαμιστές.

Αγαμέμνων Φαράκος

Όταν ένας υπουργός Εξωτερικών μιλά για «τον παγκόσμιο ρόλο χης χώρας» του, το μυαλό σας, φυσικά, άλλες εποχές θα πήγαινε στον Χένρι Κισινγκερ ή τον τότε, Σοβιετικό Αντρέι Γκρομίκο ή έστω τώρα στη Χίλαρι Κλίντον. Αντε και στον Γάλλο, τον Βρε­τανό και τον Γερμανό συναδέλ­φους τους. Ομως είναι ο τωρινός υπουργός Εξωτερικών της Τουρ­κίας, ο γνωστός μας πλέον και μη εξαιρετέος Αχμέτ Νταβούτογλου που δεν λέει απλώς αυτήν τη φρά­ση.

Την περιλαμβάνει, συχνά μά­λιστα, σε ένα βιβλίο που έγραψε και κυκλοφορεί τώρα και στα ελληνικά. Τίτλος του: «Το στρατηγι­κό βάθος – Η Διεθνής θέση της Τουρκίας».

Οι 200.000 λέξεις των 700 σε­λίδων του αποτελούν στην πραγ­ματικότητα όχι απλώς μία επιτομή της τουρκικής εξωτερικής πολιτι­κής, αλλά ουσιαστικά κάτι πολύ περισσότερο, βαθύτερο και σχεδόν επικίνδυνα αποκαλυπτικό. Πρόκειται για τη μοντέρνα εκδοχή και έκδοση, για την κιβωτό των πατρογονικών τουρκικών φιλοδοξι­ών και επιδιώξεων και ονείρων, όπως αυτές διαμορφώνονται – ή, ενδεχομένως, θα διαμορφωθούν στον 21 ο αιώνα – μία διαφορετική εκδοχή της παλαιάς Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Ο Αχμέτ Νταβούτογλου απέχει παρασάγγας βεβαίως από τον, π.χ. Αχμάρ Καντερίμ, ένα συμπατριώ­τη του, περίπου μόνιμο υφυπουργό Εξωτερικών, πολλά πολλά χρόνια στις δεκαετίες του 1980 και ’90, άνθρωπο του κατεστημένου, ένα είδος ελεγκτού και καθοδηγητή μαζί, ανεξαρτήτως πρωθυπουρ­γών και κομμάτων που κυβερνού­σαν τότε την Τουρκία. Ενα στεγνό, απωθητικό άτομο, ουσιαστικό, όμως, υπουργό των Εξωτερικών, είτε ο τυπικός προϊστάμενός του λεγόταν Γιουνές, είτε Γκιλμάζ, είτε Τζεμ.

Μέντορας του Ερντογάν.

Ο τωρινός Αχμέτ είναι πανεπιστη­μιακός, παίζει στα δάκτυλά του το Διεθνές Δίκαιο, ξέρει απέξω και γνωρίζει σε βάθος όλες τις συμ­φωνίες και τις συνθήκες, από του Κιουτσούκ Καϊναρτζή, του 1774, μέχρι τη Συνθήκη του Μοντρέ, του 1935 που ξανα απελευθέρωσε τα χέρια της (νεότερης, πλέον) Τουρ­κίας στη χρήση και τον έλεγχο των Στενών των Δαρδανελίων.

Λένε ότι είναι ο μέντορας του σημερινού Τούρκου πρωθυπουρ­γού στην άσκηση της εξωτερικής πολιτικής, αλλά και της χάραξης της – και το βιβλίο που προσπα­θούμε να «περιγράψουμε», εδώ σήμερα, μάλλον επιβεβαιώνει αυτήν την εκδοχή, θα προσέθετα το επίθετο ανησυχητική, επειδή όλο το κείμενο αυτού του βιβλίου και ιδίως το έκτο του κεφάλαιο με τις μύριες παραμέτρους και υπο­σημειώσεις του επιβεβαιώνει ένα δεδομένο, άκρως ανησυχητικό, στα όρια του επικίνδυνου:

Ο σημερινός Τούρκος υπουργός Εξωτερικών είναι έντονος εκφρα­στής εκείνης της πάγιας «λογικής» του ανέκαθεν τούρκικου κατεστη­μένου. Το οποίο όλο και περισσότερο θεωρεί ότι για τη μεταοθωμανική Τουρκία υπήρξε φοβερό λάθος, στα όρια του εθνικού εγκλήματος, ότι η χώρα τους – με ηγέτη πλέον τον Κεμάλ – νικητής και τροπαι­ούχος πλέον το 1922 και με ανήμπορο και ανύπαρκτο πλέον τον ελληνικό στρατό, δεν έκανε ένα ακόμη, το τελευταίο βήμα προς την ολοκληρωτική νίκη όπως του­λάχιστον τη βλέπουν εκείνοι.

Δεν κατέλαβε ή δεν προσπάθη­σε τουλάχιστον να καταλάβει όλα τα (ανυπεράσπιστα, τότε) ελληνικά νησιά, δίπλα, κοντά, σε απόσταση μιας αναπνοής από τις τουρκικές ακτές της Μικράς Ασίας. Το Δίκαιο της Θαλάσσης βρισκόταν ακόμη στο σπάργανα, οι περίφημες υφαλοκρη­πίδες δεν υπήρχαν, ούτε καν ως λέξη, οι εναέριοι χώροι δεν απέδιδαν κάνα λογικό και χειροπιαστό και οι στρα­τηγοί, οι περισσότεροι τουλάχιστον, ελάχιστα σκάμπαζαν από στρατηγική, πολύ περισσότερο από γεωπολιτική.

Τα χωρικά ύδατα.

Ο στρατιωτικός θρίαμβος επί της ξηράς είχε θεωρηθεί αρκετός τότε και η συλλογιστική εκείνη οδήγησε στην επικίνδυνη σημερινή επιπλοκή και εκκρεμότητα, όσες επισκέψεις και αν ανταλλάξουν οι Ελληνες και οι Τούρκοι πρωθυπουργοί. Οι Τούρκοι – και ο κ. Νταβούτογλου το εξηγεί με αφοπλιστική ωμότητα, σε έκταση 40 σελίδων στο επίμαχο βι­βλίο του, από την 233 μέχρι την 273 σελίδα – θεωρούν ότι η «ροή» της τουρκικής εξουσίας από τη Μαύρη θάλασσα και από τα δικά τους πλέ­ον Στενά των Δαρδανελίων προς τη Μεσόγειο και μέσω αυτής προς τους ωκεανούς και την ελευθερία τους (μαζί με τα τεράστια οικονομι­κά συμφέροντα, που συνεχώς πολλαπλασιάζονται), ανακόπτεται βίαια, και επιμένει, παράνομα- από τα όρια των χωρικών υδάτων, την αιγιαλίτιδα ζώνη, τον εναέριο εθνικό χώρο, το F.I.R. που «έχει κατορθώσει να επιβάλει διεθνώς» η Ελλάδα.

Ο σημερινός Τούρκος υπουργός των Εξωτερικών θεωρεί ότι η «ροή» της Τουρκίας προς τον Νότο και προς τη Δύση «ανακόπτεται» από το παρεμβαλλόμενο διεθνές και νομικό καθεστώς του Αιγαίου. Το οποίο, κατά το συγγραφέα του βιβλίου, εμποδίζει την πατρίδα του «να διαδραματίσει τον παγκόσμιο ρόλο της».

Οι ελληνοτουρκικές «φιέστες» και η πραγματικότητα.

ΓΙΑ ΕΜΑΣ τους Ελληνες, υπάρχει μία άλλη πλευρά που δεν μπορεί να αγνοηθεί. Από τότε που ο λόρδος Ουέλιγκτον – ναι, ο νικητής του Ναπολέ­οντα στο Βατερλώ – είχε πει ότι τις (πολλές) νίκες του τις χρωστά στη θεώρηση του, ότι ξέρει πάντοτε τι υπάρχει «στην άλλη πλευρά του Λό­φου» δηλαδή στο στρατόπεδο των αντιπάλων του, μπορεί να έχουν πα­ρέλθει διακόσια τόσα χρόνια, αλλά η αξία της κουβέντας εκείνης παραμένει αναλλοίωτη – και αδιάψευστη. Στα καθ’ ημάς αυτό μεταφράζεται σε 4 μόλις λέξεις:

Μην υποτιμάμε τους Τούρκους.

Ο στρουθοκαμηλισμός δεν λύνει το πρόβλημα.

Μπορεί να μη μας συμφέρουν πολ­λές από τις ενέργειες τους, μπορεί τα θεωρητικά, αλλά και οι σαφείς υπαινιγμοί του κ. Νταβούτογλου να μας προκαλούν θυμό αλλά και ανατριχίλα, συχνά πάσχουμε από τις κινήσεις ή τις πρωτοβουλίες τους, αλλά είναι ένα πρόβλημα που δεν θα εξαφανισθεί επειδή λέμε ότι το αγνοούμε. Οταν μάλιστα μας; αφο­ρούν τα γενόμενα, αυτό είναι μέγα λάθος. Φυσικά και δεν είμαι ηττο­παθής.

Αλλά πρέπει να ξέρουμε καλά τι έχουμε να αντιμετωπίσουμε, ποιος είναι ο άνθρωπος που θα συνετίσου­με αν και όταν βγούμε από την πόρ­τα μας και τι θα κρατά στα χέρια του. Γιατί τότε θα χαράξουμε καλύτερα τη γραμμή της άμυνας μας, αλλά και τις επιθετικές μας δυνατότητες, ξέροντας τα όπλα του άλλου, φρο­ντίζουμε για τις δίκες μας ασπίδες. Κερδίζουμε χρόνο, οργανώνουμε τις κινήσεις μας – αν μπορούμε δημι­ουργούμε τις συμμαχίες μας. Αυτό το βιβλίο μιλά – υποτίθεται – για λογα­ριασμό της άλλης, της μη κεμαλικής Τουρκίας. Ομως λέει ακριβώς τα ίδια που έλεγαν και ο Μεντερές και ο Εβρεν που τον απαγχόνισε και ο Ετσεβίτ και ο Οζάλ, ακόμη και ο παλιός Ινονού. Στην «άλλη πλευρά του Λόφου» δεν έχει αλλάξει (ούτε πρόκειται να αλλάξει) τίποτε. Οι κυβερνήσεις, ακόμα και τα καθεστώτα, φεύγουν ή πέφτουν, η γεωπολιτική συνείδηση δεν αλλάζει. Ολο και περισσότερο, όλο και συχνότερα, βλέπουμε τα δείγματα αυτής της κρατικής, καθεστωτικής ενότητας, της μόνιμης απειλής ενα­ντίον της Ελλάδας και των συμφε­ρόντων της.

Εφημερίδα: ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ – ΣΕΛ. 12 & 13.

read more "Αχμέτ Νταβούτογλου: Η Ελλάδα εμποδίζει το «παγκόσμιο ρόλο» της Τουρκίας." Διαβάστε περισσότερα...

Stratfor: Γεωστρατηγικό παιχνίδι Τουρκίας - Ισραήλ με χαμένο...

• Έχασε στα "σημεία" το Ισραήλ, στην μάχη εντυπώσεων και γεωστρατηγικής που άνοιξε η Τουρκία για να αναχθεί ως το "αφεντικό" του Ισλάμ

Ως καθαρό γεωστρατηγικό power game μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ, περιγράφει τα γεγονότα το αμερικανικό ινστιτούτο γεωστρατηγικών αναλύσεων Stratfor. "Τόσο η τουρκική πλευρά όσο και η ισραηλινή πλευρά γνώριζαν ότι οδεύουν σε σύγκρουση. Η τουρκική πλευρά επιχειρούσε να προβάλλει το δράμα των Παλαιστίνιων που βρίσκονται στα χέρια του Ισραήλ, κάτι που θα έδινε την ευκαιρία στην Τουρκία να διεκδικήσει τον ρόλο του ισχυρού υπερασπιστή των Παλαιστινίων στη Γάζα.
Η ισραηλινή πλευρά επιχειρούσε να εμφανίσει την νηοπομπή ως υποστηρικτές τρομοκρατών που έχουν βάση τη Γάζα. Η βία όμως που εκδηλώθηκε ανάγει το Ισραήλ ως τον χαμένο αυτού του επικοινωνιακού πολέμου", εκτιμά το Stratfor.
Πάντως σύμφωνα με τους αμερικάνους αναλυτές του Ινστιτούτου, το σενάριο μιας τέτοιας κατάστασης είχε προσεκτικά σχεδιαστεί και μελετηθεί από το Τελ Αβίβ πολύ καιρό πριν. Σύμφωνα με όσα έχουν γίνει γνωστά μέχρι στιγμής, τα πλοία της νηοπομπής δέχθηκαν κλήσεις μέσω ραδιοσχνότητας και διατάχθηκαν να κατευθυνθούν προς το λιμάνι Ashdod σύμφωνα με τους Ισραηλινούς νόμους.
Στην άρνηση συμμόρφωσης με τις εντολές, ακολούθησε κλιμάκωση των προειδοποιήσεων, αλλά ακόμα δεν είναι σαφές εάν έγινε χρήση και προειδοποιητικών πυρών. Η επιλογή της νυχτερινής ώρας για την επέμβαση, δεν ήταν καθόλου τυχαία. Έδινε το τακτικό πλεονέκτημα στους Ισραηλινούς, καθώς οι άμαχοι θα ήταν κουρασμένοι από το ταξίδι και θα αποζητούσαν να κοιμηθούν, ενώ παράλληλα μπλοκαρίστηκαν και οι τηλεπικοινωνίες.
Υπάρχουν αναφορές ότι χρησιμοποιήθηκαν μέθοδοι ελέγχου ταραχών όπως γίνεται συνήθως από τον ισραηλινό στρατό κατά τη διάρκεια επιχειρήσεων σε Παλαιστίνιους. Τέλος η αποβατικές ενέργειες σε ένα πλοίο όπου οι επιβαίνοντες είναι δηλωμένα φιλο-Παλαιστίνιοι ήταν μια πραγματική πρόκληση για τους Ισραηλινούς κομάντος, οι οποίοι φαίνεται ότι είχαν εντολές να αντιδράσουν επιθετικά σε οποιαδήποτε αντίσταση κι αν συναντούσαν.
Οι απώλειες των ανθρώπινων ζωών δεν προκαλούν καμία έκπληξη, υπογραμμίζει το Stratfor, εκτιμά όμως ότι αυτό θα έχει ευρύτερες γεωπολιτικές συνέπειες σε βάρος του Ισραήλ, υποννοεί…
Στα 76,4 μίλια απόσταση από τη λωρίδα της Γάζας, σύμφωνα με το Ισραήλ, αποβιβάστηκαν οι Ισραηλινοί κομάντος στο τουρκικό πλοίο. Σύμφωνα με πληροφορίες του defencenet.gr οι οποίες βασίζονται στην αναφορά του κυβερνήτη της κανονιοφόρου ΜΑΧΗΤΗΣ, η οποία είναι ενταγμένη στην UNIFIL και έπλεε στα 80 μίλια βόρεια από το σημείο, η απόσταση από τη Γάζα των πλοίων όταν εκδηλώθηκε η επίθεση ήταν 100 μίλια δυτικά της Γάζας.
Σύμφωνα με τα ισραηλινά μέσα ενημέρωσης, οι δυνάμεις του Ισραήλ επικοινώνησαν μέσω ραδιοσυχνότητας με τη νηοπομπή και τους ενημέρωσαν ότι η Λωρίδα της Γάζας είναι κλειστή στρατιωτική ζώνη και δεν έχουν άδεια να προσεγγίσουν. Πρότειναν μάλιστα σύμφωνα με τα ισραηλινά μέσα να γίνει εκφόρτωση της βοήθειας στο λιμάνι Ashdod. Η επικοινωνία αυτή ξεκίνησε στις 4 το πρωί περίπου τοπική ώρα και διήρκεσε μέχρι λίγο πριν το ξημέρωμα οπότε έγινε και η επίθεση.
Σύμφωνα με πληροφορίες η τελευταία επικοινωνία με την Ελλάδα του δημοσιογράφου Άρη Χατζηστεφάνου ο οποίος επιβαίνει στο τουρκικό πλοίο MAVI MARMARA που δέχθηκε την Ισραηλινή επιδρομή, έγινε λίγο μετά από τα μεσάνυχτα και ανέφερε ότι αναμένουν από στιγμή σε στιγμή να γίνει η επίθεση. Εκτιμούσαν μάλιστα ότι εάν η επίθεση εκδηλωνόταν με το φως της ημέρας θα μπορούσαν να στείλουν πλάνα από τις κάμερες.

read more "Stratfor: Γεωστρατηγικό παιχνίδι Τουρκίας - Ισραήλ με χαμένο..." Διαβάστε περισσότερα...

Ισραήλ και Τουρκία: οι δύο πλέον βάναυσοι βιαστές του Δικαίου και της Ελευθερίας

• Ευρυπίδης Μπίλλης
• Τ. επίκουρος καθηγητής ΕΜΠ

Η Τουρκία για το συμβάν, από ότι φαίνεται στα διεθνή ύδατα, επικαλείται, και ορθά, το διεθνές δίκαιο.
Όμως το διεθνές δίκαιο αλά τούρκα και ΝΤΑΒΟΥΤΟΓΛΟΥ. Δηλαδή όποτε και όπως την συμφέρει.
Ερωτώ:
1. Δικαιούται να ομιλεί για διεθνές δίκαιο η χώρα που από το 1974 συνεχίζει να το καταπατά στην Κύπρο, υπό την ανοχή των ξεσπαθασώντων άσφαιρα, γιατί κανείς δεν τους δίνει σημασία όπως κατάντησαντην την ΕΕ, οι λαίδες Άστον (που τις βρήκανε;), οι Πομπάϊδες, οι Σολάνα, οι Μπαρόζο και οι λοιποί παγκοσμιοποιημένοι;
2. Δικαιούται να ομιλεί για διεθνές δίκαιο η χώρα που το καταπατεί καθημερινά βάναυσα στο Αιγαίο και εδώ και πολλά χρόνια ΑΠΕΙΛΕΙ ΤΗ ΧΏΡΑ ΜΑΣ ΜΕ CASUS BELLI ΑΝ ΤΟ ΕΦΑΡΜΌΣΟΥΜΕ;
3. Δικαιούται να ομιλεί για διεθνές δίκαιο η χώρα που με τον δήθεν φωστήρα της της εξωτερικής πολιτικής, εξαιρεί την Κύπρο και το Αιγαίο από το διεθνές δίκαιο και "μηδεν προβλήματα διαφημίζει" επειδή λέει τα θεωρεί ΖΩΤΙΚΟ ΤΗΣ ΧΩΡΟ;
4. Δικαιούται να ομιλεί για διεθνές δίκαιο η χώρα που στα ΙΜΙΑ το κατήργησε και δημιούργησε τις γκρίζες ζώνες;
4. Δικαιούται να ομιλεί για τους παλαιστήνιους η χώρα που στην επικράτεια της σφαγιάζει για πολλά χρόνια τους κούρδους και που εδολοφόνησε χιλιάδες στην Κύπρο, σχετικά πρόσφατα τον ήρωα Σολωμό Σωλομού και τον Ισαάκ Ισαάκ που ο τότε Πάγκαλος και όχι ο νυν Ανανιακός (γιατί κύριε αντιπρόεδρε;), βάφτισε το παιδί του;
Και ένα ευχάριστο. Η τουρκία δήλωσε ότι δεν θα αναπτήξει τον στόλο της στην Ανατολική Μεσόγειο. Βλέπετε εκεί δεν είναι όπως τα ΙΜΙΑ.
Βεβαίως είναι θλιβερό να χάνουν τη ζωή τους άνθρωποι.
Είναι όμως εξ ίσου θλιβερό ο κ. Δρούτσας, μη γνωρίζοντας τα περιστατικά υπό τα οποία συνέβησαν τα γεγονότα, να κάνει τις δηλώσεις που έκανε.
Ομοίως θλιβερά και χωρίς αντικειμενικότητα είναι τα γνωστά ΜΜΕ, όπως πριν από λίγο η γνωστή κυρία του ραδιοφώνου του Σκάι, με τη χοντρή φωνή (που ήταν υπερήφανη που ο γιος ή κόρη της, δεν ενθυμούμαι καλώς, συμμετείχε στα γεγονότα του τραγικού Δεκεμβρίου της Αθήνας).
Πηγή

read more "Ισραήλ και Τουρκία: οι δύο πλέον βάναυσοι βιαστές του Δικαίου και της Ελευθερίας" Διαβάστε περισσότερα...

Το «παιχνίδι» στη Γάζα

• Η Άγκυρα θεωρεί πως είναι η κατάλληλη στιγμή να πιέσει την Ουάσινγκτον για να της αποσπάσει την μεγαλύτερη δυνατή εύνοια, ενώ ο Λευκός Οίκος προβληματίζεται πλέον για την συμπεριφορά της ανεξέλεγκτα ανερχόμενης Τουρκίας

Πίσω από την ευαισθησία για τα δεινά των αποκλεισμένων (από αέρα, στεριά και θάλασσα) Παλαιστινίων στη Λωρίδα της Γάζας, την προσπάθεια που αναλήφθηκε με πρωτοβουλία τουρκικής Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης για το σπάσιμο του αποκλεισμού και της βάρβαρης ισραηλινής αντίδρασης, το παιχνίδι που εξελίσσεται στην περιοχή είναι ενδιαφέρον αλλά και επικίνδυνο.
Η τουρκική κυβέρνηση, συστηματικά τα τελευταία χρόνια κάνει κάθε τι δυνατό για να διεκδικήσει πρωταγωνιστικό ρόλο στην περιοχή. Η μουσουλμανική θρησκεία από την μια και η επίφαση της δυτικής δημοκρατίας από την άλλη, επιτρέπουν στην Αγκυρα να εμφανίζεται σαν χώρα- μοντέλο η οποία μπορεί να αποτελέσει τη γέφυρα για τη συνάντηση των πολιτισμών την οικοδόμηση συνεργασιών, την υπονόμευση της επιρροής των «σκληρών» μουλάδων του Ιράν και τελικά την εμπέδωση της ειρήνης.
Ως μουσουλμανική χώρα, η Τουρκία μπορεί να προσφέρει στους Αμερικανούς πολύτιμες υπηρεσίες. Οι δίαυλοι που διατηρεί η τουρκική διπλωματία με τη Συρία και το Ιράν, για παράδειγμα, λειτουργούν σταθεροποιητικά σε μεγαλύτερο βαθμό από ότι μπορεί να προσφέρει στην περιοχή η υπεροπλία του Ισραήλ. Για να το πούμε με πιο απλά λόγια, οι χώρες αντίπαλοι των ΗΠΑ στην περιοχή (Συρία, Ιράν) έχουν να αντιμετωπίσουν είτε την στρατιωτική μηχανή του Ισραήλ είτε την «πολιτική ηγεμονία» της Αγκυρας.
Για την Ουάσιγκτον καλό και ωφέλιμο θα ήταν προφανώς, η συνύπαρξη και η συνεργασία των δύο (Τουρκίας και Ισραήλ) πόλων ισχύος στην περιοχή. Το μαστίγιο και το καρότο είναι άλλωστε σίγουρη και δοκιμασμένη μέθοδος (και) από τους Αμερικανούς. Φαίνεται, ωστόσο, ότι η αμερικανική ισχύς υποχωρεί και η Ουάσιγκτον δεν είναι πια σε θέση να κρατήσει ταυτόχρονα και το τουρκικό… καρότο και το ισραηλινό… μαστίγιο.
Αυτήν ακριβώς την αμερικανική αδυναμία θα εκμεταλλευτεί η τουρκική κυβέρνηση με αφορμή τη βάρβαρη ισραηλινή αντίδραση κατά των ακτιβιστών για το σπάσιμο του αποκλεισμού της Λωρίδας της Γάζας, προκειμένου να πιέσει την αμερικανική κυβέρνηση να «διαλέξει» που θα προσφέρει την εύνοιά της: Στο τουρκικό μουσουλμανικό κράτος- μοντέλο ή στον ισραηλινό χωροφύλακα;
Ανεξάρτητα από το πως και πότε θα διαμορφωθεί η αμερικανική απάντηση στο δίλημμα που διατυπώνεται, ένα είναι σίγουρο: Η επίθεση των Ισραηλινών κατά των ακτιβιστών που επιχείρησαν να σπάσουν το αποκλεισμό της Γάζας, περιγράφει την κλιμάκωση ενός ανταγωνισμού μεταξύ δύο φιλόδοξων δυνάμεων σε μια περιοχή—πυριτιδαποθήκη.
Πηγή

read more "Το «παιχνίδι» στη Γάζα" Διαβάστε περισσότερα...