Πλατείες της Ελλάδας: Το πρώτο βήμα έγινε. Πάμε για το δεύτερο

• Γράφει ο Όθωνας Ιακωβίδης

Όλοι εμείς που, εδώ και πολύ καιρό, (πολύ πριν το μαχαίρι φθάσει στο κόκαλο) αρθρογραφούμε στα blogg, προσπαθώντας να δείξουμε το πραγματικό πρόσωπο της Κομματοκρατούμενης Ολιγαρχίας (πολιτικής και οικονομικής) που κρύβεται πίσω από το προσωπείο της «Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας», για να στεριώσει και να αυγατίσει τα συμφέροντα των αφεντάδων και πατρώνων της, νοιώθουμε μεγάλη ικανοποίηση που ο σπόρος που ρίχναμε εδώ και καιρό, έπιασε και ένα κομμάτι της κοινωνίας ξεκόλλησε από τα μαξιλάρια τού καναπέ και κατέβηκε στις πλατείες, αποφασισμένο να αλλάξει, επί τέλους, τα πράγματα.

Και χαιρόμαστε πολύ περισσότερο, όταν βλέπουμε τη νεολαία να πρωτοστατεί σ’ αυτή την έκρηξη.

Το πρώτο, λοιπόν, βήμα, που ήταν και το δυσκολότερο, έγινε.

Πάμε για το δεύτερο. Αυτό, πρέπει να είναι η καθαρή αποτύπωση του στόχου της καθαρτήριας λαοθάλασσας που φουσκώνει. Αυτός, δεν μπορεί να είναι άλλος από την εκπαραθύρωση της Ολιγαρχίας που, οχυρωμένη μέσα στο κάστρο της κομματοκρατίας και καλυπτόμενη από τα καταιγιστικά πυρά της προπαγάνδας της, είναι ο μοναδικός ένοχος για το έγκλημα της κοινωνικής φτώχειας και της πτώχευσης της Οικονομίας μας.

Το μήνυμα που πρέπει να σταλεί απολύτως σαφές και ξεκάθαρο, είναι ότι έχουμε καταλάβει ότι ο ένοχος του εγκλήματος της φτώχειας μας, δεν είναι το ΠΑΣΟΚ, δεν είναι η ΝΔ, δεν είναι ο δικομματισμός, δεν είναι η Δεξιά, δεν είναι η Αριστερά. Είναι όλο μαζί το ενιαίο μόρφωμα του «πολιτικού συστήματος» που μέσα στο DNA του αναπτύχθηκε και δεσπόζει η νοοτροπία της κομματοκρατίας, δηλαδή η πρόταξη του κομματικού συμφέροντος από το κοινωνικό όφελος. Κάτι που το βλέπουμε ακόμη και τώρα, που το καράβι βουλιάζει. Μία νοοτροπία που έχει καταστεί «κρατούσα άποψη» στην καθημερινή πολιτική πρακτική, με αποτέλεσμα τη σημερινή κατάσταση που όλοι βιώνουμε, όπου τα μεν κόμματα (κάθε χρώματος και απόχρωσης) και το πολιτικό προσωπικό τους , ευημερούν στη χλιδή της εξουσίας τους, μικρότερη ή μεγαλύτερη, ενώ η κοινωνία υποφέρει, πνιγόμενη στην πενία της και οι πολίτες εξευτελίζονται, στα μάτια των παιδιών τους, της οικογένειας, των φίλων τους και του εαυτού τους, υπογράφοντας εξώδικα και κατασχετήρια, ή ζητώντας δανεικά κι αγύριστα.

Το μήνυμα, λοιπόν, τηλεγραφικά, πρέπει να είναι «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ», ή «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΟΜΜΑΤΟΚΡΑΤΙΑ», ή κάτι άλλο που να εκφράζει την απόφαση της κοινωνίας μας για το τέλος αυτής της θανάσιμα αρρωστημένης κατάστασης.

Πρέπει το μήνυμα, να πηγαίνει απ’ ευθείας στο στόχο της γεννεσιουργού αιτίας της δυστυχίας μας. Πρέπει να είναι ένα, για να είναι δυνατό και να μη διασπάται η στόχευση σε πολλά πράγματα, μειώνοντας έτσι τη δύναμή του.

Ακόμα, πρέπει το μήνυμα, σ’ αυτή τη φάση, να είναι ένα και δυνατό, ώστε να προκαλέσει τη δημόσια κουβέντα (που ήδη άρχισε στα κανάλια) επάνω στην πολιτική απαίτηση της αποκατάστασης της πραγματικής Δημοκρατίας, που φιμώνεται με το φίμωτρο της «Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας», την οποία διεθνώς έχει επιβάλλει η «Διεθνής του Χρήματος», για να διαλανθάνει η δική της (πραγματική) Εξουσία, ώστε να επιβάλλει τα δικά της συμφέροντα, υπό τον μανδύα της «Δημοκρατικής νομιμότητας».

Το καθαρό και δυνατό αυτό μήνυμα, πρέπει να το λάβει η κάστα του πολιτικού προσωπικού όλων των κομμάτων και να παραιτηθούν όλοι τους, διευκολύνοντας έτσι τη διέξοδο προς την απαιτούμενη αλλαγή.

Το ποιος από το καθεστώς πολιτικό προσωπικό θα συνεχίσει να υπάρχει, σαν πολιτικό πρόσωπο, την «επόμενη μέρα» της αλλαγής που επέρχεται, θα εξαρτηθεί, ίσως, από τη συμπεριφορά του σ’ αυτή τη φάση, αν η κοινωνία του συγχωρήσει την ως τώρα, συμμετοχή του στο έγκλημα.

Εν τω μεταξύ, οι πραγματικοί ταγοί της κοινωνίας, (δηλαδή όχι οι «θεσμοθετημένοι», καθ’ όσον αποδείχθηκαν «δήθεν») θα πρέπει να διαμορφώσουν τάχιστα, μία πολιτική πρόταση, έξω από κάθε κομματική λογική, με έναν ελάχιστο κοινό παρονομαστή, όπου θα αποτυπώνεται συμπυκνωμένα αλλά καθαρά, η πρόταση για την «επόμενη μέρα». Αυτό θα βοηθήσει την κοινωνία να διαμορφώσει μία άποψη και θέληση (βούληση/βουλή) για το τί, τελικά, θέλει.

Και, προσοχή !! Θα είναι κρίμα τα νερά της φουσκωμένης θάλασσας, να οδηγηθούν και να χυθούν, τελικά, στο βούρκο που πάνε να καθαρίσουν…