Αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα, ο εφιάλτης της Αριστεράς

Από ήττα σε ήττα μέχρι τη τελική νίκη (29-5-11)

Μετά από πολύμηνη σιγή ασυρμάτου, οι «αναμνήσεις από τον Σύριζα» δεν μπορούν να μην ασχοληθούν με τη νέα περίλαμπρη επιτυχία της καθ’ ημάς αριστεράς. Το μαοϊκό απόφθεγμα του τίτλου συνοψίζει άψογα την αριστερή ταχτική ου μην και στρατηγική απέναντι στους Αγανακτισμένους του Συντάγματος.
Γιατί δεν γίνεται ρε φίλε κοτζάμ αριστερά, ρεφορμιστική, επαναστατική ή ερμαφρόδιτη να κωλοχτυπιέται μήνες και να μην μπορεί να φτιάξει μια τέτοια κατάσταση ούτε στο υποδεκαπλάσιό της. Κι έρχεται και το κάνει ποιος; Το facebook!
Ε όχι.
Όπως υπογράμμισε γνωστό στέλεχος της επανάστασης «δεν μπορώ να το πιστέψω. Κάτι άλλο υπάρχει από πίσω». Και καλά, η άτιμη η CIA βάλθηκε να ξεδοντιάσει την στέρεα αξιοπιστία του λαϊκού και εργατικού κινήματος. Δικαίωμά της.
Αλλά άμα το δούμε από την σκοπιά της διοργάνωσης, ο εργάτης ο σωστός, ο ντούρος, ο πρόστυχος, ο έμπυρος, δεν ενημερώνεται ρε παιδιά από το facebook. Έλεος. Ενημερώνεται από την αφίσα, από την προκήρυξη και από τα κόκκινα συνθήματα στους τοίχους.
Αυτές τις μέρες δεν θα ήθελα να ‘μουνα στη θέση του Φίλη. Διότι ο Νίκος το ξέρει από παλιά ότι ο Αλαβάνος είναι φαρμακόγλωσσος. Τρεις στις τέσσερις ατάκες που αμολάει, βγαίνουν αληθινές. Τι τα ήθελε τα περί «Ταχρείων»; Και δώστου δεν είναι Κάιρο η Αθήνα. Και δώστου δεν είναι Ταχρίρ το Σύνταγμα. Και δώστου πόσο επικίνδυνος ο Αλέκος. Και όχι τίποτε άλλο άντε να βγάλουν φτερά οι νεολαίοι του ΣΥΝ που είδαν κόσμο στην πλατεία και μπήκαν, αλλά άμα πει κανείς «ψιτ ο Αλαβάνος» γυρνάνε τρομαγμένοι.
Η πλάκα είναι ότι το Μέτωπο πάσχιζε να φτιάξει την πλατεία για τις 23 Ιούνη κι είχε οργανώσει σύσκεψη για αυτό στις 27 Μάη. Όμως δεν πρόκαμε, διότι η ζωή έχει άλλους ρυθμούς, και η πλατεία γέμισε ένα μήνα πριν, χωρίς πολλά πολλά. Δεν είναι κακό, πολύς κόσμος γλύτωσε το τρέξιμο, τις συσκέψεις, τις αναλύσεις, τις εχτιμήσεις και τις αφισοκολλήσεις. Μπορεί να γλίτωσε και κάνα φράγκο που θα το δινε στον ψυχαναλυτή του.
Μέσα στον γενικό ορυμαγδό, ο Λαφαζάνης έβγαλε τη γραμμή «να δώσουμε αριστερό προσανατολισμό». Προσπερνώ την κακεντρέχεια του ξαδέρφου μου του Φώντα που αναρωτήθηκε πως «άμα ο Παναγιώτης δεν μπορεί να δώσει αριστερό προσανατολισμό στην πλατεία Κουμουνδούρου, πώς θα δώσει αριστερό προσανατολισμό στην πλατεία Συντάγματος;»
Στέκομαι όμως στην αυταρέσκεια, στην αφέλεια και στη συγκινητική αυτοπεποίθηση ότι οι παριστάμενοι περιμένουν έμπλεοι αγωνίας την αριστερά να τους δώσει γραμμή.
Μήνες και μήνες, σύμπασα η αριστερά, από το ΚΚΕ μέχρι την Ανταρσύα και σύμπασα η συνδικαλιστική πρωτοπορία, από το ΠΑΜΕ, μέχρι τον Μητσάρα τον Στρατούλη και τον Συντονισμό Πρωτοβάθμιων, χύναν τόνους σάλιου και ιδρώτα για να πείσουν ότι το να «πάμε Σύνταγμα και να μείνουμε Σύνταγμα» είναι ανέφικτο, τυχοδιωκτικό και άσκοπο. Η σωστή διαδήλωση δεν πάει να μείνει στο Σύνταγμα, δεν επιτρέπει ελληνικές σημαίες, έχει μπροστά τα Πρωτοβάθμια και το Σουμουτου, περνά τρέχοντας το Σύνταγμα διότι πέφτει χημικό με το τσουβάλι και μετά έχει να το λέει για βδομάδες, περιμένοντας την επόμενη γενική απεργία που θα κηρύξουν οι πουλημένοι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ.
Μόλις λοιπόν κυκλοφόρησε στην πιάτσα η συγκέντρωση της Τετάρτης έπεσε ειρωνία. Το καλό βέβαια με το facebook είναι ότι μπορείς να σβήσεις τα σχόλια που έκανες. Κι έτσι τα φαρμακερά σχόλια για τους απολίτικους, ελληναράδες, γηπεδοχουλιγκάνους, αγανακτισμένους ΟΝΝΕΔίτες, φασιστικά αποβράσματα, αλλά και φλώρους της πλατείας Συντάγματος, εξηφανίσθησαν και δώσαν τη θέση τους σε παραινέσεις παρέμβασης και εμπλοκής.
Ο ΣΥΝ στραβοκατάπιε τους Ταχρείους, το Κοκκινοπράσινο κάνει ότι δεν βλέπει τις ελληνικές σημαίες και δεν ακούει το βάρβαρο «και α και ου γαμώ το Δουνουτου», ο Τσίπρας έκανε και φιλική δήλωση διότι σου λέει τι έχω να χάσω; Φασούλι το φασούλι ανεβαίνει το ποσοστό. Κι εκεί που την πρώτη μέρα η ΠΓ του ΣΥΝ μέτραγε πόσες ελληνικές σημαίες κουνιούνται στο Σύνταγμα, ο όγκος των αγανακτισμένων, αλλά και η εξαιρετικά πολιτική συνέλευση της πλατείας, έδωσε το πρόσταγμα: Μετάαααααβολή!
Ο ίδιος ο προσφιλής μου Δημοσθένης αφού προβληματίστηκε από το συμβάν (εδώ μιλάμε πάντα με όρους Μπαντιού), κι αφού βεβαίως γκρίνιαξε διότι οι συγκεντρωμένοι δεν πάνε έξω από το Χρηματιστήριο ή την Τράπεζα της Ελλάδος, απεφάνθη ότι: «Τη διαδικασία αυτή, είτε θα την παρατηρεί κανείς και θα τη σχολιάζει απ’έξω, σαν κάτι εξωτικό και όχι τόσο τέλειο όσο θα όφειλε εξαρχής, είτε θα μπει για να δει -και να επηρεάσει- δυνατότητες και όρια». Οι αναγνώστες του Red Notebook ήταν ήδη τόσο ανατριχιασμένοι με τους αγανακτισμένους που έλουσαν τον Δημοσθένη με χαρακτηρισμούς. Ξεχνούν ότι και ο οπορτουνισμός θέλει την οξυδέρκειά του.
Όμως το ρεσιτάλ της πολιτικής αρχών εδόθη από την επαναστατική αριστερά. Στην αρχή χέσιμο με τη σέσουλα, μετέπειτα ένας κάποιος (ψιλός) προβληματισμός και τέλος κλιμάκωση της παρέμβασης με τη μαζική μπούκα στη Συνέλευση το Σαββατόβραδο. Η οποία ειρήσθω εν παρόδω θύμιζε εισβολή Ούννων σε μια κατά τα λοιπά ανθρώπινη διαδικασία. Περικύκλωσαν το προεδρείο, απαιτούσαν το λόγο πριν τους κοινούς θνητούς μαλάκες, βούτηξαν τα μικρόφωνα και θυμηθήκαμε όλοι την ωραία εποχή της Πισικάπα.
Τα συνδικάταααα ούρλιαζε ο ένας. Γενική απεργίαααα βράχνιαζε ο άλλος. Πολιτικό πλαίσιοοο γκάριζε ο τρίτος. Για καμιά ώρα η πλατεία έμοιαζε με φοιτητική συνέλευση τριανταπεντάρηδων και σαρανταπεντάρηδων.
Συνάδελφοι έλεγε ο ένας νομίζοντας ότι μιλάει στου Γκίνη. Σύντροφοι απαντούσε ο άλλος νομίζοντας ότι μιλάει στην ΟΒα του. Παιδιά ηρεμία ίδρωνε ο συντονιστής νομίζοντας ότι μιλά σε φυσιολογικούς ανθρώπους.
Είχε προηγηθεί ο Συντονισμός των Πρωτοβάθμιων ο οποίος αποφάσισε ότι δεν είναι δυνατόν να υπάρχει κόσμος μαζεμένος και να μην πάει η μαχόμενη κι από τα κάτω συνδικαλιζόμενη αριστερά να δώσει τη σωστή γραμμή. Τι διάολο πρωτοπορία είμαστε άμα αφήνουμε τους απολιτίκ φλώρους του real-democracy να διεξάγουν μια συνέλευση χιλιάδων ανθρώπων;
Να πάμε να τους επηρεάσουμε έλεγε ο ένας. Να πάμε να τους προστατεύσουμε έλεγε ο άλλος. Να πάμε να τους πολιτικοποιήσουμε έλεγε ο τρίτος. Και δεν εβρέθη κανένας θαρραλέος να συνοψίσει την γραμμή σε μια φράση: Να πάμε να τους διώξουμε… Εκεί ήταν το ζουμί.
Τέτοιες ώρες σκέφτεσαι στα σοβαρά: Μήπως αν έλειπε η αριστερά τα πράγματα θα ήταν καλύτερα;
Κι αναγκαστικά σε πιάνει μια μελαγχολία. Κανένας από την αριστερά δεν μπόρεσε να πετύχει κάτι τέτοιο. Κανένας δεν προβληματίστηκε από αυτή την αδυναμία. Κανένας δεν αναρωτήθηκε για την απαξίωση και τη στοχοποίηση όλου του πολιτικού συστήματος και όλης της Βουλής. Κανένας δεν έμαθε. Κατά πλειοψηφία οι αριστεροί χλεύασαν, απαξίωσαν, κορόιδεψαν. Στην καλύτερη στάθηκαν αμήχανοι και είπαν «έτσι είναι τα αυθόρμητα κινήματα». Και στο τέλος μπούκαραν να δώσουν τη γραμμή.
Δεν θέλει πολύ να καταλάβεις πως όπου δεν σκάει το χημικό του Ματατζή, σκάει η βλακεία του αριστερού.