Απελευθέρωση από το χρέος ή θάνατος!

• Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Άδικα απεργείτε! Χαράμι πάνε οι διαμαρτυρίες και οι διαδηλώσεις εναντίον των επιμέρους μέτρων της διακυβέρνησης του ΔΝΤ! Για τη χώρα υπάρχουν δύο στρατηγικές επιλογές: η μία βασίζεται στο δόγμα της εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους και της σταθερότητας του ευρώ, ενώ η άλλη στην άρνηση του χρέους.
Η πρώτη οδηγεί αναπόδραστα στην υιοθέτηση σκληρών νεοφιλελεύθερων πολιτικών, οι οποίες κατατείνουν στον εξευτελισμό της κοινωνίας και στον εξανδραποδισμό των νοικοκυριών, ενώ η δεύτερη ανοίγει χώρο για την αναδημιουργία της χώρας σε όλα τα επίπεδα, προσφέροντας την δυνατότητα δόμησης πολλών και διαφορετικών πολιτικών.
Πρέπει να αντιλήφθητε ότι η χώρα δεν μπορεί να αναπτυχθεί, για την ακρίβεια ούτε καν να υπάρξει από τη στιγμή που παραμένει δέσμια σε αυτό το χρέος το οποίο κατά περίπου 70-75% είναι απολύτως ανέντιμα καταγεγραμμένο με την έννοια «justice and fairness» που διατύπωσε ο Rawls, και σύμφωνα με την οποία διαμορφώνονται ιδεατά, σήμερα, διεθνώς οι συμβάσεις, είτε στο επίπεδο της κοινωνίας, είτε σε αυτό της αγοράς.
Οι οικονομικοί αναλυτές συμφωνούν ότι η υπαγωγή της χώρας στις ρυθμίσεις του ΔΝΤ, δεν μπορεί ούτε καν να αναχαιτίσει την αύξηση του χρέους, το οποίο στο τέλος της τριετίας θα υπερβεί το 165% του ΑΕΠ, από 125% που είναι σήμερα. Ο Δημήτρης Καζάκης εξήγησε θαυμάσια το πρόβλημα, και απ’ αυτού δεν χρειάζεται να επιμείνω.
Πολιτικά οι λύσεις είναι δύο. Ή ο ελληνικός λαός θα επιλέξει το βασανιστήριο της σταγόνας στο όποιο το καθεστώς δια του Γιώργου Παπανδρέου έχει καταλήξει, ή θα διεγερθεί από την νάρκη του και την πλάνη του αντιλαμβανόμενος ότι το πραγματικό δίλημμα είναι: απελευθέρωση από το χρέος ή θάνατος. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι οι Έλληνες είμαστε απατεώνες και δεν αναγνωρίζουμε δίκαια και «έντιμα» χρέη προς ιδιώτες, τα οποία όμως σε καμία περίπτωση δεν ξεπερνούν το 20-25% του συνολικού χρέους που αναγνωρίζει και τιμά η σημερινή κυβέρνηση.
Τα πράγματα πλέον ξεκαθαρίζουν. Ή ο ελληνικός λαός θα αγωνιστεί για την απελευθέρωσή του ή θα υποταχθεί στη μοίρα της απόλυτης υποδούλωσης, που όμοια της δεν έχει ζήσει ο τόπος από το ίδρυση του κράτους μέχρι σήμερα. Μέση οδός δεν άφησε η κυβέρνηση, οι πολιτικοί της σύμμαχοι και το καθεστώς γενικότερα να υπάρξει. Αυτοί είναι που ανεύθυνα οδήγησαν τα πράγματα στα άκρα. Το ένα δίλημμα φέρνει το άλλο μέχρι να αρχίσει η ίδια η κοινωνία να βάζει διλήμματα στον εαυτό της. Τότε αρχίζει η πολιτικοποίηση από κάτω. Κάπου εδώ βρισκόμαστε σήμερα, αν δεν κάνω λάθος.
Άδικα προσπαθεί η πολιτική τάξη της χώρας να απασχολήσει την κοινή γνώμη με την δήθεν διένεξη μεταξύ των φορέων του δικομματισμού. Αυτή η επικοινωνιακή στρατηγική κούρασε και καθώς δεν έχει και κανένα πολιτικό νόημα πλέον, αντί να παγιδεύει ευρύτερα στρώματα του πληθυσμού, επιφέρει μάλλον αποτελέσματα αντίθετα από τον επιδιωκόμενο στόχο.
Πρέπει να καταλάβετε ότι η αποδοχή του χρέους νομιμοποιείται μέσω της παραδοχής ότι «τα φάγαμε όλοι μαζί». Εάν δεν συμφωνείτε με την αλητεία που αποπνέει το δεύτερο (μήνυμα), είναι βέβαιο ότι υποσυνείδητα αρνείστε το πρώτο. Αυτό διαμορφώνει μια νέα εθνική ιδεολογία και μια νέα ηθική στη χώρα ικανές να προκαλέσουν νέες μορφές πολιτικής οργάνωσης και διεκδίκησης δικαιωμάτων.
Αυτό που δεν έχει γίνει συνείδηση μέχρι σήμερα είναι ότι οι Έλληνες παλεύουν για την ίδια τους την εθνική και κοινωνική οντότητα και όχι για να περισώσουν όσα μπορούν από το ατομικό τους εισόδημα. Με ανεργία στο σημερινό ύψος, που μάλιστα αναμένεται να ξεπεράσει κάθε «λογική» στο τέλος της επόμενης χρονιάς, τα «εργασιακά δικαιώματα» ακούγονται μάλλον σαν φάρσα, όπως και πολλά άλλα δικαιώματα και κατακτήσεις. Όταν η χώρα σου κατακτάται από αυτούς που ορίζουν τον μόνον εξ’ αδιαιρέτου πλούτο της (το χρέος της), και όταν αυτή υποθηκεύεται μέσω μηχανισμών σωτηρίας των τραπεζών και ενός νομίσματος, που ολοκληρώνει τη λειτουργία τους, υπό την ηγεμονία μιας διεθνούς ελίτ, τότε η πολιτική λαμβάνει άλλη διάσταση. Μετατρέπεται σε εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα.
Σε αυτόν τον αγώνα θα υπάρξουν θύματα, ενώ τίποτε δεν θα είναι δεδομένο και έτοιμο. Λύσεις θα δώσει το κίνημα και όχι αυτοί που θα το ορίσουν πολιτικά. Αυτό σημαίνει μια εναλλακτική μορφή ηγεμονίας, η οποία δεν ταιριάζει με την γνωστή μορφή ηγεσίας που έχει εμπεδωθεί στη χώρα μετά την μεταπολίτευση. Τα υπάρχοντα κόμματα δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν τις νέες ανάγκες, καθώς είναι μέρος της παλαιάς δομής που έφερε τα πράγματα στο αδιέξοδο που όλοι βιώνουμε. Νέοι πολιτικοί φορείς απαιτείται να συγκροτηθούν, ανοιχτοί, με αμεσοδημοκρατικό πνεύμα και βαθιά πίστη ότι η ελευθερία μπορεί να συμβαδίσει με τη δημοκρατία, μόνο στο πλαίσιο μια αγωνιστικής πολυκομματικής κοινωνικής οργάνωση, με κοσμοπολιτικά χαρακτηριστικά.
Είναι καιρός να καταλάβουμε και στην Ελλάδα ότι ο κοινωνικός κοσμοπολιτισμός δεν είναι νεοφιλελευθερισμός, ούτε άρνηση του εθνικού κράτους. Αποτελεί την σύγχρονη έκφραση του μοντερνισμού σε ένα υψηλότερο στάδιο ανάπτυξης της πολιτικής οργάνωσης, όπου η δημοκρατία θα διαμορφώνει συνθήκες ισότητας σε ένα ολοένα και υψηλότερο επίπεδο (equilibrium) ελευθερίας. Αυτό δεν γίνεται να υπάρξει υπό καθεστώς φτωχοποίησης της κοινωνίας και αναστολής της «εθνικής κυριαρχίας».
Ήρθε ο καιρός να ξαναανακαλύψουμε την πολιτική ως δημοκρατικό και φιλελεύθερο αίτημα, διότι πάντα υπάρχουν και θα υπάρχουν λεφτά που θα μας εξευτελίζουν την ύπαρξη, αν δεν σταματήσουμε να επιτρέπουμε σε αυτούς που ελέγχουν τον πλούτο μας να κυριαρχούν στις αποφάσεις μας. Η χώρα δεν χρειάζεται διακυβέρνηση «εθνικής ανάγκης», ούτε ταξιδευτές του κόσμου που αναλαμβάνουν αυτοβούλως την σωτηρία του έθνους. Μια κυβέρνηση δημοκρατών-πατριωτών έχει ανάγκη, για την συγκρότηση της οποίας θα έπρεπε κάθε σοβαρός άνθρωπος στο τόπο μας, που δεν έχει αλλοτριωθεί απολύτως από την διαφθορά και τον πελατειακό κομματισμό, να νοιάζεται.

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία. Άσκησε δημοσιογραφία στην Ελλάδα από το 1985 έως το 2003.

Πηγή