Τις τελευταίες μέρες ακούω διάφορους ειδικούς και μη, να χαίρονται με την επιλογή της χώρα μας να προσφύγει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για βοήθεια, προκειμένου όπως λένε να βγει γρηγορότερα από την κρίση.
Όμως πως γίνεται να προσφύγεις σε κάποιον που ούτε ένα χρόνο πριν σου έχει προτείνει πράγματα που αν εφαρμοστούν θα οδηγήσουν τον ελληνικό λαό στην εξαθλίωση; Ας μην ξεχνάμε αφου θα ζητήσουμε βοήθεια, αυτό που εμείς θα δώσουμε ως αντάλλαγμα είναι η εθνική μας κυριαρχία. Δηλαδή αναγκαστικά θα δεχτούμε να μας κυβερνούν ξένα συμφέροντα και επίσημα. Είναι πραγματικά μεγάλη η προσπάθεια που δίνουν τα ΜΜΕ, να μας πείσουν ότι αυτή είναι η καλύτερη λύση για την οικονομία μας. Προσπαθούν κάνοντάς μας πλύση εγκεφάλου, να δώσουμε την συγκατάθεσή μας και να απωλέσουμε οικειοθελώς όσα κοινωνικά δικαιώματα μας έχουν απομείνει...
Από ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο της εφημερίδας "Ημερησία" διαβάζουμε:
"Το ΔΝΤ ιδρύθηκε το 1944, καθώς τελείωνε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος με στόχο να ελέγχει την τήρηση της ελεύθερης αγοράς στο «δυτικό» μισό του πλανήτη και να εξασφαλίζει ότι η παγκόσμια οικονομία κινείται προς όφελος των πλούσιων και των ισχυρών. Δίδυμη αδερφή του είναι η Παγκόσμια Τράπεζα που δανείζει είτε για έργα ανάπτυξης, είτε για τις «διαρθωτικές αλλαγές» που προτείνει το ΔΝΤ.
Αντίθετα ακόμη και από οργανισμούς όπως ο ΟΗΕ ή η Ευρωπαϊκή Ενωση, το ΔΝΤ δεν λειτουργεί στη βάση της «ισοτιμίας» των κρατών-μελών. Κάθε χώρα έχει ψήφους ανάλογα με το μέγεθος της οικονομίας της.
Δεν υπάρχουν ούτε καν δημοκρατικά προσχήματα. Οι εννέα ισχυρότερες χώρες συγκεντρώνουν το 50% των ψήφων. Οι 150 φτωχότερες συγκεντρώνουν όλες μαζί περίπου 25%. Στις πολύ σημαντικές αποφάσεις χρειάζεται πλειοψηφία 85%. Οι ΗΠΑ είναι η μόνη χώρα που έχει πάνω από 15% των ψήφων και έτσι γίνεται και η μόνη χώρα που έχει πρακτικά δικαίωμα βέτο.
Ομως, πέρα από το πώς παίρνονται οι αποφάσεις, η εμπειρία είναι πικρή για το πού οδήγησαν αυτές οι αποφάσεις. Μια ματιά στην χτυπημένη από το σεισμό Αϊτή είναι αρκετή. Το 2003 η Αϊτή πλήρωσε 57 εκατομμύρια δολάρια για τόκους προς το ΔΝΤ, ενώ η ξένη «βοήθεια» προς τη χώρα ήταν 39 εκατομμύρια. Ανάμεσα στην «τεχνογνωσία» που είχε προσφέρει το ΔΝΤ στη χώρα ήταν ότι το 1995 την εξανάγκασε να μειώσει τους δασμούς στο ρύζι, από 35% σε 3%. Ετσι, μια χώρα που ως τότε έκανε εξαγωγές ρυζιού, έφτασε μέσα σε 10 χρόνια να εισάγει τρία στα τέσσερα κιλά ρύζι από το εξωτερικό, κυρίως από τις ΗΠΑ. Η άλλη συμβουλή-εντολή του ΔΝΤ προς την Αϊτή ήταν να παγώσει τους μισθούς στους δημόσιους υπάλληλους. Τώρα, μετά το σεισμό, το ΔΝΤ ξανάρχεται «γενναιόδωρα» να δανείσει την Αϊτή, πάντα με όρους και εκβιασμούς."
Η Ελλάδα οφειλέ να μην τρέξει για βοήθεια σε κανέναν. Τα χρήματα και ο πλούτος δεν είναι κάτι στάσιμο που απλά υπάρχει. Καθημερινά με την εργασία μας όλοι παράγουμε χρήμα και κέρδος. Αυτό το κέρδος όμως δεν το καρπώνονται οι εργαζόμενοι ή το κράτος, αλλά οι εργοδότες και οι επιχειρηματίες. Βλέποντας τα πράγματα με λίγη ψυχραιμία, αυτό που θα πρέπει να απαιτήσουμε από την κυβέρνηση είναι να σταματήσει να παίρνει μέτρα που πλήττουν τον εργαζόμενο και τα χαμηλά και μεσαία κοινωνικά στρώμματα και να πάρει χρήματα από τους έχοντες. Γιατί μην μου πείτε ότι δεν μπορεί να πάρει τα 28 δις πίσω από τις τράπεζες, να φορολογήσει τους βιομήχανους, να πάρει τα χρωστούμενα των ομάδων κλπ αν όντως θέλει. Όμως επιλέγει για άλλη μια φορά να επιβαρύνει τα χαμηλά στρώμματα, γιατί και η τωρινή και όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις έχουν άμεση εξάρτηση από τα επιχειρηματικά συμφέροντα και μας το δείχνουν σε κάθε ευκαιρία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου