Εξαιρετικός και συγκινητικός panathinaikos press!
Επειδή έχω πάρα πολύ χαλαστεί με τις εξελίξεις (και) στο θέμα Λέτο, και
δεν είμαι τόσο καλός στο να αποτυπώνω συναισθήματα, σας παραθέτω
ολόκληρο το άρθρο του αδερφού.
Σεμπαστιάν σ’ αγαπάμε, δεν σε ξεχνάμε, και περιμένουμε να γυρίσεις πίσω! Είσαι από τις πιο πετυχημένες μεταγραφές εver (από όλες τις απόψεις), κι ας πολεμήθηκες και εσύ από τους νοσταλγούς του μίζερου παρελθόντος γιατί έτσι… έπρεπε!
Σεμπαστιάν σ’ αγαπάμε, δεν σε ξεχνάμε, και περιμένουμε να γυρίσεις πίσω! Είσαι από τις πιο πετυχημένες μεταγραφές εver (από όλες τις απόψεις), κι ας πολεμήθηκες και εσύ από τους νοσταλγούς του μίζερου παρελθόντος γιατί έτσι… έπρεπε!
Αυτός που συνεχίζει να μας ικανοποιεί αρκετά με τις εμφανίσεις
του και τις εκτελεστικές του ικανότητες είναι ο Λέτο, που και σκοράρει
και δημιουργεί. Για να το πούμε πιο απλά τέτοιον παίκτη έχουμε χρόνια
-αν όχι δεκαετίες- να δούμε στην ομάδα!
Aυτές ήταν οι πρώτες μου… γνωματεύσεις, μετά απο λίγα ματς που είχα δει τον Λέτο με την πράσινη φανέλα. Ένας παίκτης που είχαμε χρόνια να δούμε στον Παναθηναϊκό. Ο Παναθηναϊκός δεν μπόρεσε να βαστάξει το συμβόλαιο του και τον άφησε να φύγει. Είναι άσχημο να βλέπεις πως η ομάδα σου δεν μπορεί να κρατήσει έναν τέτοιο παίκτη σε μια τόσο καλή ηλικία. Έχω αντιληφθεί πλέον πως αξία δεν έχει τόσο το ίδιο το γεγονός (δηλαδή η αποχώρηση του Αργεντίνου απο την ομάδα), αλλά οι εικόνες και τα συναισθήματα που σου χει αφήσει ο κάθε άνθρωπος. Και ο συγκεκριμένος μου έχει προσφέρει πολύ ωραίες στιγμές:
Εδώ θέλω να κάνω μια μικρή παρένθεση, πριν αρχίσω τον επίλογο για τον Σέμπα. Έψαχνα να βρω τι φωτογραφία θα βάλω στο κείμενο αυτό και αμφιταλαντευόμουν ανάμεσα σε αυτήν και αυτήν. Αν και πιο ταιριαστή η πρώτη (από την παρουσίαση της ομάδας το 2009 στην Λεωφόρο), προτίμησα εν τέλει την δεύτερη γιατί ήταν τραβηγμένη την μέρα που όλοι οι Παναθηναϊκοί ήταν χαρούμενοι και έβλεπες υγεία και αισιοδοξία στα πρόσωπα τους. Η μέρα της κατάκτησης του Κυπέλλου Ελλάδος. Κλείνει η παρένθεση.
Τον Λέτο άρχισα να τον γουστάρω σε ένα “αδιάφορο” ματς και χωρίς να
έχω και την καλύτερη άποψη για πάρτη του. Βλέπετε, μμε είχε ενοχλήσει
που πριν έρθει σε εμάς έλεγε πως θέλει να συνεχίσει στον γαύρο.
Ρομαντικός εγώ, επαγγελματικό το ποδόσφαιρο και όπως καταλαβαίνετε
σκάλωσα. Όμως τα όποια αρνητικά εξαφανίστηκαν όταν έπιασα τον εαυτό μου
να σηκώνεται απο την καρέκλα στο πρώτο ημίχρονο του ματς με την Ξάνθη
για την δεύτερη αγωνιστική του πρωταθλήματος, και να τον χειροκροτεί με
θαυμασμό για κάτι σακούλες που είχε μοιράσει στην ακριβώς προηγούμενη
φάση. Και τον γούσταρα όταν μετά απο λίγα λεπτά με “ανάγκασε” ξανά να
σηκωθώ από την καρέκλα μου. Ήταν τρομερές οι τρίπλες ρε μάγκες που
έκανε. Πώς να μην σηκωθώ να τον χειροκροτήσω; Κάπως έτσι πήγε όλο το
ματς και με τους αντίπαλους αμυντικούς να προσπαθούν να τον κόψουν μόνο
με αντιαθλητικά μαρκαρίσματα.
Μόλις τελείωσε το ματς, συνειδητοποίησα για πόσα χρόνια είχα να σηκωθώ να αποθεώσω μια ενέργεια παίκτη μας. Συγκεκριμένα απο ένα φιλικό στην Λεωφόρο με την Βίλεμ, όταν ο Σανμαρτεάν έκανε παπάδες μέσα στο γήπεδο και είχε βάλει μια γκολάρα (το πρώτο ματς μετά την Ριζούπολη). Αλλά και πάλι… ο Λέτο με είχε “τρελάνει” γιατί όποτε έπαιρνε την μπάλα μπούκαρε στην αντίπαλη περιοχή με τρίπλες και έμοιαζε κανένας να μην μπορεί να τον ανακόψει.
Τα ματς κυλούσαν ,η ομάδα έπαιρνε τις νίκες και ο Λέτο καθιερωνόταν στην συνείδηση του κόσμου ως αυτός που θα κάνει τα μαγικά μέσα στο παιχνίδι και θα προσφέρει παράλληλα και ουσία.
Επόμενη έντονη ανάμνηση, το γκολ του στον τελικό με τον Άρη (8/5/2010) που μας έδωσε το Κύπελλο Ελλάδας. Σε ένα ματς χωρίς ιδιαίτερες φάσεις και κάπως βαρετό, αυτός πήρε την μπάλα, τράβηξε ένα σουτ από τα 30 μέτρα και έστειλε την μπάλα στα δίχτυα. Τόσο απλά και τόσο ωραία. Η απάντησή του πως δεν δίνει μόνο τρίπλες και κόλπα με την μπάλα, αλλά παίρνει και κούπες αν χρειαστεί. Άλλη μια μέρα υγείας και χαράς για τον Σύλλογο, αυτήν την φορά με την υπογραφή του Αργεντίνου.
Πλέον, ο ίδιος παρέα με τους Σισέ, Ζιλμπέρτο, Καραγκούνη, Κατσουράνη και Νίνη αποτελούσαν την ομάδα κρούσης του Παναθηναϊκού και θα τα έβαζαν την επόμενη χρονιά με το σύστημα του Μαρινάκη, ο οποίος τους έκλεψε με τον πιο ξεδιάντροπο τρόπο στο ντέρμπι της ντροπής (19/2/2011). O Λέτο με δικό του γκολ και απευθείας εκτέλεση φάουλ ισοφάριζε το ματς και μετά ανέλαβε δράση ο Καλόπουλος. Μετά το τέλος του ματς ο Λέτο μαζί με τον Νίνη και τον Τζόρβα ψάχνανε να βρούν τον διαιτητή και πήγαν να πιαστούν στα χέρια με τον Μητρόπουλο. Ο Λέτο πλέον ανήκε στον Παναθηναϊκό και εκείνο το βράδυ για μένα απέδειξε πολλά. Όσα δεν είχαν κάνει σε άλλες αδικίες τόσοι ξένοι που πέρασαν απο την ομάδα. Έβγαζε πάθος και τρέλα για την ομάδα και αυτό μου αρκούσε.
Μετά πάμε λίγους μήνες μπροστά και στο πρώτο εξάμηνο της σαιζόν 2011-2012, όπου μετά την αποχώρηση των Σισέ και Ζιλμπέρτο ηγήθηκε της προσπάθειας του Φερέϊρα να φτιάξει ένα αξιόμαχο σύνολο. Αποτέλεσμα; Η ομάδα να παίζει μπαλάρα, να είναι πρώτη στο πρωτάθλημα, να μην έχει χάσει σε κανένα ντέρμπι, και ο Λέτο σε 13 ματς να έχει πετύχει 15 γκολ και να έχει μοιράσει 5 ασίστ!!
Ηγέτης με τα όλα του..
Με το ξεκίνημα του 2012 όμως, η χονδροπάθεια που είχε εμφανίστηκε και
αφού ταλαιπωρήθηκε και υποτροπίασε μέχρι να αποφασίσουν οι αρμόδιοι ότι
πρέπει να ξεκινήσει θεραπευτική αγωγή, ο Λέτο μας τελείωσε. Δεν θα έχει
την τύχη και μεις την χαρά να τον αποθεώσουμε στο τελευταίο του
παιχνίδι και να τον ευχαριστήσουμε για τις στιγμές που μας χάρισε και
που ανάγκασε τελικά μαζί με μένα να σηκώνονται κι άλλοι χιλιάδες απο τις
θέσεις τους με επιφωνήματα και να τον χειροκροτάνε.
Αυτός είναι για μένα ο Λέτο. Η χαρά στο πρόσωπο όταν έβλεπες την σακούλα που μοίραζε και το γκολ που έβαζε με οποιοδήποτε τρόπο και η αγωνία για να δεις τι τρόπο θα σκαρφιστεί στην επόμενη φάση για να περάσει τον αντίπαλο του.
Σας γαμάει ο Λέτο λοιπόν και το ξέρετε! Ποιοι το ξέρετε; Ξέρετε… εντός κι εκτός!
Για το τέλος απλά μια ευχή. Να τον ξαναδούμε με το Τριφύλλι στο στήθος. Να δω το 28ο γκολ στην 95η του εμφάνιση…
Αυτοί οι παίκτες φέρνουν τον κόσμο στα γήπεδα. Με αυτούς ταυτίζονται τα μικρά παιδάκια, φοράνε τις φανέλες τους και κρεμάνε τις αφίσες τους πάνω απο τα κρεβάτια. Παίκτες σαν τον Λέτο είναι το ίδιο το ποδόσφαιρο.
ΥΣ: Σισέ, Ζιλμπέρτο Σίλβα, Νίνης, Κατσουράνης, Λέτο. Η ομάδα του double που θα έφτιαχνε μια νέα εποχή για τον Σύλλογο, εξαφανίστηκε μέσα σε δύο έτη. Υπεύθυνοι οι Βαρδινογιάννηδες που κατέστρεψαν την πολυμετοχικότητα και οι πολυμετοχικοί που την παράτησαν.
22/8/2009
Όσον αφορά τον Λέτο, τα έχουμε ξαναπεί.
Τέτοιον παίκτη στον Παναθηναικό έχουμε να δούμε πάνω απο δεκαετία.
Σκοράρει, τρέχει, ντριπλάρει, σερβίρει γκολ, εκτελεί φαουλ, κόρνερ… Ένας
παίκτης που κάνει την διαφορά στην ομάδα και είναι κάτι παραπάνω από
πολύτιμος.
30/8/2009
Aυτές ήταν οι πρώτες μου… γνωματεύσεις, μετά απο λίγα ματς που είχα δει τον Λέτο με την πράσινη φανέλα. Ένας παίκτης που είχαμε χρόνια να δούμε στον Παναθηναϊκό. Ο Παναθηναϊκός δεν μπόρεσε να βαστάξει το συμβόλαιο του και τον άφησε να φύγει. Είναι άσχημο να βλέπεις πως η ομάδα σου δεν μπορεί να κρατήσει έναν τέτοιο παίκτη σε μια τόσο καλή ηλικία. Έχω αντιληφθεί πλέον πως αξία δεν έχει τόσο το ίδιο το γεγονός (δηλαδή η αποχώρηση του Αργεντίνου απο την ομάδα), αλλά οι εικόνες και τα συναισθήματα που σου χει αφήσει ο κάθε άνθρωπος. Και ο συγκεκριμένος μου έχει προσφέρει πολύ ωραίες στιγμές:
Εδώ θέλω να κάνω μια μικρή παρένθεση, πριν αρχίσω τον επίλογο για τον Σέμπα. Έψαχνα να βρω τι φωτογραφία θα βάλω στο κείμενο αυτό και αμφιταλαντευόμουν ανάμεσα σε αυτήν και αυτήν. Αν και πιο ταιριαστή η πρώτη (από την παρουσίαση της ομάδας το 2009 στην Λεωφόρο), προτίμησα εν τέλει την δεύτερη γιατί ήταν τραβηγμένη την μέρα που όλοι οι Παναθηναϊκοί ήταν χαρούμενοι και έβλεπες υγεία και αισιοδοξία στα πρόσωπα τους. Η μέρα της κατάκτησης του Κυπέλλου Ελλάδος. Κλείνει η παρένθεση.
Μόλις τελείωσε το ματς, συνειδητοποίησα για πόσα χρόνια είχα να σηκωθώ να αποθεώσω μια ενέργεια παίκτη μας. Συγκεκριμένα απο ένα φιλικό στην Λεωφόρο με την Βίλεμ, όταν ο Σανμαρτεάν έκανε παπάδες μέσα στο γήπεδο και είχε βάλει μια γκολάρα (το πρώτο ματς μετά την Ριζούπολη). Αλλά και πάλι… ο Λέτο με είχε “τρελάνει” γιατί όποτε έπαιρνε την μπάλα μπούκαρε στην αντίπαλη περιοχή με τρίπλες και έμοιαζε κανένας να μην μπορεί να τον ανακόψει.
Τα ματς κυλούσαν ,η ομάδα έπαιρνε τις νίκες και ο Λέτο καθιερωνόταν στην συνείδηση του κόσμου ως αυτός που θα κάνει τα μαγικά μέσα στο παιχνίδι και θα προσφέρει παράλληλα και ουσία.
Επόμενη έντονη ανάμνηση, το γκολ του στον τελικό με τον Άρη (8/5/2010) που μας έδωσε το Κύπελλο Ελλάδας. Σε ένα ματς χωρίς ιδιαίτερες φάσεις και κάπως βαρετό, αυτός πήρε την μπάλα, τράβηξε ένα σουτ από τα 30 μέτρα και έστειλε την μπάλα στα δίχτυα. Τόσο απλά και τόσο ωραία. Η απάντησή του πως δεν δίνει μόνο τρίπλες και κόλπα με την μπάλα, αλλά παίρνει και κούπες αν χρειαστεί. Άλλη μια μέρα υγείας και χαράς για τον Σύλλογο, αυτήν την φορά με την υπογραφή του Αργεντίνου.
Πλέον, ο ίδιος παρέα με τους Σισέ, Ζιλμπέρτο, Καραγκούνη, Κατσουράνη και Νίνη αποτελούσαν την ομάδα κρούσης του Παναθηναϊκού και θα τα έβαζαν την επόμενη χρονιά με το σύστημα του Μαρινάκη, ο οποίος τους έκλεψε με τον πιο ξεδιάντροπο τρόπο στο ντέρμπι της ντροπής (19/2/2011). O Λέτο με δικό του γκολ και απευθείας εκτέλεση φάουλ ισοφάριζε το ματς και μετά ανέλαβε δράση ο Καλόπουλος. Μετά το τέλος του ματς ο Λέτο μαζί με τον Νίνη και τον Τζόρβα ψάχνανε να βρούν τον διαιτητή και πήγαν να πιαστούν στα χέρια με τον Μητρόπουλο. Ο Λέτο πλέον ανήκε στον Παναθηναϊκό και εκείνο το βράδυ για μένα απέδειξε πολλά. Όσα δεν είχαν κάνει σε άλλες αδικίες τόσοι ξένοι που πέρασαν απο την ομάδα. Έβγαζε πάθος και τρέλα για την ομάδα και αυτό μου αρκούσε.
Μετά πάμε λίγους μήνες μπροστά και στο πρώτο εξάμηνο της σαιζόν 2011-2012, όπου μετά την αποχώρηση των Σισέ και Ζιλμπέρτο ηγήθηκε της προσπάθειας του Φερέϊρα να φτιάξει ένα αξιόμαχο σύνολο. Αποτέλεσμα; Η ομάδα να παίζει μπαλάρα, να είναι πρώτη στο πρωτάθλημα, να μην έχει χάσει σε κανένα ντέρμπι, και ο Λέτο σε 13 ματς να έχει πετύχει 15 γκολ και να έχει μοιράσει 5 ασίστ!!
Ηγέτης με τα όλα του..
Αυτός είναι για μένα ο Λέτο. Η χαρά στο πρόσωπο όταν έβλεπες την σακούλα που μοίραζε και το γκολ που έβαζε με οποιοδήποτε τρόπο και η αγωνία για να δεις τι τρόπο θα σκαρφιστεί στην επόμενη φάση για να περάσει τον αντίπαλο του.
Σας γαμάει ο Λέτο λοιπόν και το ξέρετε! Ποιοι το ξέρετε; Ξέρετε… εντός κι εκτός!
Για το τέλος απλά μια ευχή. Να τον ξαναδούμε με το Τριφύλλι στο στήθος. Να δω το 28ο γκολ στην 95η του εμφάνιση…
Αυτοί οι παίκτες φέρνουν τον κόσμο στα γήπεδα. Με αυτούς ταυτίζονται τα μικρά παιδάκια, φοράνε τις φανέλες τους και κρεμάνε τις αφίσες τους πάνω απο τα κρεβάτια. Παίκτες σαν τον Λέτο είναι το ίδιο το ποδόσφαιρο.
ΥΣ: Σισέ, Ζιλμπέρτο Σίλβα, Νίνης, Κατσουράνης, Λέτο. Η ομάδα του double που θα έφτιαχνε μια νέα εποχή για τον Σύλλογο, εξαφανίστηκε μέσα σε δύο έτη. Υπεύθυνοι οι Βαρδινογιάννηδες που κατέστρεψαν την πολυμετοχικότητα και οι πολυμετοχικοί που την παράτησαν.
Πριν 3 χρόνια πήρα μια ιδέα απο τον Παναθηναϊκό των ονείρων μου πάντως, και αυτές τις εικόνες δεν πρόκειται να μου τις στερήσει κανείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου