''Υπάρχει κάτι πιο οδυνηρό για έναν φίλαθλο μετά από μία βαριά ήττα του Παναθηναϊκού; Υπάρχει. Μερικές φορές πονάνε περισσότερο οι επόμενες ώρες. Η ημέρα που ξημερώνει. Πονάνε τα σκυμμένα κεφάλια. Πονάει που ο κόσμος είναι έτοιμος να ξεκινήσει τα ψυχοφάρμακα. Πονάει να βλέπεις παιδάκια που ντρέπονται να πάνε στο σχολείο. Μα πάνω απ' όλα πονάει ο εμφύλιος που ξεσπάει μεταξύ των φίλων του Τριφυλλιού.
Επικρατεί ένα νοσυρό κλίμα. Άρρωστο, σάπιο που μόνο αν αποβληθεί θα μπορέσει να ορθοποδήσει ο σύλλογος. Μιλάμε με φιλάθλους, διαβάζουμε σχόλια σε ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης, απόψεις αρθρογράφων που (δηλώνουν ότι) υποστηρίζουν τους «πράσινους» και διακρίνουμε το εξής διεστραμμένο: Υπάρχουν Παναθηναϊκοί που βαθιά μέσα τους χάρηκαν για την ήττα.
Καλά διαβάσατε…
Χάρηκαν γιατί επιτέλους βρήκαν την ευκαιρία να στάξουν δηλητήριο. Βρήκαν την ευκαιρία να φωνάξουν «είδατε που ΕΓΩ σας τα έλεγα; Είδατε που η γνωμάρα μου ήταν η σωστή;». Με συγχωρείτε αλλά με αυτή τη νοοτροπία δεν θα πάει ΠΟΤΕ μπροστά ο Παναθηναϊκός. Κάθε φορά που θα κάνει ένα βήμα προς τα εμπρός, θα ακολουθούν άλλα δύο προς τα πίσω.
Αυτή είναι η αρρώστια των «στρατοπέδων» που καλλιεργήθηκε επί Βαρδινογιάννη και που θα περάσουν λογικά ακόμα πολλά χρόνια για να αποβληθεί. Αν αποβληθεί…
«Να φύγει ο Φερέιρα». Αυτό είναι το νόημα της ήττας για αρκετούς. Να φύγει, να έρθει ποιος; Εκεί... μάγκωμα. Ο Δώνης; Ο Αγγελάρας; Ο Παράσχος; Ο Πεσέιρο; Ποιος;
Να έρθει να κάνει τι; Και σε αυτή την ερώτηση... μάγκωμα. Να μάθει στους ποδοσφαιριστές πώς να παθιάζονται; Να μάθει στους επιθετικούς πώς να πλασάρουν; Τι ακριβώς θα προσφέρει άλλος τεχνικός την δεδομένη χρονική περίοδο; Και σε ποια ομάδα θα έρθει; Στον σύλλογο που είχε πριν δύο χρόνια παικταράδες και βρέθηκε ξαφνικά με ποδοσφαιριστές αντάξιους του μπάτζετ. Γιατί αυτός είναι ο κανόνας που (συνήθως) ισχύει. Πληρώνεις πολλά τον Σισέ; Σου βάζει πολλά γκολ. Πληρώνεις λίγα (ή για την ακρίβεια θα έπρεπε να πληρώνεις λίγα) για τους Τοτσέ, Πετρόπουλο; Θα πάρεις λίγα από τους στράικέρ σου. Είναι απλά τα πράγματα. Εκτός και αν υπάρχει προπονητής που έχει τη διάθεση να έρθει και να βάλει χρήματα από την τσέπη του στα ταμεία. Εκεί πάσο...
Έστω, λοιπόν, πως αποχωρεί ο Φερέιρα. Τι θα γίνει όταν η Παράγκα (μην την ξεχνάμε, γιατί κάποιοι πάνε να εκμεταλλευτούν τις κακές εμφανίσεις για να «σβήσουν» το παρασκήνιο, τους στημένους αγώνες και τους μιλημένους πίνακες), η δυστοκία των επιθετικών, η κακή ψυχολογία, η βαρεμάρα ποδοσφαιριστών αρχίσουν να εμφανίζονται ξανά; Όποιος και αν βρίσκεται στον πάγκο...
Τι γίνεται τότε; Τότε το άλλο στρατόπεδο θα φωνάζει «ορίστε, δεν τον θέλατε τον Φερέιρα, τι καταλάβατε…». Δεδομένα που τα έχουμε ζήσει πολλάκις. Ένας φαύλος κύκλος που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά. Φταίνε οι προπονητές, φταίνε οι παίκτες, φταίει ο κόσμος. Για το ότι τα ταμεία του Παναθηναϊκού είναι άδεια, τα χρέη βρίσκονται στον ουρανό, παίκτες είναι απλήρωτοι και τα χειρότερα (όχι αγωνιστικά) είναι προ των πυλών θα πει ποτέ κανείς ποιος φταίει;
Και με την ευκαιρία να σημειώσουμε πως αυτό το «τρία χρόνια είναι ο Πορτογάλος στον πάγκο» είναι κάπως άτοπο. Γιατί τον πρώτο του χρόνο είχε στο ρόστερ της ομάδας Σισέ, Ζιλμπέρτο, Νίνη και Λέτο. Τη δεύτερη χρονιά του έδιωξαν τους δύο πρώτους. Ο Σισέ αντικαταστάθηκε με τον Τοτσέ και ο Ζιλμπέρτο με τον κανέναν. Ακόμα και έτσι έφτιαξε ένα πολύ ισχυρό σύνολο. Και την τρίτη χρονιά του διώχνουν το Νίνη, φεύγει ο Σιμάο, χάνει το Λέτο, του λένε φέρε παίκτες ελεύθερους και φτηνούς και φτιάξε ομάδα. Η σωστά διατυπωμένη απαίτηση θα ήταν κάπως έτσι: «Γίνε μάγος!».
Ή το άλλο το ωραίο... Η διοίκηση έδιωξε πέρυσι τη μηχανή του γκολ. Τον Σισέ. Τα παπαγαλάκια στις εφημερίδες των εμπόρων της πίκρας και της μιζέριας που - συγνώμη για την έκφραση - είχαν κατουρηθεί από τη χαρά τους, έγραφαν πως ο Παναθηναϊκός παίζει εντυπωσιακό ποδόσφαιρο επειδή δεν ψάχνουν όλοι τον Γάλλο. Το θυμάστε; Σημειωτέον, σε εκείνα τα ματς έπαιζε χωρίς καθαρόαιμο φορ το Τριφύλλι. Σήμερα, οι ίδιοι ακριβώς που τότε αποθέωναν τον Φερέιρα, τα γυρνάνε τούμπα. «Μα καλά αν δεν υπάρχει επιθετικός να πατάει περιοχή, ποιος θα σκοράρει» λένε με ύφος προπονητή που έχει φάει με το κουτάλι τα γήπεδα.
Δεν σας θυμίζει τη γνωστή διαφήμιση; «Πάμε παιχταρά μου», φωνάζει ένας στις κερκίδες. «Τι κάνει ρε το παλτό; Που τον βρήκαμε», λέει μετά από μισό λεπτό για τον ίδιο παίκτη.
Κλείνοντας, επειδή τα χαμόγελα και η αισιοδοξία είναι πάντα απαραίτητα στοιχεία τέτοιες δύσκολες στιγμές θέλω να θυμίσω ένα πρόσφατο αποτέλεσμα.
1η Οκτωβρίου 2008
Ο Παναθηναϊκός φιλοξενείται από την Ανόρθωση. Με απόδοση παρόμοια με αυτή που αντικρίσαμε χθες (21/9) στη Σλοβενία, χάνει 3-1 με κάτω τα χέρια.
Το τι ακούστηκε για τον Τεν Κάτε, για τα παλτά, για τη διοίκηση, για όλους δεν περιγράφεται.
Όλοι είχαν ξοφλημένο το Τριφύλλι. Όλοι. Είχε προηγηθεί ήττα 0-2 στο ΟΑΚΑ από την Ίντερ και ακολούθησε ισοπαλία 2-2 με την Βέρντερ. 1 βαθμός σε τρία παιχνίδια. Ξέσκισμα κανονικό από τις (δήθεν) «πράσινες» και ουδέτερες εφημερίδες, από την κρατική τηλεόραση, από το ραδιόφωνο, από παλαίμαχους.
Τι ακολούθησε; Λογικά δεν υπάρχει κάποιος που να μην το θυμάται… 9 βαθμοί στα επόμενα τρία παιχνίδια με επικά διπλά σε Βρέμη και Μιλάνο και ο Παναθηναϊκός τερματίζει πρώτος σε όμιλο που περιελάμβανε την Ίντερ του Ζοσέ Μουρίνιο.
Τι μας διδάσκει το πρόσφατο παρελθόν; Πως ποτέ και κανείς δεν μπορεί να ξεγράψει τον Παναθηναϊκό. Πως αν υπάρχει ένα στοιχείο που είναι απαραίτητο στα δύσκολα αυτό είναι η στήριξη. Έτσι ξεπερνιούνται οι κρίσεις γρηγορότερα. Συσπείρωση. Χωρίς εγωισμούς. Η λέξη ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ είναι άλλωστε τόσο ισχυρή που δεν υπάρχει περίπτωση να μην βρει σύντομα τον δρόμο της η ομάδα. Το θέμα είναι να καταφέρουν να τον βρουν και αυτοί που την υποστηρίζουν''.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου