ΕΧΘΕΣ ΒΡΑΔΥ...

Χθές βράδυ, μετά από καιρό βρέθηκα στο γήπεδο της Λεωφόρου. Γύρω στις 11 ο δρόμος με έβγαλε στο στενό της 13. Κοντοστάθηκα για λίγο, σήκωσα το βλέμμα και χάζευα για άλλη μια φορά. Ένας τύπος στάθηκε δίπλα μου και άρχισε να σιγοτραγουδάει: 
Σύλλογος μεγάλος, δεν υπάρχει άλλος…

-Μου έχει λείψει αδερφέ…
-Και εμένα, για αυτό λέω να μπώ για λίγο.
-Και τι να κάνεις μέσα, άδεια είναι. Εσύ και τα καρεκλάκια θα είστε.
-Νομίζεις… Πάμε και θα δείς, μου απάντησε.

Με χτύπησε φιλικά στο ώμο και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε τα σκαλιά. Όσο πλησιάζαμε οι φωνές όλο και δυνάμωναν. ΠΑΟ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΘΥΡΑ 13…

Βρέθηκα ξαφνικά μέσα στο πέταλο. Μια 13 με μεγάλα τσιμεντένια σκαλιά, τεράστια κάγκελα να υψώνονται μπροστά μου και κάτι τύπους περίεργα ντυμένους. Με κολλητά τζίν παντελόνια, αμάνικες μπλούζες, πράσινα – άσπρα κασκόλ και αθλητικά μποτάκια.

-Ρε μάγκα τι γίνεται εδώ? Που είμαστε?
-Όλα από εδώ ξεκίνησαν… Κοίτα κάτω στα κάγκελα και θα καταλάβεις. 

Δυστυχώς, επάνω στο κάγκελο κρέμονταν ένας ξερακιανός τύπος , με μεγάλα κοκάλινα γυαλιά, γνώριμη φυσιογνωμία από παλιά. Σαν τρελός ούρλιαζε: Θα σας κλείσω κωλόπαιδα, θα σας βάλω φυλακή…
Όχι πάλι ρε πούστη μου, όχι πάλι. Κάθε φορά που ονειρεύομαι, ο ίδιος εφιάλτης έρχεται να με τρομάξει. Κάθε φορά μού κόβει τα όνειρα στην μέση… Πάμε να φύγουμε ξενέρωσα.

-Αν αυτός είναι ο εφιάλτης σου, πολέμησέ τον μου απάντησε.
-Δεν γίνεται, έχω προσπαθήσει. Πάμε να φύγουμε σου λέω, δεν γουστάρω!
-Εγώ δεν μπορώ να φύγω, θα μείνω εδώ. Κάνε μου μόνο μια χάρη: τώρα που θα περάσεις την πόρτα, πες σε όλους ότι όσοι πάτησαν έστω και μια φορά το πόδι τους στα σκαλιά αυτά κάθε φορά θα βλέπουν τον ίδιο εφιάλτη με εσένα. Πές τους ότι αν θέλουν να κλείνουν τα μάτια τους και να ονειρεύονται, ένα μόνο να κάνουν:ΝΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΝ!!!

ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΥΣ ΕΦΙΑΛΤΕΣ ΜΑΣ ΑΔΕΡΦΙΑ!!! ΜΕ ΤΗΝ ΝΙΚΗ!!!


Παναθηναϊκούς χαιρετισμούς