Κάντε κάτι! Ο κόσμος υποφέρει...

• Γράφει ο Δημήτρης Ματσικούδης

Ήταν οι τελευταίες λέξεις του ταξιτζή που με άφηνε στο σπίτι, μετά από μια μακρά διαδρομή κι ενδιαφέρουσα κουβέντα. Στον αγωνιώδη λόγο του είχα να αντιτάξω τα επιχειρήματα της διακήρυξης της νεόκοπης Ενωτικής Κίνησης.

Την χαρά για την ίδρυση μιας αντιμνημονιακής πολιτικής κίνησης, που μπορεί να έχει μια εκλογική δυναμική πάνω από 60%, διαδέχθηκε ο σκεπτικισμός:

"H Ενωτική Κίνηση κάλεσε αντιμνημονιακά κόμματα και κινήσεις της ευρείας δημοκρατικής παράταξης, να έλθουν να καθίσουν γύρω από ένα τραπέζι για σχηματισμό ενός ενιαίου μετώπου προκειμένου να σταματήσει η λεηλασία του τόπου. Το ΚΚΕ θα το αφήσει η γερουσία του να έλθει; Κι έστω ότι ήρθε. Κι έστω ότι συμφωνήθηκε κοινή κάθοδος στις εκλογές. Πιστεύετε ότι θα μπορέσουν να συνεργασθούν όλοι αυτοί μεταξύ τους; Εδώ σαν άτομα δυσκολευόμαστε να τα βρούμε μεταξύ μας, για να κάνουμε μια απλή Ο.Ε., θα τα βρουν αυτοί που ο καθένας θέλει εξουσία πάνω στους άλλους;"

Το πρόβλημα της συνεργασίας μεταξύ μας και κατ΄επέκταση μεταξύ των συνδικάτων και των πολιτικών φορέων μας, με απασχολεί πολλά χρόνια τώρα. Έχοντας την εικόνα της αποτελεσματικής ομαδικής εργασίας στελεχών μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών, στις οποίες επί δεκαετίες υπήρξα τεχνικός σύμβουλος, παρακινούσα από την δεκαετία του ‘80 φίλους καθηγητές του Ε.Μ.Π. να αναθέτουν στους φοιτητές τους ομαδικές εργασίες, που θα είχαν ως αποτέλεσμα την, παράλληλη με το γνωστικό αντικείμενο εκπαίδευσή τους, προσαρμογή στην ομαδική εργασία.

Χρόνια μετά είχα την χαρά να δω παιδιά μου που φοιτούσαν στο Ε.Μ.Π. να συμμετέχουν σε ομαδικές εργασίες. Ακόμη περισσότερο χάρηκα όταν είδα να προβλέπονται ομαδικές εργασίες, στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση, με τον Νόμο για την Παιδεία της κ Διαμαντοπούλου.

Όμως αυτά, όσο κι αν ήδη έχουν αρχίσει, θα έχουν θετική επίπτωση στο μέλλον. Εμείς τώρα τι κάνουμε; Γιατί όπως δείχνουν τα πράγματα η επόμενη κυβέρνηση θα είναι πολυκομματική και κουλτούρα πολυκομματικής συνεργασίας και διακυβέρνησης δεν έχουμε..

Στις αρχές του 2010 όταν έγινε φανερή η ανατροπή των προεκλογικών δεσμεύσεων του ΠΑΣΟΚ από τον ΓΑΠ, με την προσφυγή του στο ΔΝΤ, τον καταγγείλαμε πως στερείται δημοκρατικής νομιμοποίησης να κυβερνά και ζητήσαμε δημοψήφισμα για να εγκριθεί ή να απορριφθεί από τον Ελληνικό Λαό η πρώτη δανειακή σύμβαση, που υπέγραψε ερήμην μας, παραβιάζοντας το Σύνταγμα! Μη έχοντας ανταπόκριση αρχίσαμε σε λίγους μήνες να ζητούμε εκλογές για να απομακρυνθούν από την εξουσία οι επίορκοι πολιτικοί που βύθιζαν τον τόπο στην ύφεση και τον οδηγούσαν στην υποτέλεια και την ταπείνωση.

Τότε δέχθηκα ερωτήσεις από έγκριτους φίλους δημοσιογράφους, για το πώς πίστευα ότι ήταν δυνατόν να κυβερνηθεί η χώρα με μια πολυκομματική κυβέρνηση, μετά τα προηγούμενα των πολυκομματικών κυβερνήσεων του 1989.

Η απάντησή μου ήταν ότι η επαπειλούμενη κατάρρευση της χώρας θα εξομάλυνε τις όποιες ιδεολογικές διαφορές τους και μπροστά στην ανάγκη σωτηρίας της πατρίδας θα έβρισκαν κοινές θέσεις για κοινό πρόγραμμα και στρατηγικό σχεδιασμό, όπως ανέπτυσσα στο άρθρο μου: «Δεκάλογος δράσεων για την ανάσταση της πατρίδας!»

Σήμερα οι ίδιοι άνθρωποι, με την αναποτελεσματική διακυβέρνηση από τα τρία μνημονιακά κόμματα υπό τον Λ.Παπαδήμο, ισχυρίζονται ότι δικαιώνονται για τις ανησυχίες τους... Ξεχνούν όμως, ότι τα τρία αυτά κόμματα δεν συμφώνησαν σε κάποια κοινή βάση, πλατφόρμα κατά την συνήθη κομματική ορολογία, αλλά εκβιαζόμενα από τους... Μερκοζί προσπαθούν έτσι χωρίς πρόγραμμα, η μάλλον με το πρόγραμμα των τοκογλύφων δανειστών μας, να διατηρήσουν εν ζωή τον Ελληνικό λαό, μέχρις ότου οι τελευταίοι του απομυζήσουν όλη του την ικμάδα και λεηλατήσουν την δημόσια και ιδιωτική περιουσία του για ένα κομμάτι ψωμί.

Αυτές τις στιγμές δεν πρέπει να πάει ο νους μας στην πολιτική κουζίνα του 1989, που είχε στόχο τον αποστασιοποιημένο από τις ευθύνες της εξουσίας Ανδρέα. Αυτές τις στιγμές ο νους πρέπει να πάει στην στρατιωτική κατοχή του τόπου το 1940 όπου το ΕΑΜ με τον Άρη Βελουχιώτη κατάφερε να απελευθερώσει και να κρατά ελεύθερη την μισή Ελλάδα.

Όσοι αγωνιούμε και οραματιζόμαστε την απελευθέρωση της Πατρίδας από την οικονομική κατοχή της, ας προσέλθουμε στα τραπέζια των συζητήσεων, που η Ενωτική Κίνηση έχει σκοπό να στήσει σε όλη την Επικράτεια.

Με την κοινή δράση όλων των κινήσεων αυτοργάνωσης, που ήδη έχουν αναπτυχθεί στη χώρα καθώς και των απλών ανένταχτων ενεργών πολιτών θα ανασυσταθεί ο διερρηγμένος κοινωνικός ιστός, από τον "κοινωνικό αυτοματισμό" και την αήθη νεοφιλελεύθερη προπαγάνδα.

Έτσι θα δημιουργηθεί μια δυναμική προοπτική: Ενωμένος ο Ελληνικός λαός θα στείλει ισχυρό μήνυμα συναίνεσης στις ηγεσίες κομμάτων, συνδικάτων και πολιτικών κινήσεων. Με λαό και ηγεσία ενωμένους δεν θα έχουμε να φοβηθούμε τίποτα!