Μου 'ρθε τώρα πάνω στην τρέλα
Λοιπόν, έχοντας βιώσει 15, 28&29/06 την απαράδεκτη ευρεία και οξεία κρατική βία που χρησιμοποιεί για όργανό της τις συγκεκριμένες υπηρεσίες καταστολής.
Όλες τις προσπάθειες διάλυσης των συγκεντρώσεων στο Σύνταγμα από κει και μετά με τρόπο εντελώς αντιδημοκρατικό και αντισυνταγματικό (λες και έχουμε Σύνταγμα πια... λέμε τώρα).
Και με αποκορύφωμα τη χθεσινή αλλοπρόσαλλη κατάσταση με τη βία να είναι απρόκλητη και να επιβεβαιώνει ακόμη μια φορά τη χουντική λειτουργία που έχει το καθεστώς πια.
Έκατσε και το κερασάκι στην τούρτα και με σάλταρε κυριολεκτικά.
Ένας "άντρας" των ΜΑΤ χτυπά τον Λουκάνικο.
Δεν είναι ότι ο Λουκάνικος είναι ανυπεράσπιστο ζωντανό.
Δεν είναι ότι ο Λουκάνικος είναι το πιο πιστό ζωντανό.
Είναι η απίστευτα απαράδεκτη κίνηση του τύπου με τη στολή να χτυπήσει και μάλιστα απ' όσο φαίνεται ύπουλα τον σκύλο.
Με όλη τη βία που υπήρχε εχθές και που δέχτηκα και γω ξεχείλισα. Έπρεπε να κάνω κάτι. Γιατί αν όλοι μας έχουμε τις ενοχές μας ένθεν κακείθεν (αν τις έχουμε) ο σκύλος δεν έχει καμιά ενοχή.
Κάθισα λοιπόν και απλώς έβαλα την πρώτη λεζάντα που μου ήρθε στο μυαλό στην φωτογραφία, που άλλωστε δημοσίευσα στην ακριβώς προηγούμενη ανάρτησή μου.
Εντελώς παρορμητικά την τύπωσα και κατέβηκα και την κόλλησα γύρω από επιλεγμένα μέρη στο Σύνταγμα. Κάπου προς το τέλος με έπιασε έντονα το συναίσθημα να κάνω μια συμβολική πράξη για να καταδείξω το παράλογο που συναντώ συνεχώς σε κάθε είδος διαμαρτυρίας. Ο κόσμος φωνάζει και ανθίσταται στο ξεπούλημα της Ελλάδας (είτε είναι δημόσια - προσοχή ΟΧΙ ΚΡΑΤΙΚΗ - περιουσία, που έχουμε πληρώσει όλοι, είτε είναι οι πλουτοπαραγωγικές πηγές -ορυκτός πλούτος, ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, που τα δίνουμε σε ξένους να τα εκμεταλλεύονται και εμείς θα δουλεύουμε γι' αυτούς με 400 ευρώ) .
Ο λαός (όσος είναι τώρα, θα 'ρθουν και άλλοι αργότερα) αγωνίζεται όχι για τον μισθολάκο του αλλά για την αξιοπρεπή διαβίωσή του.
Αυτοί οι λίγοι τώρα, περισσότεροι αύριο, όλοι μετά (έστω και από ανάγκη) μάχονται και για ιδανικά όπως ισότητα, ισονομία και αλληλεγγύη. Όλα αυτά επηρεάζουν και τα όργανα των δυνάμεων καταστολής. Και είναι δυνάμεις καταστολής και όχι προστασίας του πολιτεύματος όπως τους πιπιλίζουν το μυαλό και πιστεύουν οι ίδιοι.
Έτσι λοιπόν αποφάσισα να κολλήσω ένα αυτοκόλλητο, όπως το πιο πάνω, σε μια κλούβα των ΜΑΤ και αποφάσισα να το κάνω σε αυτή έξω από τη Βουλή.
Και το έκανα.
Βέβαια 19 μήνες θητείας ως καταδρομέας-αλεξιπτωτιστής βοήθησαν στο να το κάνω άψογα. Δυστυχώς προδόθηκα από 2 πράγματα. Την φιλοδοξία να το αποθανατίσω και την ρύθμιση του κινητού. Εξηγούμαι:
Αφού κόλλησα το αυτοκόλλητο την ώρα που πέρναγε ένα τρόλεϋ, ώστε να μη με δουν οι άνδρες ασφαλείας απέναντι που είχα εντοπίσει κατοπτεύοντας το χώρο πριν. Πέρασα απέναντι και έβγαλα το κινητό να τραβήξω τη φωτογραφία. Όμως ήταν ρυθμισμένο στο video και άρχισα να τραβώ. Διέκοψα. Το ρύθμισα στα γρήγορα ελπίζοντας να μη με δουν από το υπουργείο εξωτερικών και μετά κάθισα να καδράρω και σωστά. Μωροφιλοδοξίες. Προφανώς αφού με πιάσανε.
Ο καταδρομέας εκτέλεσε την καταδρομική αλλά ο φωτογράφος τα γάμισε. Έτσι λοιπόν αυτοί με τα πολιτικά ειδοποίησαν τους άντρες των ΜΑΤ και ήρθαν.
Με ρώτησε ο αξιωματικός, μαζί του ήταν και ένας απλός, γιατί έβγαζα φωτογραφίες το πούλμαν και μου ζήτησε να τη διαγράψω. Όμως μέχρι να τη διαγράψω κατάλαβε ότι κάτι ήταν κολλημένο πάνω και από τον ασύρματο ειδοποίησε να το πάρουν για να το δει.
Δυστυχώς είχα και άλλα αυτοκόλλητα πάνω μουγια να αρνηθώ ότι το έβαλα. Αν και δε νομίζω να το έκανα. Έτσι αφού έψαξαν την τσάντα και το τσαντάκι μου με πήγαν έξω από την κλούβα.
Εκεί μαζεύτηκε όλη η διμοιρία και το πράγμα έγινε ενδιαφέρον διότι μπόρεσα και μίλησα μαζί με τους περισσότερους.
Με ρώτησαν αν ανήκω στο Αναρχικό χώρο. και τους είπα ότι είμαι στον Δημοκρατικό. Άνοιξαν το πορτοφόλι μου και αφού κοίταζαν τα χαρτιά μου και τις κάρτες (πιστωτικές-cashcard) με απορία τους είπα "Σκεφτείτε σε τι κατάσταση έχουν φτάσει τα πράγματα που ένας αστός σαν εμένα διενεργεί τέτοιες πράξεις".
Κάποιοι φάνηκαν πρόθυμοι να συζητήσουν, έστω και σε "φιλοσοφικό" όπως είπαν επίπεδο. Βρήκαν άλλωστε και τις πολιτικές θέσεις που μοιράζω από τις 25/5/2011.
μπορείτε να τις δείτε εδώ
Έγινε μια μίνι συζήτηση όπου φάνηκαν τα στερεότυπα αυτών που το μυαλό τους δεν έχει αλωθεί εντελώς.
Βέβαια άκουσα αρκετά σουρεαλιστικά του στυλ:
"Αυτά που γράφεις τι είναι;"
"Τα διαμοιράζω δημόσια. Τα έχω και στο μπλογκ μου"
"Είσαι του indymedia" (με κατάφαση).
"Όχι έχω προσωπικό μπλογκ που γράφω επώνυμα"
"Ξέρεις πόσοι εδώ μέσα γράφουν επώνυμα στο μπλογκ τους και μετά ανώνυμα στο indymedia;" είπε κάποιος. Μάλλον εννοούσε τους βουλευτές του ΣυΡιζΑ. Πολύ εύπιστος είναι προς το ΛάΟΣ και τον Γεωργιάδη και θα έπρεπε να το κοιτάξει.
"Ήσουν χθες με μάσκα και κουκούλα;" μου είπε ένας άλλος.
"Όχι" απάντησα, "σε αντίθεση με αυτόν που μου επιτέθηκε επειδή μιλούσα απλώς και φορούσε μουτσούνα, εγώ δεν κρύβομαι".
Ακολούθησε λίγη συζήτηση όταν μπήκε στη συζήτηση ο τσαμπουκάς της διμοιρίας.
"Εσύ το έκανες αυτό;" με ρώτησε επιθετικά.
"Εγώ"
"Ο συνάδελφος εσένα κλωτσάει;" είπε υπονοώντας πως είμαι ο σκύλος (που να ήμουν τόσο αγωνιστής όσο ο Λουκάνικος, και εγώ και αυτός)
"Του συναδέλφουσου δεν φαίνεται η φάτσα" υπονόησα και εγώ άλλο ζωντανό αλλά δεν το κατάλαβε και ξαναέκανε την ερώτηση. Σκέφτηκα να του πω "Μη κρίνεις εξ ιδίων τα αλλότρια" αλλά θα νόμιζε ότι τον βρίζω και θα μου την έπεφτε.
"Δεν είναι αυτός συνάδελφε" είπε ένας άλλος. "Στην φωτογραφία είναι ένας σκύλος".
"Εσύ είσαι αυτός που μου την έπεσε" του την μπήκα εγώ. "Γιατί φορούσε μάσκα και έκρυβε το πρόσωπό του".
"Αν στην έπεφτα εγώ" απάντησε "δεν θα ήσουν τώρα εδώ".
Τον κοίταξα και χαμογέλασα με νόημα. "Θα ήμουν".
Από τους 8-9 ή 10 που ήταν εκεί οι τρεις μάλλον θα έμπαιναν στη συζήτηση γιατί το έκανα (το προφίλ μου δεν είναι όπως τους έχουν μάθει να το περιμένουν).
3 ή 4 με κοίταζαν με δολοφονικό ύφος αλλά ενεργούσαν by the book, έστω και καταπιέζοντας τον εαυτό του. Ο ένας μάλλον θα με καθάριζε αν του δινόταν η ευκαιρία.
Αν δεν είχαν συλλάβει το πρωί τον συνάδελφό τους που χτύπησε την κα. Μπόλαρη (τη δημοσιογράφο, σπάζοντάς της δύο δόντια) μάλλον θα με έχωναν στην κλούβα και θα με βάραγαν ακόμη.
Αυτό που θέλω να πω, όχι μόνο σε αυτούς αλλά σε όλους, είναι ότι η παράνοια, που περιγράφω στην προηγούμενη ανάρτηση επικρατεί παντού στην παραπαίουσα ελληνική κοινωνία. Προφανώς υπάρχουν διαβαθμίσεις στην εκτέλεση των εντολών. Κυμαίνονται από απλή και ελάχιστη εκτέλεση της δουλειάς έως την ευχαρίστηση και την ηδονή του άρρωστου να χτυπά συνανθρώπους του.
Γνωρίζοντας την υποχρεωτική μετάταξη στα σώματα αυτά, λόγω λειψανδρίας μπροστά σε αυτό που θα ακολουθήσει, δηλαδή την υπαγωγή των Ελλήνων σε αφρικανικής χώρας ποιότητα ζωής και το ξεπούλημα της χώρας, και την έλλειψη απάντησής μου στο τι θα κάνει κάποιος αν απολυθεί από την αστυνομία (δεν φεύγει αλλιώς). Και ταυτοχρόνως βλέποντας ότι με το ίδιο σκεπτικό δεν μαζικοποιείται το κίνημα ενάντια σε όλη αυτή την προδοσία, δεν μπορώ να περιμένω πολλά από τους ίδιους αυτούς, εκτός από την συνειδητοποίηση της προσωπικής ευθύνης του τι ακριβώς προστατεύουν. Τους προδότες.
Όταν θα γίνουμε τόσοι, όσοι απαιτείται για να αλλάξουμε τα πράγματα τότε θα δούμε ξανά την αντίδρασή τους. Πάντως προς το παρόν είναι αντικοινωνική΄το λιγότερο.
Αν μπουν στον κόπο και διαβάσουν τι είναι η Δημοκρατία. Τι θα πει προσωπική ευθύνη για τις πράξεις και τι αντίχτυπο έχουν ευρύτερα στην κοινωνία. Πρέπει μάθουν ότι δεν ασκούν εξουσία αλλά (υποτίθεται) λειτούργημα, μόνο ως αστυνομική στην υπηρεσία του πολίτη και όχι ως βίαιοι καταστολής της κοινής γνώμης.
Αντιλαμβάνομαι ότι, μέσα από την αγελαία συμπεριφορά που έχουν διδαχθεί, και την θεωρούν συντροφικότητα, θίχτηκαν προσωπικά με το περιεχόμενο και το υπονοούμενο. Στην πραγματικότητα θα έπρεπε να είναι εξαγριωμένοι με το συνάδελφό τους που κλωτσάει το σκυλί. Τι στο καλό, δεν έχει κανένας σκύλο;
Θα έπρεπε οι ίδιοι να απομονώσουν αυτούς που εκτελούν με περισσή ηδονή αυτό που στρεβλά τους έχουν μάθει ότι είναι καθήκον τους.
Θα πρέπει κάποια στιγμή να αντιληφθούν (φαντάζομαι ότι κάποιοι θα διαβάζουν και το μπλογκ μου, έστω για να το παρακολουθήσουν) ότι είναι παρανοϊκό να φυλάς την Βουλή των Ελλήνων από τους ίδιους τους Έλληνες.
Θα πρέπει κάποια στιγμή να αντιληφθούν ότι χρησιμοποιούνται και για να καταστείλουν την ίδια τη Δημοκρατία, που εκφράζεται μόνο από το Δήμο, και ως σάκος εκτόνωσης της κοινωνικής οργής.
Θα πρέπει να σκέφτονται ως πρόσωπα και όχι ως αγέλη, και καταλαβαίνω την νοοτροπία αυτή γιατί στο στρατό, στο σώμα που ήμουν προσπάθησαν να περάσουν τέτοια νοοτροπία. Θέλει όμως νοητικό άλμα για να γίνει κάτι τέτοιο. Μέχρι τότε, δυστυχώς και γι αυτούς, που θα είναι απόβλητοι από την Ελληνική κοινωνία, και για μας, διότι καθυστερούν τις εξελίξεις.
Θα πρέπει να τους πω ότι το σύστημα που υπηρετούν θα καταρρεύσει. Όχι επειδή εγώ κόλλησα ένα αυτοκόλλητο. Ο ακτιβισμός μου δεν μπορεί να ξεπεράσει τις αρχές μου για την μη βία, όσο και αν καταλαβαίνω ότι τα πράγματα οδηγούνται εκεί από τους κυβερνώντες. Όσο και αν είναι ένα βιολογικό γεγονός στα είδη.
Το σύστημα καταναλώνει πια περισσότερη ενέργεια απ' ότι παράγει και τη χρησιμοποιεί για την συντήρησή του. 15 πιτσιρικάδες ρίχναν πέτρες και γύρω από το Σύνταγμα έτρεχαν 15 διμοιρίες ΜΑΤ σπαταλώντας πόρους συστεμικούς συνεχώς. Αυτό στη Φυσική λέγεται Εντροπία και είναι η εγγενής ιδιότητα των φυσικών συστημάτων να ρέπουν προς το χάος όσο περισσότερο πιέζεις προς την τάξη.
Δυστυχώς ή ευτυχώς είναι η φύση των πραγμάτων αυτή. C'est la vie!
Όμως η γλώσσα μπορεί τσακίσει ασπίδες.
Ο λόγος μπορεί να μην ανοίγει κεφάλια αλλά ανοίγει μυαλά.
Η πέννα είναι ισχυρότερη από το σπαθί.
Εν τω μεταξύ ήρθε το περιπολικό που θα με προσήγαγε στη Γ.Α.Δ.Α. Τελικά τη γλίτωσα την προσαγωγή χθες, πήγα σήμερα.
Από κει και μετά τα πράγματα ήταν φυσιολογικά και θα πρέπει να παραδεχτώ ότι με εξέπληξε τα μάλλα και ευχάριστα η απροσποίητη ευγένεια και των αστυνόμων που με οδήγησαν εκεί και των ασφαλιτών που έκαναν την εξακρίβωση, και βέβαια κράτησαν ως αποδεικτικά και το QUIZ και τη σελίδα με τις πολιτικές-πολιτειακές θέσεις μου. Άλλωστε τους είπα αν θέλουν να κρατήσουν μερικά χαρτιά διότι έχω μοιράσει κάμποσα και σε συναδέλφους τους (ακόμα και σε ΜΑΤ).
Πήρα το ΜΕΤΡΟ, έδωσα το εισιτήριό μου σε άλλον στο Σύνταγμα και ανέβηκα πάνω.
Εκεί είδα τον λουκάνικο να κουτσαίνει. Δεν μπόρεσα να μη βγω μια αναμνηστική μαζί του. Πρώτον γιατί υπήρξε αφορμή για την σημερινή περιπέτεια και δεύτερον για εκπαιδευτικούς, όπως θα καταλάβετε, λόγους.
Δυστυχώς το ζωντανό κούτσαινε και από το μπροστά πόδι και από το πίσω.
Υ.Γ. Ούτε στο Indymedia γράφω, ούτε πουλάω τις φωτογραφίες. Απλώς αγωνίζομαι για ένα καλλίτερο μέλλον.
Τώρα χρειαζόμαστε τρελούς.
Όλες τις προσπάθειες διάλυσης των συγκεντρώσεων στο Σύνταγμα από κει και μετά με τρόπο εντελώς αντιδημοκρατικό και αντισυνταγματικό (λες και έχουμε Σύνταγμα πια... λέμε τώρα).
Και με αποκορύφωμα τη χθεσινή αλλοπρόσαλλη κατάσταση με τη βία να είναι απρόκλητη και να επιβεβαιώνει ακόμη μια φορά τη χουντική λειτουργία που έχει το καθεστώς πια.
Έκατσε και το κερασάκι στην τούρτα και με σάλταρε κυριολεκτικά.
Ένας "άντρας" των ΜΑΤ χτυπά τον Λουκάνικο.
Δεν είναι ότι ο Λουκάνικος είναι ανυπεράσπιστο ζωντανό.
Δεν είναι ότι ο Λουκάνικος είναι το πιο πιστό ζωντανό.
Είναι η απίστευτα απαράδεκτη κίνηση του τύπου με τη στολή να χτυπήσει και μάλιστα απ' όσο φαίνεται ύπουλα τον σκύλο.
Με όλη τη βία που υπήρχε εχθές και που δέχτηκα και γω ξεχείλισα. Έπρεπε να κάνω κάτι. Γιατί αν όλοι μας έχουμε τις ενοχές μας ένθεν κακείθεν (αν τις έχουμε) ο σκύλος δεν έχει καμιά ενοχή.
Κάθισα λοιπόν και απλώς έβαλα την πρώτη λεζάντα που μου ήρθε στο μυαλό στην φωτογραφία, που άλλωστε δημοσίευσα στην ακριβώς προηγούμενη ανάρτησή μου.
Εντελώς παρορμητικά την τύπωσα και κατέβηκα και την κόλλησα γύρω από επιλεγμένα μέρη στο Σύνταγμα. Κάπου προς το τέλος με έπιασε έντονα το συναίσθημα να κάνω μια συμβολική πράξη για να καταδείξω το παράλογο που συναντώ συνεχώς σε κάθε είδος διαμαρτυρίας. Ο κόσμος φωνάζει και ανθίσταται στο ξεπούλημα της Ελλάδας (είτε είναι δημόσια - προσοχή ΟΧΙ ΚΡΑΤΙΚΗ - περιουσία, που έχουμε πληρώσει όλοι, είτε είναι οι πλουτοπαραγωγικές πηγές -ορυκτός πλούτος, ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, που τα δίνουμε σε ξένους να τα εκμεταλλεύονται και εμείς θα δουλεύουμε γι' αυτούς με 400 ευρώ) .
Ο λαός (όσος είναι τώρα, θα 'ρθουν και άλλοι αργότερα) αγωνίζεται όχι για τον μισθολάκο του αλλά για την αξιοπρεπή διαβίωσή του.
Αυτοί οι λίγοι τώρα, περισσότεροι αύριο, όλοι μετά (έστω και από ανάγκη) μάχονται και για ιδανικά όπως ισότητα, ισονομία και αλληλεγγύη. Όλα αυτά επηρεάζουν και τα όργανα των δυνάμεων καταστολής. Και είναι δυνάμεις καταστολής και όχι προστασίας του πολιτεύματος όπως τους πιπιλίζουν το μυαλό και πιστεύουν οι ίδιοι.
Έτσι λοιπόν αποφάσισα να κολλήσω ένα αυτοκόλλητο, όπως το πιο πάνω, σε μια κλούβα των ΜΑΤ και αποφάσισα να το κάνω σε αυτή έξω από τη Βουλή.
Και το έκανα.
Βέβαια 19 μήνες θητείας ως καταδρομέας-αλεξιπτωτιστής βοήθησαν στο να το κάνω άψογα. Δυστυχώς προδόθηκα από 2 πράγματα. Την φιλοδοξία να το αποθανατίσω και την ρύθμιση του κινητού. Εξηγούμαι:
Αφού κόλλησα το αυτοκόλλητο την ώρα που πέρναγε ένα τρόλεϋ, ώστε να μη με δουν οι άνδρες ασφαλείας απέναντι που είχα εντοπίσει κατοπτεύοντας το χώρο πριν. Πέρασα απέναντι και έβγαλα το κινητό να τραβήξω τη φωτογραφία. Όμως ήταν ρυθμισμένο στο video και άρχισα να τραβώ. Διέκοψα. Το ρύθμισα στα γρήγορα ελπίζοντας να μη με δουν από το υπουργείο εξωτερικών και μετά κάθισα να καδράρω και σωστά. Μωροφιλοδοξίες. Προφανώς αφού με πιάσανε.
Ο καταδρομέας εκτέλεσε την καταδρομική αλλά ο φωτογράφος τα γάμισε. Έτσι λοιπόν αυτοί με τα πολιτικά ειδοποίησαν τους άντρες των ΜΑΤ και ήρθαν.
Με ρώτησε ο αξιωματικός, μαζί του ήταν και ένας απλός, γιατί έβγαζα φωτογραφίες το πούλμαν και μου ζήτησε να τη διαγράψω. Όμως μέχρι να τη διαγράψω κατάλαβε ότι κάτι ήταν κολλημένο πάνω και από τον ασύρματο ειδοποίησε να το πάρουν για να το δει.
Δυστυχώς είχα και άλλα αυτοκόλλητα πάνω μουγια να αρνηθώ ότι το έβαλα. Αν και δε νομίζω να το έκανα. Έτσι αφού έψαξαν την τσάντα και το τσαντάκι μου με πήγαν έξω από την κλούβα.
Εκεί μαζεύτηκε όλη η διμοιρία και το πράγμα έγινε ενδιαφέρον διότι μπόρεσα και μίλησα μαζί με τους περισσότερους.
Με ρώτησαν αν ανήκω στο Αναρχικό χώρο. και τους είπα ότι είμαι στον Δημοκρατικό. Άνοιξαν το πορτοφόλι μου και αφού κοίταζαν τα χαρτιά μου και τις κάρτες (πιστωτικές-cashcard) με απορία τους είπα "Σκεφτείτε σε τι κατάσταση έχουν φτάσει τα πράγματα που ένας αστός σαν εμένα διενεργεί τέτοιες πράξεις".
Κάποιοι φάνηκαν πρόθυμοι να συζητήσουν, έστω και σε "φιλοσοφικό" όπως είπαν επίπεδο. Βρήκαν άλλωστε και τις πολιτικές θέσεις που μοιράζω από τις 25/5/2011.
μπορείτε να τις δείτε εδώ
Έγινε μια μίνι συζήτηση όπου φάνηκαν τα στερεότυπα αυτών που το μυαλό τους δεν έχει αλωθεί εντελώς.
Βέβαια άκουσα αρκετά σουρεαλιστικά του στυλ:
"Αυτά που γράφεις τι είναι;"
"Τα διαμοιράζω δημόσια. Τα έχω και στο μπλογκ μου"
"Είσαι του indymedia" (με κατάφαση).
"Όχι έχω προσωπικό μπλογκ που γράφω επώνυμα"
"Ξέρεις πόσοι εδώ μέσα γράφουν επώνυμα στο μπλογκ τους και μετά ανώνυμα στο indymedia;" είπε κάποιος. Μάλλον εννοούσε τους βουλευτές του ΣυΡιζΑ. Πολύ εύπιστος είναι προς το ΛάΟΣ και τον Γεωργιάδη και θα έπρεπε να το κοιτάξει.
"Ήσουν χθες με μάσκα και κουκούλα;" μου είπε ένας άλλος.
"Όχι" απάντησα, "σε αντίθεση με αυτόν που μου επιτέθηκε επειδή μιλούσα απλώς και φορούσε μουτσούνα, εγώ δεν κρύβομαι".
Ακολούθησε λίγη συζήτηση όταν μπήκε στη συζήτηση ο τσαμπουκάς της διμοιρίας.
"Εσύ το έκανες αυτό;" με ρώτησε επιθετικά.
"Εγώ"
"Ο συνάδελφος εσένα κλωτσάει;" είπε υπονοώντας πως είμαι ο σκύλος (που να ήμουν τόσο αγωνιστής όσο ο Λουκάνικος, και εγώ και αυτός)
"Του συναδέλφουσου δεν φαίνεται η φάτσα" υπονόησα και εγώ άλλο ζωντανό αλλά δεν το κατάλαβε και ξαναέκανε την ερώτηση. Σκέφτηκα να του πω "Μη κρίνεις εξ ιδίων τα αλλότρια" αλλά θα νόμιζε ότι τον βρίζω και θα μου την έπεφτε.
"Δεν είναι αυτός συνάδελφε" είπε ένας άλλος. "Στην φωτογραφία είναι ένας σκύλος".
"Εσύ είσαι αυτός που μου την έπεσε" του την μπήκα εγώ. "Γιατί φορούσε μάσκα και έκρυβε το πρόσωπό του".
"Αν στην έπεφτα εγώ" απάντησε "δεν θα ήσουν τώρα εδώ".
Τον κοίταξα και χαμογέλασα με νόημα. "Θα ήμουν".
Από τους 8-9 ή 10 που ήταν εκεί οι τρεις μάλλον θα έμπαιναν στη συζήτηση γιατί το έκανα (το προφίλ μου δεν είναι όπως τους έχουν μάθει να το περιμένουν).
3 ή 4 με κοίταζαν με δολοφονικό ύφος αλλά ενεργούσαν by the book, έστω και καταπιέζοντας τον εαυτό του. Ο ένας μάλλον θα με καθάριζε αν του δινόταν η ευκαιρία.
Αν δεν είχαν συλλάβει το πρωί τον συνάδελφό τους που χτύπησε την κα. Μπόλαρη (τη δημοσιογράφο, σπάζοντάς της δύο δόντια) μάλλον θα με έχωναν στην κλούβα και θα με βάραγαν ακόμη.
Αυτό που θέλω να πω, όχι μόνο σε αυτούς αλλά σε όλους, είναι ότι η παράνοια, που περιγράφω στην προηγούμενη ανάρτηση επικρατεί παντού στην παραπαίουσα ελληνική κοινωνία. Προφανώς υπάρχουν διαβαθμίσεις στην εκτέλεση των εντολών. Κυμαίνονται από απλή και ελάχιστη εκτέλεση της δουλειάς έως την ευχαρίστηση και την ηδονή του άρρωστου να χτυπά συνανθρώπους του.
Γνωρίζοντας την υποχρεωτική μετάταξη στα σώματα αυτά, λόγω λειψανδρίας μπροστά σε αυτό που θα ακολουθήσει, δηλαδή την υπαγωγή των Ελλήνων σε αφρικανικής χώρας ποιότητα ζωής και το ξεπούλημα της χώρας, και την έλλειψη απάντησής μου στο τι θα κάνει κάποιος αν απολυθεί από την αστυνομία (δεν φεύγει αλλιώς). Και ταυτοχρόνως βλέποντας ότι με το ίδιο σκεπτικό δεν μαζικοποιείται το κίνημα ενάντια σε όλη αυτή την προδοσία, δεν μπορώ να περιμένω πολλά από τους ίδιους αυτούς, εκτός από την συνειδητοποίηση της προσωπικής ευθύνης του τι ακριβώς προστατεύουν. Τους προδότες.
Όταν θα γίνουμε τόσοι, όσοι απαιτείται για να αλλάξουμε τα πράγματα τότε θα δούμε ξανά την αντίδρασή τους. Πάντως προς το παρόν είναι αντικοινωνική΄το λιγότερο.
Αν μπουν στον κόπο και διαβάσουν τι είναι η Δημοκρατία. Τι θα πει προσωπική ευθύνη για τις πράξεις και τι αντίχτυπο έχουν ευρύτερα στην κοινωνία. Πρέπει μάθουν ότι δεν ασκούν εξουσία αλλά (υποτίθεται) λειτούργημα, μόνο ως αστυνομική στην υπηρεσία του πολίτη και όχι ως βίαιοι καταστολής της κοινής γνώμης.
Αντιλαμβάνομαι ότι, μέσα από την αγελαία συμπεριφορά που έχουν διδαχθεί, και την θεωρούν συντροφικότητα, θίχτηκαν προσωπικά με το περιεχόμενο και το υπονοούμενο. Στην πραγματικότητα θα έπρεπε να είναι εξαγριωμένοι με το συνάδελφό τους που κλωτσάει το σκυλί. Τι στο καλό, δεν έχει κανένας σκύλο;
Θα έπρεπε οι ίδιοι να απομονώσουν αυτούς που εκτελούν με περισσή ηδονή αυτό που στρεβλά τους έχουν μάθει ότι είναι καθήκον τους.
Θα πρέπει κάποια στιγμή να αντιληφθούν (φαντάζομαι ότι κάποιοι θα διαβάζουν και το μπλογκ μου, έστω για να το παρακολουθήσουν) ότι είναι παρανοϊκό να φυλάς την Βουλή των Ελλήνων από τους ίδιους τους Έλληνες.
Θα πρέπει κάποια στιγμή να αντιληφθούν ότι χρησιμοποιούνται και για να καταστείλουν την ίδια τη Δημοκρατία, που εκφράζεται μόνο από το Δήμο, και ως σάκος εκτόνωσης της κοινωνικής οργής.
Θα πρέπει να σκέφτονται ως πρόσωπα και όχι ως αγέλη, και καταλαβαίνω την νοοτροπία αυτή γιατί στο στρατό, στο σώμα που ήμουν προσπάθησαν να περάσουν τέτοια νοοτροπία. Θέλει όμως νοητικό άλμα για να γίνει κάτι τέτοιο. Μέχρι τότε, δυστυχώς και γι αυτούς, που θα είναι απόβλητοι από την Ελληνική κοινωνία, και για μας, διότι καθυστερούν τις εξελίξεις.
Θα πρέπει να τους πω ότι το σύστημα που υπηρετούν θα καταρρεύσει. Όχι επειδή εγώ κόλλησα ένα αυτοκόλλητο. Ο ακτιβισμός μου δεν μπορεί να ξεπεράσει τις αρχές μου για την μη βία, όσο και αν καταλαβαίνω ότι τα πράγματα οδηγούνται εκεί από τους κυβερνώντες. Όσο και αν είναι ένα βιολογικό γεγονός στα είδη.
Το σύστημα καταναλώνει πια περισσότερη ενέργεια απ' ότι παράγει και τη χρησιμοποιεί για την συντήρησή του. 15 πιτσιρικάδες ρίχναν πέτρες και γύρω από το Σύνταγμα έτρεχαν 15 διμοιρίες ΜΑΤ σπαταλώντας πόρους συστεμικούς συνεχώς. Αυτό στη Φυσική λέγεται Εντροπία και είναι η εγγενής ιδιότητα των φυσικών συστημάτων να ρέπουν προς το χάος όσο περισσότερο πιέζεις προς την τάξη.
Δυστυχώς ή ευτυχώς είναι η φύση των πραγμάτων αυτή. C'est la vie!
Όμως η γλώσσα μπορεί τσακίσει ασπίδες.
Ο λόγος μπορεί να μην ανοίγει κεφάλια αλλά ανοίγει μυαλά.
Η πέννα είναι ισχυρότερη από το σπαθί.
Εν τω μεταξύ ήρθε το περιπολικό που θα με προσήγαγε στη Γ.Α.Δ.Α. Τελικά τη γλίτωσα την προσαγωγή χθες, πήγα σήμερα.
Από κει και μετά τα πράγματα ήταν φυσιολογικά και θα πρέπει να παραδεχτώ ότι με εξέπληξε τα μάλλα και ευχάριστα η απροσποίητη ευγένεια και των αστυνόμων που με οδήγησαν εκεί και των ασφαλιτών που έκαναν την εξακρίβωση, και βέβαια κράτησαν ως αποδεικτικά και το QUIZ και τη σελίδα με τις πολιτικές-πολιτειακές θέσεις μου. Άλλωστε τους είπα αν θέλουν να κρατήσουν μερικά χαρτιά διότι έχω μοιράσει κάμποσα και σε συναδέλφους τους (ακόμα και σε ΜΑΤ).
Πήρα το ΜΕΤΡΟ, έδωσα το εισιτήριό μου σε άλλον στο Σύνταγμα και ανέβηκα πάνω.
Εκεί είδα τον λουκάνικο να κουτσαίνει. Δεν μπόρεσα να μη βγω μια αναμνηστική μαζί του. Πρώτον γιατί υπήρξε αφορμή για την σημερινή περιπέτεια και δεύτερον για εκπαιδευτικούς, όπως θα καταλάβετε, λόγους.
Υ.Γ. Ούτε στο Indymedia γράφω, ούτε πουλάω τις φωτογραφίες. Απλώς αγωνίζομαι για ένα καλλίτερο μέλλον.
Τώρα χρειαζόμαστε τρελούς.
Κοιτάξτε γύρω σας για να δείτε που μας οδήγησαν οι λογικοί.
Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου