Τις τελευταίες ημέρες παρατηρούμε πως τα «κάστρα» της κυβερνητικής προπαγάνδας έχουν πραγματοποιήσει μία στροφή 180 μοιρών στην αντιμετώπισή τους απέναντι στις κυβερνητικές αποφάσεις και ιδιαίτερα σε σχέση με τα καταστροφικά οικονομικά μέτρα που ανακοίνωσε ο αντιπρόεδρος και ουσιαστικός πρωθυπουργός κ. Βενιζέλος.
Γιατί συνέβη αυτή η στροφή από τους καναλάρχες και τους δημοσιογράφους; Αφού ως γνωστόν και αυτά τα μέτρα θίγουν τους οικονομικά (μεσαίους και μικρούς) ανίσχυρους πολίτες και δεν ακουμπούν καν τα μεγαλοσυμφέροντα και τους έχοντες της χώρας… Πού αποσκοπεί αυτή η αλλαγή στάσης, η οποία είναι αρκετά καυστική και μερικοί από τους εκφραστές της –δημοσιογράφους- φτάνουν στο σημείο να καλούν σε εξέγερση τον λαό; Είναι δυνατόν, να υπάρξει μία τέτοια στροφή των καλύτερων -μέχρι σήμερα- συμμάχων της τροϊκανής-μνημονιακής πολιτικής του Γιώργου Παπανδρέου; Εκ των πραγμάτων και συγκεκριμένα εκ του φαίνεσθαι, αυτό συμβαίνει… Οι καναλάρχες με τους υπαλλήλους τους φαίνεται να χτυπούν την… αδικία και να πιέζουν προς την κατεύθυνση διενέργειας εκλογών, για να μπορέσει να εκφρασθεί ο Ελληνικός λαός, που μάλλον πολύ αργά θυμήθηκαν…
Αυτή η νέα στάση, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας σκοπούμενος λαϊκισμός, που προσπαθεί να εξωθήσει τις πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις. Η αλλαγή των ΜΜΕ δεν είναι τίποτε άλλο παρά από το δόλωμα στο αγκίστρι που έντεχνα ρίχνει η κυβερνητική προπαγάνδα για να δημιουργήσει νέα τετελεσμένα και να ωθήσει τη χώρα και τους πολίτες σε μεγαλύτερα αδιέξοδα.
Και για να εξηγούμαστε. Το παρόν πολιτικό σκηνικό, αδυνατεί να αντιμετωπίσει την σημερινή πολιτική και οικονομική πανωλεθρία και προκειμένου να αποποιηθεί των τραγικών (αλλά και ποινικών) ευθυνών του, θέλει να προχωρήσει σε εκλογές. Εκείνος που φαίνεται να προσπαθεί να εμφανισθεί ως «δημοκράτης», μέσα από μία διαδικασία αναγκαστικών εκλογών και κάτω από την πίεση του λαού, είναι ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου. Όμως και η υπόλοιπη κυβέρνηση (βλ. Βενιζέλος), αλλά και σύσσωμη η αντιπολίτευση, ενώ φαίνεται να αποφεύγουν τις εκλογές, ουσιαστικά τις επιζητούν. Κανένας, όμως, δεν τολμά να αναλάβει την ευθύνη και το βάρος για τη διενέργεια αυτών των (σωτήριων, όπως θα αποδείξουμε παρακάτω) εκλογών.
Πρώτος, ο Παπανδρέου, δεν θέλει να φανεί ότι εξαναγκάσθηκε εν μέσω της θητείας του να ρίξει τη χώρα σε εκλογές, δημιουργώντας έτσι μεγαλύτερα πολιτικά και οικονομικά προβλήματα.
Δεύτερον, ο Σαμαράς, δεν θέλει να ρίξει την κυβέρνηση (που θα μπορούσε να το έχει κάνει πράξη πολλές φορές μέσα στα τελευταία δύο χρόνια), επειδή δεν θέλει να επωμισθεί το πολιτικό βάρος των εξελίξεων, αλλά και δεν θέλει να κατηγορηθεί ως υπαίτιος της διόγκωσης του χρέους της χώρας.
Τα ίδια ακριβώς ισχύουν και για τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης, που μεταξύ τύρου και αχλάδου διαμαρτύρονται χωρίς να καλούν (και να καλύπτουν πολιτικά) τους πολίτες σε ουσιαστικές διαμαρτυρίες, ικανές να συνθλίψουν την κατοχική κυβέρνηση Παπανδρέου.
Ας επανέλθουμε όμως στο βασικό ερώτημα: Γιατί, όμως, τα ΜΜΕ θέλουν εκλογές; Μα, επειδή μέσω των εκλογών θα μπορέσουν να έχουν μία ένεση ρευστότητας και ουσιαστικά επίσημη έκτακτη οικονομική στήριξη (από τις διαφημιστικές καμπάνιες των κομμάτων), αλλά κυρίως προκειμένου να στηρίξουν την παραπαίουσα κυβέρνηση Παπανδρέου, της οποίας η πολιτική πρέπει να διατηρηθεί με επαρκή ασφάλεια. Και αυτή η ασφάλεια μπορεί να δοθεί μόνο μέσα από ένα εκλογικό αποτέλεσμα που θα οδηγεί στην «καταναγκαστική» συνεργασία των μεγάλων κομμάτων (ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας). Μία κυβέρνηση συνεργασίας, λοιπόν, με πρωθυπουργό τον κ. Καρατζαφέρη, ενδείκνυται για τα σχέδια της τρόικας. Μία κυβέρνηση, η οποία θα προσυπογράψει ως νόμιμα όλα τα μέχρι στιγμής μέτρα και νόμους που λήφθηκαν και εφαρμόσθηκαν και η οποία θα λειτουργήσει «αναγκαστικά» μέσα στα πλαίσια των υπογραφών και δεσμευτικών αποφάσεων της προηγούμενης κυβέρνησης Παπανδρέου… Δια των εκλογών, δηλαδή, πρόκειται να επιδιώξουν τη νομιμοποίηση της αισχρής και συνεχόμενης καταπάτησης του Συντάγματος και δια των εκλογών, θα ορίσουν ως υπεύθυνο τον Ελληνικό λαό, αφού ένα αποτέλεσμα που δεν θα δημιουργεί αυτοδύναμη κυβέρνηση (όλες οι δημοσκοπήσεις το δείχνουν αυτό), θα είναι ουσιαστικά μία εντολή συγκυβέρνησης των μέχρι σήμερα υπευθύνων για όσα βιώνει η χώρα. Δεν θα είναι, άλλωστε, η πρώτη φορά που θα παρερμηνεύσουν την λαϊκή εντολή, ούτε θα είναι η πρώτη φορά που θα λειτουργήσουν ως μειοψηφία…
Για να συμβούν όμως όλα αυτά, θα πρέπει η χώρα να οδηγηθεί σε εκλογές. Ίσως, ακόμη, και υπό την «πίεση» εθνικού κινδύνου (βλ. Τουρκία στην Κύπρο και βλέψεις της στην Ελληνική ΑΟΖ νότια του Καστελλόριζου) ή ακόμη και προ κινδύνου διασάλευσης της εσωτερικής ειρήνης και ασφάλειας (βλ. λαθρομετανάστες ή μέχρι και «απειλή στρατιωτικής επέμβασης»…) που θα διαφημίσουν καταλλήλως, για να αιτιολογήσουν το σκοπούμενο, δηλαδή τις εκλογές…
Βέβαια, όλα τα παραπάνω θα συμβούν εφόσον μπορέσουν να ελέγξουν επαρκώς την λαϊκή βούληση. Και αυτό τον ρόλο θα τον παίξουν (και πάλι) τα γνωστά φερέφωνα της τρόικας και τα καταχρεωμένα από τραπεζικά δάνεια ΜΜΕ. Αφού πείσουν για την ανάγκη μίας λαϊκής «επανάστασης», στη συνέχεια θα προσπαθήσουν να διαμορφώσουν την κοινή γνώμη κατάλληλα και να μοιράσουν τα ψήφους ώστε να μην προκύψει αυτοδύναμη κυβέρνηση για να μπορέσει να μπει σε εφαρμογή το σχέδιο διαγραφής όλων των εγκλημάτων που έχουν γίνει εις βάρος της χώρας και των πολιτών. Η συγκυβέρνηση, που πρόκειται να μας διαφημίσουν ως «σανίδα σωτηρίας», θα αποτελέσει και την ταφόπλακα για την ίδια την χώρα… Και πάλι, μέσα από «δημοκρατικές» (και αυστηρά ελεγχόμενες) διαδικασίες, θα αποποιηθούν των ευθυνών τους οι ένοχοι και θα μεταφέρουν τα ό,ποια βάρη στον «κυρίαρχο λαό»!!!
Τι θα συμβεί, όμως, εάν οι πολίτες (οι έχοντες την πραγματική ισχύ στην δημιουργία των πολιτικών εξελίξεων) αποφασίσουν να επιλέξουν διαφορετικά και να αναδείξουν νέα κόμματα, νέους σχηματισμούς, νέα πρόσωπα και ρίξουν στο ντουλάπι της ιστορίας ολόκληρο το σημερινό πολιτικό σύστημα;
Είναι γεγονός πως εάν συμβεί κάτι τέτοιο, το σύστημα θα αιφνιδιασθεί. Και είναι επίσης γεγονός, πως δεν θα επιτρέψει την περιθωριοποίησή του και την (σχεδόν βέβαιη) αλλαγή της πορείας που έχει πάρει η χώρα… Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, θα υπάρξουν βίαιες αντιδράσεις από ολόκληρη την υπάρχουσα πολιτική σκηνή, η οποία ναι μεν φέρει βαρύτατες ευθύνες αλλά δεν έχει καμία διάθεση να χάσει το «παντεσπάνι» ή να βρεθεί ενώπιον της Δικαιοσύνης… Σε αυτό το κομβικό σημείο ίσως αποτολμηθεί η άσκηση μέγιστης πίεσης κατά της βούλησης του λαού και εις βάρος της χώρας… Και σε αυτό ακριβώς το ιστορικό κομβικό σημείο, θα κληθούν οι Έλληνες να δώσουν την ύστατη μάχη κατά των ιστορικών δυναστών τους (που δεν είναι –φυσικά- μόνο εγχώριοι…). Σε αυτό το σημείο πιθανότατα θα απειληθεί η χώρα γεωγραφικά, μέσω μίας στρατιωτικής επέμβασης της Άγκυρας…, ενώ θεωρείται δεδομένο πως θα απομονωθεί οικονομικά προκειμένου να καμφθούν οι Έλληνες πολίτες.
Οι δύο τελευταίες περιπτώσεις ενδέχεται να εφαρμοσθούν και με την παρούσα κυβέρνηση Παπανδρέου, εάν η τρόικα αποφασίσει να μην «τζογάρει» σε εκλογές…
Την διάθεση της τρόικας θα την… «διαβάσουμε» στην στάση των μνημονιακών – κατοχικών ΜΜΕ και των «διαμορφωτών της κοινής γνώμης»… που από ένα σημείο και μετά θα βρεθούν επισήμως στο πλευρό όσων εκβιάζουν, απειλούν και κερδοσκοπούν εις βάρος της πατρίδας μας και -φυσικά- απολύτως αντιμέτωποι με τους πολίτες… ότι κι αν σημαίνει αυτό και για τις δύο πλευρές…
Ο καιρός των μεγάλων επιλογών και των ευθυνών που θα προκύψουν από αυτές, έχει ήδη φτάσει. Και όπως λέει ο σοφός λαός: "ο κάθε κατεργάρης, στον... πάγκο του"!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου