Εσπευδαν γονυκλινείς, πότε οι Πτολεμαίοι, πότε οι Σελευκίδες στη Ρώμη -οι τελευταίοι οι δυστυχείς, όχι οι προηγηθέντες, οι υπερήφανοι οπλαρχηγοί και φονιάδες - κι εκλιπαρούσαν ψίχουλα εύνοιας, παράταση ύπαρξης. Ηξεραν οι άθλιοι ότι αναστολή στην εκμηδένισή τους ελάμβαναν κι όχι δα «ψήφο εμπιστοσύνης απ' τους Ευρωπαίους»...
Ξεπεσμένοι ναι, ικέτες· αλλά δεν μιλούσαν ακόμα τη γλώσσα των ευνούχων πίσω στις πόλεις τους, οι απόγονοι των επιγόνων...
Στις «Βάκχες» ο Ευριπίδης «υποψιάζεται» τους θεούς για τρέλα μάλιστα, μιαν τρέλα σαν αυτήν που τους αποδίδουν αιώνες αργότερα οι πιο σκοτεινοί των ρομαντικών, απολύτως ακατανόητη και χωρίς καμμιάν υπόσχεση παραμυθίας, καθώς εκείνη που περιέχει το θείον για τους χριστιανούς ή τους μουσουλμάνους μυστικούς.
Ομως, ο Ευριπίδης αναφερόμενος στην τρέλα των θεών, ίσως στην πραγματικότητα να μιλάει για τον φόβο των ανθρώπων μπροστά στον εαυτόν τους.
Δεν εξηγείται μάλλον αλλοιώς η δυσκολία της ανθρωπότητας τόσους αιώνες τώρα να ξεπεράσει αυτό που θα λέγαμε νηπιακή ηλικία όχι εις όσα αφορούν τα πρόσωπα -οι διάνοιες διαδέχονται η μία την άλλη κατά μυριάδες επί αιώνες-, αλλά εις όσα αφορούν τις κοινωνίες.
Η ταξική καθήλωση των κοινωνιών είναι... αξιοθαύμαστη!
Και η μεν περίπτωση του ωμοφάγου Διονύσου, το μεν δουλοκτήτη, το δε φεουδάρχη και τέλος καπιταλιστή, να καταβροχθίζει ό,τι γουστάρει απ' τη μάνα Γη είναι προφανής η περίπτωση όμως του θεσμοθέτη (αλλά και ιοβόλου) Απόλλωνα να γίνονται όλα αυτά με τον νόμο και τον σταυρό στο χέρι, μπορεί να μην είναι τόσον περίβλεπτη, αλλά είναι το ίδιο, εν τέλει, καταστροφική με τα έργα του alter ego του.
Φως ξεφώς, νόμος ξενόμος
- οι φτωχοί παραμένουν φτωχοί με τον νόμο
- το κρέας για τα κανόνια παραμένει κρέας για τα κανόνια με τον νόμο,
και τελικώς το φως δεν αντίκειται, αλλά απλώς νομιμοποιεί το σκοτάδι.
Παρά την τρέλα τους οι θεοί είναι θεσμοί. Αυτοί είναι ο νόμος και η τάξη, αυτοί είναι ταυτοχρόνως και οι θρησκείες -κι όποιο Ευριπίδειο το παρατραβάει τρώει το κεφαλάκι του.
Α κόμα κι αν βρεθεί σαλός τις ερχόμενος βαλείν μάχαιρα σοφό το σύστημα, του εξελληνίζει το μένος και η ζωή συνεχίζεται με τις θρησκείες να ηθικοποιούν τους θεσμούς και τους θεσμούς να νομιμοποιούν τις θρησκείες
Κι έτσι, εις μάτην οι αιρέσεις (που αν νικούσαν θα γίνονταν θρησκείες), εις μάτην οι φιλόσοφοι, οι επιστήμονες και οι ιδεολογίες, το ζητούμενο για την εξουσία (του δουλοκτήτη, του φεουδάρχη, του καπιταλιστή) είναι να μένει ο φτωχός, φτωχός που παράγει πλούτο και η τάξη πάντα νέα τάξη, όσοι αιώνες κι αν περάσουν
Κι αν καμμιά φορά μάς βγει κάποιος φιλάνθρωπος Αδριανός ή Μάρκος Αυρήλιος στωικός, γρήγορα ένας Κόμοδος θα τον διαδεχθεί. Κι αν μουλαρώσει καμμιά φορά ο λαός και κάνει λαμπόγυαλο τη Βαστίλη ή θερινά τα Χειμερινά Ανάκτορα, πάντα η επανάσταση γεννάει τον Βοναπάρτη της και ξανανεβάζουν το Κράτος και η Βία τον Προμηθέα δεσμώτη στον Καύκασο. Η τάξη είναι ταξική, το φως του ορθού λόγου και η τρέλα της ισχύος συμφωνούν σε αυτό, όσον αντιστοίχως ο Απόλλωνας και ο Διόνυσος συμφωνούν ότι ο ένας δημιουργεί την ανάγκη ύπαρξης του άλλου...
Κ ι όμως η αιώνια κι αέναη διαδήλωση των ανθρώπων γράφει στα πανώ της για τη γνώση του καλού και του κακού, για την ελεύθερη βούληση, ακόμα και για τον Λόγο ή πολύ περισσότερο για την αγάπη, απ' τον Σπάρτακο ώς το Βερντέν κι από 'κεί ώς το Στάλινγκραντ η διαδήλωση των ανθρώπων, έως τώρα, έχει καταφέρει μόνον να προκαλέσει το γέλιο των θεών που ίσως να είναι ο φόβος των ανθρώπων για τον εαυτό τους. Οταν παίρνουν εξουσία...
Υ.Γ.: Καπετάνισσες και ναυτάκια μου, καλό καλοκαίρι! ο «ναυτίλος» θα επιστρέψει στην παρέα σας, λίγο μετά τα μέσα Αυγούστου - καλή δύναμη σε όλους μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου