Εάν ενοχλούνται που τους μουντζώνουμε, εμείς τι πρέπει να πούμε που μας ξεπουλάνε;

Πατέρες και Μητέρες του Έθνους,

σας ενοχλούν τα φάσκελα των αγανακτισμένων, και δεν σας θίγει το διαρκές στραπατσάρισμα της προσωπικότητας και του αξιώματός σας από τις αυλές των αρχηγών σας;

Σας θίγουν τα συνθήματα, που κραυγάζουν οι απελπισμένοι, οι απολυμένοι, οι χρεωμένοι, οι άνεργοι, οι δουλοπάροικοι των ευέλικτων εργασιακών σχέσεων, οι ελεύθεροι πολιορκημένοι, τα θύματα των νεοβάρβαρων εισβολέων, οι απεγνωσμένοι νέοι, τα εξουθενωμένα «περήφανα γηρατειά», και δεν σας προσβάλλουν οι απαιτήσεις και η συμπεριφορά των πραιτωριανών των διεθνών κερδοσκοπικών οργανισμών;

Σας θυμώνει η οργή των Ελλήνων, των συμπατριωτών σας, που σας εμπιστεύτηκαν τις ψήφους, τις ελπίδες, τα όνειρα, τα σώματα και τις ψυχές τους, και δεν σας τρομάζει η συντελούμενη υποδούλωση; - συντελούμενη με τη δική σας ανοχή ἤ, το φρικωδέστερο, συνενοχή;

Πατέρες και Μητέρες του Έθνους,

διαβάστε, έστω μια φορά, ολόκληρο το Σύνταγμα που ορκιστήκατε να υπηρετείτε. Θα διαπιστώσετε πως αυτά που σας ενοχλούν, σας θίγουν και σας θυμώνουν, απορρέουν από το Σύνταγμα.

Αποτελούν όχι απλώς δικαιώματα, αλλά κρίσιμες εθνικές υποχρεώσεις των συμπολιτών σας.
Γι αυτό αφήστε την αγανάκτηση των πολιτών να σας απελευθερώσει από την ηγεμονία του αρχηγού, από τις αγκυλώσεις του κόμματος, από τις πιέσεις των εξωθεσμικών παραγόντων, από τις πονηρίες των διαπλεκόμενων «μέσων ενημέρωσης», από τις υποδείξεις των πρόθυμων «συμμάχων», από τα συμφέροντα που χρόνια τώρα μαγαρίζουν τη δημοκρατία μας.

--Αφήστε στην οργή του κόσμου να ξεπλύνει τη ντροπή της παρατεταμένης σιωπής σας.
Κι όσοι εξακολουθείτε να νοιώθετε, έστω στο βάθος, πως είστε σάρκα από τη σάρκα αυτού του Λαού, αποτινάξτε τα «προνόμιά» σας, γυρίστε την πλάτη στην Κίρκη της (όποιας) εξουσίας, ζητήστε συγχώρεση από τους συμπατριώτες σας, και βγείτε απ’ τη φυλακή σας – βγείτε στο Λαό, κι αγωνιστείτε μαζί με το Λαό για το Λαό.

Όχι για να τα φάμε μαζί, αλλά για να πεινάσουμε, αν χρειαστεί, μαζί, και να πεθάνουμε, αν χρειαστεί, μαζί! Γιατί μόνον έτσι θ’ αναστηθούμε μαζί!
Πατέρες και Μητέρες του Έθνους,

Ελάτε! Ο Λαός, όπως κι ο Θεός, ακόμη συγχωρεί! Ελάτε, όσοι μπορείτε κι όσοι αντέχετε.
Όσοι δεν αντέχετε ἤ δεν τολμάτε, μείνετε να ψηφίσετε ό,τι σας διατάξουν, μείνετε να καταπιείτε ό,τι σας σερβίρουν.

Μείνετε να απολαύσετε την ευαρέσκεια του αρχηγού και των εντολέων του. Μείνετε, και θα μένετε κλεισμένοι εκεί. Ισοβίως (και «όταν λέμε ισόβια, εννοούμε ισόβια»).

Γιατί έξω, στην ελεύθερη πλατεία, θα κυριαρχεί η Οργή του Λαού. «Φοβερόν γαρ το εμπεσείν εις χείρας Λαού ζώντος».

οπωπητήρ