Συναινώντας στον αφανισμό μας

Ένας τόνος, μια ζωή...

• Γράφει η Λιάνα Κανέλλη

Συναινώ. Παράγεται από το αινώ, που σημαίνει και δοξάζω, υμνώ, επιδοκιμάζω, συνιστώ, συγκατατίθεμαι αλλά και υπόσχομαι, τάζω.

Αυτά σύντροφοι απ' το αινώ.
Ελα όμως που υπάρχει και το ρήμα αίνω. Προσοχή στον τόνο. Αίνω. Και ένας τόνος κάνει την εξής διαφορά. Αίνω σημαίνει κοσκινίζω, λιχνίζω, ξεχωρίζω την ήρα απ' το στάρι!
Γράφω πάνω από δυό χρόνια τώρα σε τούτο δω το μετερίζι για τις λέξεις της γλώσσας που ανοίγουν τις κουρτίνες της λυσσαλέας προπαγάνδας εναντίον του λαού. Ολων μας. Γι' αυτό κρατάνε τις μάζες μακριά απ' την ουσία της Παιδείας και της γλώσσας και κατασκευάζουν καινούριες σαν τα spreds και τα bons και μπερδεύουν τα ομόλογα με την ομολογία των εγκληματιών και την ομολογία της πίστης.

Εχουμε τη δύναμη να σηκώσουμε αυτόν τον τόνο μια τόση δα συλλαβή. Κι απ' το συναινώ στο φόνο μου, να φτάσουμε στο κοσκινίζω. Ξεχωρίζω την ήρα των αστών απ' το σιτάρι των εργατών. Δε γίνεται αλλιώς. Δεν μπορούμε αλλιώς. Δε θέλουμε αλλιώς. Δεν πρέπει στα παιδιά μας αλλιώς.

Προσοχή. Στα ΜΜΕ σέρνεται μια συνεχής βάρβαρη λογοκρισία στο υπέδαφος της ανελέητης τρομοκρατικής προπαγάνδας.
Για να μην καταλάβει το πόπολο ότι ο ΣΕΒ νομοθετεί, οι τραπεζίτες τροφοδοτούν τις απειλές κι οι χορτασμένοι γενικώς μιλούν χωρίς να κοκκινίζουν για την πείνα. Για το ίδιο το όπλο που χρησιμοποιούν ώστε να κρατούν τα πιάτα τους γεμάτα και τα σερβίτσια τα χρυσά άθικτα.
Το ανθρωποφαγικό σύστημα βγάζει τα μεγάλα δόντια του και τα δείχνει εκεί που δε μετράνε στην ουσία, έτσι ώστε της γης οι κολασμένοι να μένουν άφωνοι απ' τα ποσά της... καμαριέρας. Αγγίζει τα όρια της ύβρεως με τη γιγάντια σημασία της αρχαίας αυτής λέξης, η ανακοίνωση πως ο Στρος Καν, έχει τη δυνατότητα να καταβάλει 6 εκατομμύρια ευρώ, και 200.000 ευρώ κάθε μήνα για τη φρούρησή του, προκειμένου να αποφυλακιστεί για αδικήματα (;) του κάτω κι όχι του πάνω κεφαλιού. Χαρά στην αρένα. Ηδονή στο Κολοσσαίο των λεφτάδων - μονομάχων του καπιταλισμού.
Κι όμως είναι η φάτσα κάρτα της πολιτικής με την οποία μας ζητούν να συναινέσουμε, αυτός ο ώριμος κύριος της μπουρζουαζίας.
Η αδιόρατη, η υποδόρια προπαγάνδα, που έχει πλέον τα χαρακτηριστικά κυρίαρχης κουλτούρας, ξεκάθαρα ιμπεριαλιστικά, φαίνεται στην εξωφρενική ενασχόληση με το εξής σοβαρό - πιπεράτο: Ο δικηγόρος λέει, του Καν, είναι αυτός που προ ολίγων ημερών «αθώωσε» (!) το Σωκράτη στην εξομοίωση δίκης που έγινε κάπου στις ΗΠΑ. Μια μικρή μερίδα έμμισθων ψευδοδιανοούμενων και μια γιγάντια μάζα εκπαιδευτικά και πολιτισμικά περιθωριοποιημένη θα φτιάξουν εκείνο το παρελκυστικό, παραπλανητικό σκηνικό με στόχο να κυριαρχήσει η συνθλιπτική της δύναμης των μαζών ενοχική ηττοπάθεια.

Πριν φτάσουμε με τη χρεοτρομοκρατία στο σημείο να χειροκροτούμε την εκτέλεσή μας, γυμνοί από δικαιώματα, μοιραίοι κι άβουλοι σαν εικόνα και ομοίωση των αφεντικών, έχουμε έναν τόνο να κινήσουμε. Μακριά η ήρα απ' το στάρι. Αλλιώς θα μας φύγει η ουσία. Για να τη δούμε πίσω απ' τις λέξεις, στη ζωή αυτή καθαυτή. Ο Σ. Καν ήθελε (δεν ήθελε σκοτιστήκαμε) να περάσει σεξουαλικώς καλά, είπαν, έδειξαν και χωρίς αντίδραση, απέδειξαν! Η διαδοχή του στο ΔΝΤ είναι «εξισορροπητική» της ανισότητας των φύλων. Γυναίκα πείραξε. Γυναίκα θα αναλάβει μάλλον το ΔΝΤ. Και Γάλλος σε Γαλλίδα τη σκυτάλη. «Φίλη» των Ελλήνων, πάνω στο φερόμενο «γαμ...», βγήκε αμέσως να μας βρίσει και με απειλές χρεοκοπίας να μας γαμοφοβίσει. Κι από δίπλα οι καμαριέρες του καπιταλισμού στα πορτοπαράθυρα αλλάζουν τα σεντόνια της... αγωνίας.

Ενας τόνος. Ενα φύσημα γερού αγέρα, απ' τις αναπνοές μας τις κοινές, αρκεί για να σαρώσει την αδικία την κολλημένη φιλί-κλειδί με την αηδία. Ο σύντροφος Σπύρος, άμα τον ρωτήσεις για όλα τα χρεο-λογικά, απαντά μ' ένα ποίημα χωρίς να θυμάται τον ποιητή. Το κρατάω ως τόνο.
«Εχω φράγκα 130.
Τι να πρωτοαγοράσω μ' αυτά;
Φάρμακα για την άρρωστη μάνα μου;
Πιστόλι για ν' αυτοκτονήσω;
'Η μήπως μια μεγάλη χάλκινη καμπάνα
τους σκλάβους να ξυπνήσω;»
Νάτος ο... τόνος.