Κι’ αν δεν φύγουν ποτέ από τις πλατείες;

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Μετά την πρώτη σαστιμάρα, το πρώτο μούδιασμα, την αρχική αμηχανία, το πολιτικό σύστημα της χώρας, το πιο ανθεκτικό επί του πλανήτου, δια διαφόρων εκπροσώπων του, αποφάσισε να περάσει στην αντεπίθεση.

Με την Βουλή πολιορκημένη από το «Κίνημα της 25ης Μαΐου» (για την Ελλάδα), 15ης Μαΐου (για την Ισπανία) και, από χθες, 29ης Μαΐου (για όλη την Ευρώπη), άρχισε το «πελέκισμα»:

Δεν ξέρουν τι θέλουν, δεν έχουν οργανωτική δομή (σε αντίθεση με τα κόμματα που διατηρούν το οργανωτικό πλεονέκτημα και παίρνουν τις χρηματοδοτήσεις), δεν γίνεται επανάσταση με το facebook και το twitter, ούτε με τα like και τα unlike (όπως είπε χθες ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης στο «Έθνος της Κυριακής») και άλλα πολλά.

Η αποδόμηση ξεκίνησε μετά από ένα μεσοδιάστημα δισταγμού (έτσι βραδυφλεγές είναι το πολιτικό μας σύστημα, γι’ αυτό καταντήσαμε να χρωστάμε τα μαλλιά της κεφαλής μας και βάλε), στη διάρκεια του οποίου, είχαμε πιο συγκρατημένες αντιδράσεις:

«Έχουν δίκιο, κι’ εγώ θα ήμουν εκεί αν δεν ήμουν άνεργος», ακούγαμε τις προηγούμενες μέρες από τηλεοράσεως τους αξιωματούχους μας – που δυστυχώς βρήκαν τον καλύτερο εργοδότη, τον ελληνικό λαό, ρίχνοντας έξω το μαγαζί του.

Ακούστηκε μάλιστα και η άποψη ότι «είναι μια καλή εμπειρία» – περίπου υπονοώντας ότι οι ανένταχτοι διαδηλωτές προετοιμάζονται για να καπελωθούν.

Όσο περνούσαν, όμως, οι μέρες, ένιωσαν πως κάτι έπρεπε να πουν, κάτι έπρεπε να κάνουν. Και άρχισαν αυτά τα περί facebook και twitter. Τα περί «μόδας των τεχνολογιών» και «ανώδυνης εκτόνωσης».

Αλλά επειδή ούτε αυτό είναι αρκετό – καθώς ως γνωστόν με τον ίδιο τρόπο ξέσπασαν και πέτυχαν όλες οι εξεγέρσεις των τελευταίων μηνών – άρχισαν και οι συζητήσεις τύπου «μαζί τα φάγαμε».

Σωστές κι’ αυτές – τηρουμένων των αναλογιών ως προς το φαγοπότι – αφού πράγματι σχεδόν το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας έλαβε μέρος στο πελατειακό σύστημα και μετά φανατισμού ψήφιζε όλους αυτούς που τώρα θέλει να εκδιώξει, στέλνοντάς τους στη Βουλή, στην οποία τώρα απονέμει ρυθμικά το παράσημο της ανοιχτής παλάμης.

Τέλος, άρχισαν και οι θεωρίες συνωμοσίας: Οι διαμαρτυρίες είναι (διεθνώς) υποκινούμενες, τόσον καιρό με τόσα που συνέβαιναν γιατί δεν κατέβαιναν στους δρόμους; Ούτε όταν ο πρωθυπουργός κυκλοφορούσε εδώ κι’ εκεί, λέγοντας πως ο ελληνικός λαός συμφωνεί; Ούτε όταν οι υπουργός των Οικονομικών κατελάμβανε (τον περασμένο Δεκέμβριο, στη λίστα των Financial Times, βεβαίως) την πρώτη θέση μεταξύ των ομολόγων του στην ευρωζώνη για την… πολιτική ικανότητά του και την… πειθώ του, αρετές χάρη στις οποίες πέτυχε, όπως είπαν, την συναίνεση του λαού;

Σωστό κι’ αυτό. Αλλά, όπως και νάχει, ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ! Υποκινούμενες ή όχι, οι διαμαρτυρίες στις χώρες του Μαγκρέμπ, στην Αίγυπτο, στη Συρία, στην Ουκρανία, οδήγησαν στην ανατροπή των καθεστώτων. ΣΥΝΕΒΗ!

Στη Λιβύη, μια τέτοια εξέγερση – και η απροθυμία του Καντάφι να παραδώσει την εξουσία, όπως έπραξαν οι άλλοι – οδήγησε σε ολόκληρο πόλεμο. Ο οποίος, υπενθυμίζω, συνεχίζεται κι’ ας μην ασχολείται πλέον κανείς. ΣΥΝΕΒΗ και αυτό!

«Μόδα των τεχνολογιών» και «ανώδυνη εκτόνωση», αλλά το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπουμε στους δρόμους και στις πλατείες.

Επομένως, τι νόημα έχουν όλα αυτά τα επιχειρήματα; Τι νόημα έχει ο στρουθοκαμηλισμός; Τι νόημα έχουν όλες αυτές οι εξυπνάδες και η απαξίωση και οι συνωμοσιολογίες;

Αλλάζουν το γεγονός; Θα πάψουν να υπάρχουν και να λειτουργούν τα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης; Θα πάψουν να υπάρχουν οι ενορχηστρωτές των εκδηλώσεων διαμαρτυρίας;

Μήπως θα πάψει να υπάρχει το υπόβαθρο – το Μνημόνιο και η υποθήκευση της χώρας – επί του οποίου ανθίζουν τα σημερινά λουλούδια;

Μήπως θα πάψουν να υπάρχουν οι λόγοι – η ανικανότητα και η ιδιοτέλεια – που μας οδήγησαν ως εδώ;

Πίστεψε κανείς πως ακόμη και αν συμφωνούσαν όλοι στις οπερετικές συναντήσεις της προηγούμενης εβδομάδας, θα άλλαζαν τα δεδομένα που κρατούν τον κόσμο στους δρόμους;

Πώς δηλαδή; Θα κατέληγαν σε συμφωνία αυτοί που ο κόσμος μουντζώνει και ξαφνικά οι διαδηλωτές θα κατέβαζαν τις παλάμες, θα έκλειναν τα δάχτυλα και θα έπαιρναν το μετρό για το σπίτι;

Με τη χτεσινή συνέντευξή του, ο κ. Πάγκαλος ζητά να ψηφίσουν όλοι μαζί νέο εκλογικό νόμο με τον οποίο θα είναι δυνατόν να σχηματίζει αυτοδύναμη κυβέρνηση το πρώτο κόμμα, ανεξαρτήτως ποσοστού.

Δηλαδή, θα λαμβάνει ο ένας το 20% των ψήφων και ο δεύτερος το 19,5% και θα σχηματίζει κυβέρνηση ο πρώτος; Θα έχει δηλαδή δημοκρατική νομιμοποίηση με το γελοίο αυτό ποσοστό;

Και θα παίρνει μέτρα και θα επιβάλει θυσίες και ο λαός θα του λέει «παρακαλώ, όπως επιθυμείτε, σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω»;

Όση νομιμοποίηση – δηλαδή  καμία – θα έχει μια κυβέρνηση τεχνοκρατών (αν βρείτε κάποιους που θα δεχθούν να βάλουν το κεφάλι στη γκιλοτίνα να μου τους δείξετε κι’ εμένα), άλλη τόση θα έχει και μια κυβέρνηση του 20%, του 25%, ακόμη και του 30%.

Το πολιτικό μας σύστημα δεν θέλησε να αλλάξει – νοοτροπία, δομή κομμάτων, πρόσωπα.

Το πολιτικό μας σύστημα έκανε το παν για να μην τιμωρηθεί ούτε ένας από τους υπευθύνους – όχι μόνο για τα σκάνδαλα, αλλά και για την άθλια διαχείριση.

Το περασμένο Σάββατο, καταδικάστηκε στο Μιλάνο ο πρώην διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας της Ιταλίας Αντόνιο Φάτσιο, που κατηγορείτο για χειραγώγηση των αγορών το 2005.

Εδώ, για την απίστευτη χειραγώγηση του μεγαλύτερου σκανδάλου του 20ού αιώνα – για τον 21ο, βλέπουμε – αυτού του Χρηματιστηρίου, δεν βρέθηκε ούτε ένας ένοχος.

Ας μην ψάχνει, λοιπόν, το πολιτικό σύστημα ερωτήσεις για να απαντήσει. Εκτός από μία:

Εντάξει, εντάξει. Είναι «μόδα των τεχνολογιών» και «ανώδυνη εκτόνωση». Έχουν όλα τα στραβά και τα ανάποδα (λέμε τώρα). Αλλά αν δεν φύγουν ποτέ από τις πλατείες;