Πόσο πιό χαμηλά ακόμη...;

• Του Λευτέρη Π. Παπαδόπουλου

Hθελα να‘ξερα, ο Γιώργος Παπανδρέου δεν έχει πάρει χαµπάρι, ενάµιση χρόνο Πρωθυπουργός, ότι τα πράγµατα στην Ελλάδα πάνε από το κακό στο χειρότερο; Δεν έχει πάρει χαµπάρι, ότι οι υπουργοί του δεν τολµούν να ξεµυτίσουν από τα σπίτια τους, για να µη συναντηθούν τα πρόσωπά τους µε κανένα κεσέ γιαούρτι;

Δεν βλέπει ότι κάθε µέρα γίνονται δεκάδες διαδηλώσεις, για χιλιάδες δίκαια αιτήµατα και οι χωροφυλάκοι κάνουν συνεχώς υπερωρίες;

Δεν παρακολουθεί τηλεοπτικές εκποµπές, δεν διαβάζει εφηµερίδες, δεν ακούει ραδιόφωνο, δεν του λένε οι δικοί του – η γυναίκα του, τ’ αδέλφια του – ότι παντού σέρνεται µια δύσµορφη απελπισία, που οδηγεί αργά, αλλά σταθερά, στην κατάθλιψη;

Αυτός είναι ο Παπανδρέου που ξέραµε; Ο Παπανδρέου που έβγαινε στους δρόµους, συνοµιλούσε µε τον κόσµο, σύχναζε σε νεανικές συντροφιές, ήταν έτοιµος ανά πάσα στιγµή να διατυπώσει τον προοδευτικό του λόγο, να αντλήσει από τον απλό εργαζόµενο, πληροφορίες καινα ζητήσει συµβουλές;

Κάποτε µας έλεγε ότι τον σταµατούν πολίτες και του λένε ότι είναι έτοιµοι να βοηθήσουν, µε τον µισθό τους, για να αλλάξει η κατερειπωµένη από τη Νέα Δηµοκρατία Ελλάδα. Τώρα, µε βλέµµα απλανές κοιτάζει τον φακό της τηλεόρασης και απαγγέλλει µονίµως το ίδιο ποίηµα: η πατρίδα γλίτωσε τη χρεοκοπία, οι κόποι του ελληνικού λαού δεν θα πάνε χαµένοι κ.λπ. κ.λπ.! Μαγνητοταινία.

Συµβαίνει να είµαι πολλά χρόνια στη δηµοσιογραφία. Γνωρίζω δεκάδες πολιτικούς, από ολόκληρο το φάσµα. Κουβεντιάζω µαζί τους. Ολοι – µα όλοι! – είναι απελπισµένοι! Ιδίως οι υπουργοί! Και περιµένουν από τον Παπανδρέου να κάνει µια κίνηση, µια χειρονοµία, για να αλλάξει κάπως η σηµερινή, αφόρητη κατάσταση.

Με µια κυβέρνηση να µη λειτουργεί και µε µια αντιπολίτευση διαρκώς να λαϊκίζει. Εχουµε πόλεµο, τσουνάµι, ραδιενεργό νέφος, χιλιάδες νεκρούς, εκατοµµύρια ανθρώπους σε εξέγερση στη γειτονιά µας και εµείς ασχολούµαστε µε τους διαξιφισµούς του Παπανδρέου, του Σαµαρά, του Τσίπρα και του Καρατζαφέρη στη Βουλή! Μια ζωή Γκόλφω, δηλαδή…

Εχω έναν φίλο συνταγµατολόγο, που έχει χάσει κάθε ελπίδα του για το µέλλον της χώρας. Κυρίως, τον βγάζει από τα ρούχα του ένα µεγάλο τµήµα του λαού, που έµαθε στο αραλίκι, στη µίζα, στην κοµπίνα, στο πρώτο τραπέζι πίστα και απαιτεί να τον πληρώνουν η Μέρκελ και ο γερµανός φορολογούµενος, για ναπερνάει ζωή χαρισάµενη! Αδικο έχει οάνθρωπος;

Και θέλω να πω και κάτι άλλο, που δείχνει πόσο χαµηλά έχουµε πέσει: πέθανε ο Ιάκωβος Καµπανέλλης. Γράφτηκαν και ειπώθηκαν πολλά, για την προσωπικότητα, το ήθος του, την προσφορά του στα γράµµατα και ιδίωςστο θέατρο. Στην κηδεία του, όµως, πήγαν µετρηµένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού: πολιτικοί, εκπρόσωποι της πνευµατικής και καλλιτεχνικής ζωής και, πρωτίστως, νέοι. Αν, ωστόσο, ο Καµπανέλλης ήταν γνωστός ποδοσφαιριστής, λαϊκός τραγουδιστής ή αστέρας της TV, η κοσµοσυρροή θα έσπαγε όλα τα χρονόµετρα…

Η φωτοσύνθεση είναι από το "Γρέκι"