Η χώρα ξαναγεννιέται. Απ' τις στάχτες της...

• Από το Μαρικάκι

Για την περίπτωση που το μήνυμα του πρωθυπουργού για το Πάσχα, διέλαθε της προσοχής των περισσοτέρων –για ευνόητους λόγους – το μεταφέρουμε αυτούσιο. Είναι ευσύνοπτο άλλωστε, πολλοστή ανακεφαλαίωση των βασικών κλισέ της πρωθυπουργικής πρoπαγάνδας, γαρ:

«Το Πάσχα συμβολίζει για τον Ελληνισμό, για όλους μας, το ξεκίνημα μιαςνέας ζωής.

Και παρά τις δυσκολίες, η Ελλάδα σήμερα αλλάζει και ξαναγεννιέται.

Μέσα από τις δυσκολίες και τις προσπάθειες όλων μας, αλλάζουμε νοοτροπίες και αντιλήψεις.

Σκεφτόμαστε υπεύθυνα το κοινό καλό, τα παιδιά μας, το αύριο.

Παρά τις δυσκολίες, περπατάμε μαζί αυτόν τον δρόμο, σπάμε την απαισιοδοξία και τη μοιρολατρία, παίρνουμε την αλλαγή στα χέρια μας.

Και θα πετύχουμε.

Θα καταφέρουμε στο τέλος να έχουμε μία πατρίδα για την οποία θα είμαστε υπερήφανοι. Δικαιοσύνης και ανάπτυξης.

Αισιόδοξα, αποφασιστικά, φτιάχνουμε την Ελλάδα της δημιουργίας».

Την ίδια ώρα στο Πασχαλινό του μήνυμα ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος αναφέρει, μεταξύ άλλων, τα εξής:

«Κάτω ἀπό τό ἀνέσπερο φῶς τῆς Ἀναστάσεως, τά ψεύδη, ἡ ὑποκρισία καί οἱ ἀπόπειρες παραπλάνησής μας ἀπό τά ὀργανωμένα συμφέροντα, πού γεννοῦν κρίσεις καί δοκιμασίες, χλωμιάζουν καί ἀποδυναμώνονται».

(...)

«Ὅσες φορές τό Γένος μας ἔφθασε στά ὅρια τῆς ἐξουθένωσης, ἡ ἐλπίδα τῆς Ἀναστάσεως τό ἀνέδειξε πάλι ρωμαλέο καί ἀναστημένο. Μέ αὐτή τήν ἐλπίδα ἔμεινε ζωντανό στήν τουρκοκρατία. Χάρη σ’ αὐτή τήν ἐλπίδα καρποφόρησε ἡ Ἐπανάσταση τοῦ 1821. Ἔτσι ἀναστήθηκε ἡ πατρίδα μας μετά τή Γερμανική κατοχή. Ἔτσι θά ἀντέξει κάθε μορφῆς κρίση καί δοκιμασία τοῦ παρόντος καί τοῦ μέλλοντος».

Αν ο πρωθυπουργός μιλάει ακροθιγώς για κάποιες «δυσκολίες» ρίχνοντας το βάρος στο μήνυμα ότι αυτές θα ξεπεραστούν και η χώρα θα ξαναγγενηθεί [λέξη η οποία, τρεις μέρες μετά την 44^η επέτειο από την 21^η Απριλίου, εύκολα προκαλεί συνειρμούς με το χουντικό έμβλημα του Φοίνικα με τον στρατιώτη], ο αρχιεπίσκοπος, για κάποιο περίεργο λόγο αισθάνεται την ανάγκη να αναφερθεί στις κορυφαίες ιστορικές περιόδους της πρόσφατης ελληνικής ιστορίας, που ταυτίζονται με ακραία δεινά που υπέστη ο τόπος και ο λαός του. Είναι τυχαία η αναφορά, ή μήπως τις συγκρίνει με το σήμερα; Ή μάλλον με το «αύριο» που καταφθάνει;

Απευθύνονται στο ίδιο κοινό κι όμως είναι ν’απορεί κανείς: η ηγεσία της κυβέρνησης και η ηγεσίας της Εκκλησίας ζουν στην ίδια χώρα;