Τι είναι το πολιτικό σύστημα καταρχήν; Βασικά είναι η κυβέρνηση και οι βουλευτές, οι προηγούμενες κυβερνήσεις, και μετά είναι τα κόμματα και οι μεγάλες οργανώσεις τους, καθώς και τα πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια σωματεία των εργαζομένων, τα οποία είναι φυσικά σχεδόν πλήρως ελεγχόμενα από τα κόμματα. Από κοντά τα μέσα ενημέρωσης που στηρίζουν όλο αυτό το σύμπλεγμα. Υπάρχει κι ένας δεύτερος πιο ευρύς κύκλος, αλλά ας τον αφήσουμε για την ώρα ήσυχο.
Δηλαδή το σύστημα έχει έναν “κεντρικό πίνακα ελέγχου”, σαν τον πίνακα με τις ασφάλειες στο σπίτι μας. Και οι ασφάλειες σε αυτόν τον πίνακα ελέγχου είναι κυρίως τα κόμματα.
Τι θα μπορούσε να είναι η διάσωση του συστήματος; Καλά αυτό είναι εύκολο. Διάσωση του συστήματος θα είχαμε αν παρόλη την τωρινή λαϊκή κατακραυγή και το χάλι, κατάφερνε το σύστημα να βγει διατηρώντας τον κομματικό έλεγχο στο πολίτευμα, την πολιτική, την κοινωνία, τα συνδικάτα, τους δήμους, τα μέσα ενημέρωσης και τα παρόμοια. Διάσωση του συστήματος είναι να μην χάσει τον τωρινό έλεγχο που έχει.
Ποια είναι η απειλή για το πολιτικό σύστημα σήμερα; Η απειλή είναι να χάσει τον έλεγχο. Τον έλεγχο της κατάστασης πολιτικά και κοινωνικά. Η “ατζέντα” των θεμάτων να μην καθορίζεται από το σύστημα και οι πρωτοβουλίες να μην ανήκουν στο σύστημα. Ο λαός έχει χάσει την εμπιστοσύνη του στα κόμματα και έχει φύγει μακριά από τις κομματικές στάνες. Η μεγάλη αποχή στις τελευταίες εκλογές αυτό έδειξε. Ο λαός επίσης δείχνει να μην εμπιστεύεται καθόλου τις ηγεσίες των συνδικαλιστικών του οργανώσεων. Και όσο για τα μέσα ενημέρωσης, οι μεν εφημερίδες αργοπεθαίνουν, τα δε κανάλια συντηρούνται με τεχνητές αναπνοές. Ασε που ο μέσος τηλεθεατής όταν δεν οργίζεται με τα δελτία ειδήσεων, απλώς τα περιγελάει. Δηλαδή τα παραδοσιακά μέσα ελέγχου και χειραγώγησης του λαού από το σύστημα, δεν είναι πια καθόλου αποτελεσματικά. Το σύστημα χάνει λάδια. Και θέλει ρεκτιφιέ.
Ο λαός είναι θυμωμένος. Είναι θυμωμένος διότι ακούει από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον πρόεδρο της Κυβέρνησης, τους επικεφαλής των κομμάτων, τον ελεγκτή της δημόσιας διοίκησης, τον πρόεδρο των Δικαστών και Εισαγγελέων, τα κανάλια, τις εφημερίδες τα χίλια δυο, ακούει λέω περιγραφές και παραδοχές για ένα σωρό ανήκουστα πράγματα, που γίνονταν για πολλές δεκαετίες, και ίσως ακόμη να συνεχίζουν να γίνονται. Και παρόλα αυτά δεν βλέπει κανέναν να τιμωρείται. Και το μόνο που γίνεται τελικά είναι να τον καλούν να εξοφλήσει έναν λογαριασμό που δεν ξέρει και τι περιλαμβάνει στο κάτω κάτω. Ποιος έφαγε τι, και ποιος ξόδεψε τι, και ποιος δανείστηκε τι. Σε καμμία σοβαρή ταβέρνα δεν γίνεται έτσι με τον λογαριασμό. Ούτε στις ημιυπαίθριες.
Οπότε ο λαός έχει αρχίσει και εκφράζει την οργή του. Αυτό όμως δεν είναι πια και τόσο επικίνδυνο για το σύστημα. Αμα είσαι το σύστημα ρίχνεις δυο τρεις ξυλιές στον λαό, κι αυτός τα μαζεύει και πάει σπίτι του να “γλύψει τις πληγές του”. Το επικίνδυνο είναι όμως ότι αρχίζει ο λαός και αναρωτιέται και ψάχνεται, τι έφταιξε και τι φταίει, και στο τέλος-τέλος, εκτός από θυμωμένος λαός, θα μας προκύψει και λαός με αιτήματα. Για εκδημοκρατισμούς, για μηχανισμούς ελέγχου και λογοδοσίας, για μηχανισμούς τιμωρίας. Οχι ελεγχόμενους από το σύστημα. Αλλά από τον ίδιο το λαό. Αυτός είναι ο κίνδυνος και η απειλή. Να χάσει το σύστημα το τιμόνι από τα χέρια. Δηλαδή να γίνουν αλλαγές στο πολίτευμα τέτοιες, από τις οποίες το σύστημα θα χάσει ένα μεγάλο μέρος του ελέγχου της κοινωνικής και πολιτικής κατάστασης.
Μπρος σε αυτόν τον κίνδυνο, το σύστημα θα συνασπισθεί. Θα βάλει πολλές από τις εσωτερικές του διαφορές στην μπάντα. Θα μονοιάσει. Και θα εμφανιστεί ως “ο εγγυητής της νομιμότητας και της τάξης”. Οι κινήσεις που κάνει ήδη άρχισαν και είναι ορατές. Καθώς και ο παραμερισμός των “εσωτερικών διαφωνιών” μπρος στον κοινό κίνδυνο. Διότι ο κίνδυνος είναι σοβαρός. Μα πάρα πολύ σοβαρός. Δεν απειλείται ενας και δυο ανθρώποι εδώ, και η εξουσία τους. Εδώ απειλείται το ΣΥΝΟΛΟ του συστήματος.
Βέβαια η νομιμότητα έχει ήδη καταλυθεί από το ίδιο το σύστημα. Η για να είμαι ακριβέστερος γίνεται επιλεκτική εφαρμογή της νομιμότητας πάντα προς όφελος του συστήματος. Πράγμα που είναι και ένας λόγος της λαϊκής οργής.
Πάμε στα “ρέστα” τώρα. Τι θα μπορούσε να είναι τα “ρέστα” του συστήματος;
Δεν ξέρω. Αλλά κάτι μου λέει πως είμαστε πολύ κοντά στο “να τα δούμε”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου