Γαλλία – Ελλάς, σημειώσατε ένα

• Γράφει ο Όθων Ιακωβίδης

Παρακολουθώ κι εγώ, στην τηλεόραση, αυτά που γίνονται τις μέρες αυτές στη Γαλλία, όπου, εκατομμύρια πολίτες έχουνε βγεί στους δρόμους και επιμένουν, εδώ και μέρες, να δείχνουν την αποφασιστικότητά τους να μην αφήσουν να περάσει η αλλαγή του νόμου που θέλει να παρατείνει, κατά δύο χρόνια, το όριο της συνταξιοδότησης των Γάλλων εργαζομένων.
Και, ένα αίσθημα βαθειάς πίκρας με κυριεύει όταν, θέλοντας και μη, στο μυαλό μου γίνεται η σύγκριση της πολιτικής ευαισθησίας, επαγρύπνησης και αγωνιστικότητας των Γάλλων πολιτών, με εμάς.
Εμάς που, για να σωθούν τα πολιτικά και φυσικά τομάρια τους και τα οικονομικά στηρίγματα αυτών που μας πτώχευσαν, (δηλαδή σύσσωμου του καθεστώτος πολιτικού συστήματος), όχι μόνο τα όρια της συνταξιοδότησης των εργαζομένων αυξήθηκαν πολύ περισσότερο από αυτά των Γάλλων, όχι μόνο έκοψαν από τους πένητες συνταξιούχους και μισθοσυντήρητους, σημαντικά γι’ αυτούς ποσά, όχι μόνο «έκλεισαν τις στρόφιγγες» της χρηματοδότησης των μικρο/μεσαίων επιχειρήσεων, μαραίνοντας την αγορά και στέλνοντας στην ανεργία χιλιάδες απασχολούμενους σ΄αυτές, όχι μόνο γύρισαν τους μισθούς σε περασμένα χρόνια την ίδια στιγμή που άφησαν τις τιμές των προϊόντων να είναι οι ψηλότερες της Ευρώπης, όχι μόνο κατεδάφισαν τις οικοδομικές κατασκευές και έστειλαν ένα εκατομμύριο εργαζόμενους (σε αυτόν μόνο τον τομέα), στην απελπισία του αμφίβολου μεροκάματου, όχι μόνο εκτόξευσαν τη ψυχοφθόρο ανεργία στα επίπεδα της δεκαετίας του ’60, (τότε που τα τραίνα ήταν γεμάτα από Έλληνες μετανάστες που πήγαιναν να βρούν ψωμί στις φάμπρικες της Γερμανίας και στα ανθρακορυχεία του Βελγίου), αλλά έκαναν και κάτι άλλο, ακόμη χειρότερο από όλα αυτά μαζί: Διαπραγματεύτηκαν και παράδωσαν σε αλλοεθνείς την Εθνική μας Ανεξαρτησία !!! Παράδωσαν τη διαχείριση του πιο στρατηγικού Εθνικού Εργαλείου, σε ξένους, στους δανειστές μας.
Πριν μας πτωχεύσουν οικονομικά, μας πτώχευσαν κοινωνικά και πολιτικά.
Μας έκαναν καπιστρωμένα ανδράποδα που το μόνο οπτικό πεδίο που αφήνουν οι κομματικές παρωπίδες που μας έχουν φορέσει, είναι προς την κατεύθυνση της οσμής της προσωπικής μας ευμάρειας.
Όταν βλέπω νέα παιδιά, γεμάτα ζωή και ενέργεια, να γεμίζουν θέατρα και γήπεδα για να ζητωκραυγάσουν τον Γιώργο, τον Αντώνη, την Αλέκα, τον Αλέξη, τον Καρατζαφέρη, δηλαδή τους πολιτικά πτωχευμένους εκπροσώπους της ολοσχερούς πτώχευσης της Ελληνικής κοινωνίας, καταλαβαίνω γιατί δεν υπάρχει αντίσταση: Όλη η ενέργεια αντίστασης που έχουμε μέσα μας, σαν κοινωνία, ξεθυμαίνει στο ενδοκομματικό «πεδίο βολής», αφήνοντας, έτσι, στο απυρόβλητο, τον πραγματικό αντίπαλο, που είναι το σύνολο του καθεστώτος πολιτικού συστήματος, που έχει αλλοτριώσει και εκτρέψει τη Δημοκρατία σε μία οικογενειοκρτούμενη πολιτική και οικονομική ολιγαρχία.
Ίσως αυτή η υπαρκτή διαφορά της ποιότητας της Δημοκρατίας, να είναι η διαφορά μας με τους Γάλλους που αιτιολογεί και τη διαφορά της τρέχουσας συμπεριφοράς των δύο κοινωνιών.
Τελευταία ελπίδα καταδίκης αυτής της ζοφερής πραγματικότητας, στην παρούσα συγκυρία, οι επικείμενες εκλογές ΟΤΑ της 7ης Νοεμβρίου.
Ίσως ξεμυτίσει κάποιο φώς, στην άκρη του γκρίζου τούνελ.
Δεν πρέπει να αφήσουμε την ελπίδα να σβήσει.