Ο εχθρός του λαού

• Του Όθωνα Ιακωβίδη

Μια απορία, που τριγυρνά στο μυαλό μου (και χιλιάδων άλλων συμπολιτών μου, υποθέτω) τα τελευταία χρόνια, έγινε βασανιστικά αφόρητη, μετά την παράδοση της Εθνικής Ανεξαρτησίας της Χώρας μας, σε αλλοεθνείς (ΔΝΤ & Σία).
Μιλάμε, δηλαδή, για την εκχώρηση ότι πολυτιμότερου έχει η πατρίδα του κάθε ανθρώπου, σε κάθε μέρος του κόσμου, της ελευθερίας να αποφασίζει αυτός για τον τρόπο διαχείρισης των οικονομικών του πόρων.
Η παράδοση αυτή δεν συντελέσθηκε με την υπογραφή του «Μνημονίου», αλλά προετοιμάζονταν (εν αγνοία τους, θέλω να πιστεύω) καθ’ όλο το διάστημα της «μεταπολίτευσης», με πρωταγωνιστές της προετοιμασίας αυτής τα δύο «κόμματα εξουσίας» και κομπάρσους τα άλλα.
Και η καταστροφική αυτή πορεία, δεν ήταν κρυφή. Φαινότανε. Τη έβλεπαν καθαρά όσοι δεν ήθελαν να έχουν τα μάτια τους και τα αυτιά τους κλειστά στα σημεία, στα σημάδια και στα ντοκουμέντα. Και φωνάζαμε (γιατί κι εγώ ήμουν ένας απ’ αυτούς) σε «ώτα μη ακουόντων».
Αυτή είναι και η απορία μου:

• Τι και ποιος φταίει που, η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών δεν «βλέπει» την πραγματικότητα;
• Τι και ποιος φταίει που, η ψεύτικη εικόνα μίας «δοτής πραγματικότητας», σκεπάζει και εξαφανίζει την πραγματική;
• Τι και ποιος φταίει που, τα αντανακλαστικά μίας ελεύθερης κοινωνίας, απέναντι στον κίνδυνο απώλειας της ελευθερίας της, έχουν ναρκωθεί, και δεν την ξυπνούν από το κώμα της αδράνειάς της;
• Τι και ποιος φταίει που, «έναντι πινακίου φακής» εκχωρούμε (εμείς οι πολίτες) το δικαίωμα της κυριαρχίας της ζωής μας, σε ανθρώπους και μηχανισμούς (κόμματα) αποδεδειγμένα ανάξιους αυτής της εμπιστοσύνης μας;
• Τι και ποιος φταίει που, οι ένοχοι αυτής της εγκληματικής Εθνικής απώλειας, όχι μόνο δεν βρίσκονται στη φυλακή ή, τουλάχιστον, δεν είναι καθισμένοι στο σκαμνί του υπόδικου αυτού του μέγιστου πολιτικού κακουργήματος, αλλά συνεχίζουν να μας κυβερνούν, και να διεκδικούν τη συναίνεσή μας, μέσα από εκλογές;
• Τι και ποιος φταίει που, μέσα από θεσμοθετημένες διαδικασίες (εκλογές) ετοιμάζονται να νομιμοποιήσουν το έγκλημά τους και (πιθανότατα) να το διευρύνουν;

Με άλλα λόγια, ποιος είναι και που βρίσκεται ο εχθρός του λαού που ευθύνεται για όλα αυτά και δεν τον αφήνει να προοδεύσει;

• Μήπως είναι η ελλιπής Παιδεία, που δεν διδάσκει στο παιδί τι είναι, πώς κατακτάται και πώς συντηρείται η Δημοκρατία, παρά μόνο τού μαθαίνει το πώς θα κάνει καλά το επάγγελμα που θα διαλέξει, ώστε να βγάζει περισσότερα χρήματα;
• Μήπως είναι η προπαγάνδα της παγκοσμιοποιημένης κουλτούρας της κατανάλωσης, που τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (ΜΜΕ) προωθούν και διαφημίζουν εξαντλητικά, αφού αυτή (η διαφήμισή της) αποτελεί και τη μόνη πηγή εσόδων τους;
• Μήπως είναι ο νέος τρόπος ζωής που έχει επιβληθεί από το νέο κοινωνικό μοντέλο (του καταναλωτισμού) που δεν αφήνει στον πολίτη χρόνο σκέψης έξω από το καθημερινό κυνήγι των εσόδων του, που όσο πάει και αγριεύει;
• Μήπως είναι η Ελληνική «πολιτική παραταξιακή παθογένεια» , απότοκος του εμφυλίου, που δεν αφήνει να δεί ο καθ΄ένας καθαρή την εικόνα της πραγματικότητας, αλλά και πεισματικά δεν θέλει να βγάλει τις πολιτικές παρωπίδες του που, εν γνώσει του, φορά;
• Μήπως είναι η εμπέδωση της αντίληψης (που την έχει επιβάλλει η άρχουσα τάξη) ότι ο πολίτης είναι εξαιρετικά αδύναμος να αλλάξει τη ροή των πραγμάτων;
• Ή μήπως είναι η εμπέδωση της αντίληψης ότι φταίει η ιδιοσυγκρασία του Έλληνα, που είναι τεμπέλης, καλοπερασάκιας, αρπακόλας, εκ γεννετής και εκ πεποιθήσεως λαμόγιο, κουτοπόνηρος και καταφερτζής;

Πολλά άλλα «μήπως», θα μπορούσαν να αραδιαστούν για να περιγράψουν τις φανερές αιτίες της κακοδαιμονίας της σύγχρονης Ελληνικής κοινωνίας και άλλα τόσα για τις αόρατες και βαθύτερες.
Όλα όμως, δείχνουν στην ίδια κατεύθυνση. Στη διαχρονική ηγεσία της και τις επιλογές της.
Όμως, σε μία δημοκρατική κοινωνία, ο τελευταίος υπεύθυνος είναι ο λαός.
Ακόμη κι αν παραδεχτούμε (την πραγματικότητα) ότι η Δημοκρατία μας, τα τελευταία χρόνια έχει διολισθήσει σε μία οικογενειοκρατούμενη ολιγαρχία, πολιτική και οικονομική που δρά υπό τον μανδύα της Δημοκρατίας αποκλειστικά προς «ίδιον όφελός» της, δεν μπορεί να αποτελέσει δικαιολογία, ελαφρυντικό και, τελικά, μετάθεση της ευθύνης όλων μας προς κάτι (το πολιτικό σύστημα μας) που εξαρτάται από εμάς, όσο φέρουμε τον τίτλο της «Δημοκρατίας».
Άρα: Ο εχθρός του (Ελληνικού) λαού, είναι ο κακός εαυτός του.
Αυτός είναι που εξουσιοδότησε «εν λευκώ» τους επαγγελματίες της ποδηγέτησής του, να παίξουν στην πλάτη του το ολέθριο παιχνίδι της εξάρτησης, της πατρωνίας και της κομματοκρατίας , με αποτέλεσμα την εκκωφαντική και δραματική πτώχευση του Ελληνικού κράτους.
Μία πτώχευση, που δεν ομολογείται (λόγω συναδελφικής αλληλεγγύης) από τους διεθνείς πολιτικούς συμπαίκτες, ώστε να αποτρέψουν την επανάληψη μίας νέας «δίκης στου Γουδή», με θύμα το ένοχο καθεστώς πολιτικό σύστημα και τα πρόσωπα που το απαρτίζουν.
Με το «μνημόνιο», εξαγοράσθηκε λίγος χρόνος, ώστε οι ένοχοι να διαχειριστούν την «επόμενη μέρα» του πολιτικού εγκλήματός τους για «να πέσουν , όσο γίνεται, στα μαλακά».
Ένα πρώτο «μαξιλάρι» αυτής της πτώσης, αποτελούν οι επικείμενες εκλογές των ΟΤΑ του «Καλλικράτη».
Όποιος ψηφίσει Συνδυασμό εξαρτώμενο ή υποστηριζόμενο από οποιοδήποτε κόμμα του Κοινοβουλίου, προσφέρει αυτό το μαξιλάρι.
Ας το σκεφθεί καλά.
Ίσως μένουν λίγα ακόμη δευτερόλεπτα του ιστορικού χρόνου, για να αντιδράσουμε κατάλληλα και να ανατρέψουμε την πορεία προς το τίποτε, στην οποία η κοινωνία μας είναι μεθοδικά δρομολογημένη.
Οι επόμενες γενικές εκλογές, σε τρία (άνευ απροόπτου) χρόνια, πρέπει να αποτελέσουν το «ραντεβού με την ιστορία», κατά το οποίο θα πρέπει να ρίξουμε στον ιστορικό Καιάδα όλο το πολιτικό εξάμβλωμα και την πολιτική σαβούρα που κρατά στο τέλμα, την πρόοδο της Ελληνικής κοινωνίας.
Αν δεν συμβεί αυτό, φοβάμαι πως τότε θα έχει χαθεί και η δυνατότητα, κάποιοι να πούνε: «η καταστροφική αυτή πορεία, δεν ήταν κρυφή. Φαινότανε. Την έβλεπαν καθαρά όσοι δεν ήθελαν να έχουν τα μάτια τους και τα αυτιά τους κλειστά στα σημεία, στα σημάδια και στα ντοκουμέντα.