Περιμένοντας τη λαϊκή αντίδραση…

Το ΔΝΤ και το παγκόσμιο οικονομικό κατεστημένο δεν έχει την ανάγκη μιας στρατιωτικής χούντας για να επιβάλει τα σχέδιά του. Του αρκεί μια υπάκουη κυβέρνηση με πειστική επικοινωνιακή πολιτική, πρόθυμη να εφαρμόσει τα σχέδια της παγκόσμιας διακυβέρνησης.

Κώστας Μπετινάκης

Μας πέρασαν βίαια στη νέα εποχή, όπου έχουν πέσει τα σύνορα ανάμεσα στα εθνικά κράτη και τις μεγάλες επιχειρήσεις. Και τα πιο δύσκολα έρχονται. Ως πειραματόζωα μας εφαρμόζουν πάλι «συνταγή σοκ» με τη μέθοδο της οικονομικής υποδούλωσης αυτή τη φορά. Ο Μίλτον Φρήντμαν αφιέρωσε τη ζωή του πολεμώντας τις ιδέες εκείνες που υποστήριζαν ότι οι κυβερνήσεις έχουν ευθύνη να επεμβαίνουν στις αγορές για να λειαίνουν τις αιχμές.

Το κραχ του 1929 είχε δημιουργήσει την αναγκαιότητα οι κυβερνήσεις να επεμβαίνουν στην οικονομία και να αναδιανέμουν  τον πλούτο και να ελέγχουν τις επιχειρήσεις. Ήταν η εποχή που το κοινωνικό κράτος είχε αγκαλιαστεί από τις χώρες της Δύσης σε  αντιστάθμισμα με την κομμουνιστική Ανατολή.

Η κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» από τη μια και η 11η Σεπτεμβρίου 2001 καπάκι, έδωσαν στις ΗΠΑ την ευκαιρία  να σταματήσει να ρωτάει τις άλλες χώρες κατά πόσο τους αρέσει ο αμερικανικός τρόπος της «δημοκρατίας με ελεύθερη  αγορά». Έτσι, έχουν αρχίσει να τον εφαρμόζουν, με τη «μέθοδο σοκ» ή με την πολεμική τους μηχανή.

Ο οικονομικός ρόλος των πολέμων που ξεκίνησαν με την πρόφαση της «καταπολέμησης της τρομοκρατίας», ήταν να ανοίξουν νέες αγορές την μεταπολεμική περίοδο. Και να δοθούν έτσι νέες ευκαιρίες για τις πολυεθνικές εταιρίες.

Το ΔΝΤ και το παγκόσμιο οικονομικό κατεστημένο δεν έχει την ανάγκη μιας στρατιωτικής χούντας για να επιβάλει τα σχέδιά του.

Του αρκεί μια υπάκουη κυβέρνηση με πειστική επικοινωνιακή πολιτική, πρόθυμη να εφαρμόσει τα σχέδια της παγκόσμιας διακυβέρνησης.

Η τραγική ειρωνεία είναι πως για να εφαρμόσουν την πλέον ακραία οικονομική πολιτική για το ξεθεμελίωμα του κράτους πρόνοιας, επέλεξαν τον πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, που λίγα χρόνια πριν, τον ενοχλούσε το «Σοσιαλιστικό» στο ΠαΣοΚ και ήθελε να το μετονομάσει σε «Μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη»…

Παραζαλισμένος ο λαός μας παρακολουθεί την αποδόμηση κοινωνικών του επιτευγμάτων που πέτυχε με δεκαετίες αγώνων εν μια νυκτί, και με το βαρύγδουπο επιχείρημα ότι όλα αυτά γίνονται για την σωτηρία της χώρας…

Από ‘δώ και πέρα αρχίζει η καπηλεία για την λαϊκή αντίδραση και τι μορφή πρέπει να έχει.

Η πρόσκληση για αντίσταση, δεν έχει ταυτόχρονη εναλλακτική πρόταση επίλυσης του προβλήματος. Αμφίβολης ωφέλειας για το λαϊκό κίνημα,  οι καταλήψεις στους καταπέλτες των πλοίων, που δίνουν «επιχειρήματα» στους υπερασπιστές των «δικαιωμάτων των εφοπλιστών».

Τα συσσωρευμένα συνδικαλιστικά λάθη και η υποταγμένη κομματικοποίηση του συνδικαλιστικού κινήματος, έχει αφήσει αδιάφορο το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου, που δείχνει απρόθυμος να συμμετάσχει στις συνεχείς κινητοποιήσεις. Έπαιξε το ρόλο της και η δολοφονία των τεσσάρων στην «Μαρφίν», όσο και οι αλόγιστες απανωτές απεργίες –μπλακ άουτ στην ενημέρωση- από την ΕΣΗΕΑ, που κάνουν αβάντα στους βαρόνους των Μέσων Μαζικής Αποβλάκωσης.

Η διαφαινόμενη αδιαφορία και ανυπακοή στην απεργιακή γυμνασιακή σχολιάζεται αναλόγως, από διαφορετικά κέντρα, που αξίζει να επισημάνουμε.

Έτσι για παράδειγμα, η κατά καιρούς εξυπηρετούσα διαφορετικά συμφέροντα, ΑΥΡΙΑΝΗ σχολιάζει στο κύριο θέμα της: “Βατερλώ για τους εργατοπατέρες η γενική απεργία της Πέμπτης”.

Η εφημερίδα υποστηρίζει πως «σε φιάσκο διεθνούς βεληνεκούς για τον κρατικοδίαιτο και κομματοκρατούμενο συνδικαλισμό εξελίχθηκε η γενική απεργία της Πέμπτης, την οποία ολόκληρη η Ευρώπη ανέμενε ως έναυσμα εκρηκτικών κινητοποιήσεων που θα διέγειραν τους λαούς και θα σηματοδοτούσαν τη σαρωτική αντίδραση των μικρομεσαίων, των μισθωτών και των συνταξιούχων στην λαίλαπα των μέτρων στο μέτωπο του Ασφαλιστικού και των εργασιακών σχέσεων».

Η εφημερίδα παραλείπει φυσικά, πως χρόνια τώρα έχει να παρακολουθήσει τις συλλογικές συμβάσεις για τους εργαζόμενους…

Επιβεβαίωση της αναμονής αντίδρασης από τα πειραματόζωα, που δέχονται την επίθεση του καταστροφικού καπιταλισμού», επιβεβαιώνουν και τα δημοσιεύματα του γερμανικού Τύπου:

Από την Deutsche Welle, το ρεπορτάζ της Βιβής Παπαναγιώτου:

Ελλάδα: «Σπάει το μέτωπο της διαμαρτυρίας».

Σημαντικός ο απόηχος της προχθεσινής απεργίας στον γερμανικό τύπο. Βασική διαπίστωση των Γερμανών αρθρογράφων είναι ότι μετριάζεται το κύμα των απεργιών και η διάθεση των Ελλήνων για συμμετοχή σε κινητοποιήσεις.

«Απεργία στην Ελλάδα – ακόμη και η Βουλή εργάστηκε με προσωπικό ασφαλείας, ενώ οι υπάλληλοι απεργούσαν», «Περισσότερες ώρες δουλειάς με λιγότερη αμοιβή –μετριάζεται το κύμα απεργιών», «Η Ελλάδα κάνει περικοπές, αυξάνει τους φόρους, προχωρά σε μεταρρυθμίσεις, αλλά η επιτυχία είναι αμφίβολη», «Σπάει το μέτωπο της διαμαρτυρίας και των διαδηλώσεων». Αυτοί είναι ορισμένοι από τους σημερινούς τίτλους του γερμανικού τύπου.

Παρά την απεργία το 70% υπέρ των περικοπών.

«Περισσότερες ώρες δουλειάς με λιγότερη αμοιβή – πέρασε το ασφαλιστικό στην ελληνική βουλή – μετριάζεται το κύμα των απεργιών». Έτσι τιτλοφορεί το ρεπορτάζ της η Suddeutsche Zeitung του Μονάχου: «Επί ώρες σταμάτησαν οι πτήσεις στο διεθνές αεροδρόμιο της Αθήνας, οι ακτοπλοϊκές συγκοινωνίες στο λιμάνι του Πειραιά, το μετρό, τα λεωφορεία, ακόμη και τα κρατικά νοσοκομεία λειτούργησαν με προσωπικό ασφαλείας. Αλλά και οι περισσότεροι δημοσιογράφοι απήργησαν υπό τις πιέσεις των συνδικάτων τους. Στις διαδηλώσεις στο κέντρο έλαβαν τελικά μέρος πολύ λιγότεροι από άλλες φορές. Φαίνεται ότι η πλειονότητα των Ελλήνων αντιλαμβάνεται πως οι δραστικές περικοπές που επιβάλλει η κυβέρνηση είναι αναπότρεπτες. Σύμφωνα με πρόσφατες δημοσκοπήσεις το 70% των Ελλήνων πιστεύει ότι οι απεργίες δεν έχουν κανένα νόημα και ότι οι περικοπές είναι αναγκαίες».

Στην Frankfurter Allgemeine Zeitung δημοσιεύεται ανάλυση της σημερινής κατάστασης στην Ελλάδα: «Ακόμη και οι αισιόδοξοι οικονομικοί αναλυτές παραδέχονται ότι οι αναλυτές που ρέπουν στην καταστροφολογία έχουν αρκετά επιχειρήματα για την περίπτωση της Ελλάδας. Το σημαντικότερο: το πρόγραμμα εκσυγχρονισμού του ελληνικού κράτους θα στεφθεί με επιτυχία μόνον εάν συνοδευτεί από μια παράλληλη, αλλά σαφή οικονομική ανάπτυξη. Εάν δεν σημειωθεί κάποια ανάπτυξη, τότε δεν ωφελούν διόλου ούτε οι περικοπές, ούτε οι φορολογικές αυξήσεις.

Οι αισιόδοξοι αναλυτές ελπίζουν ότι οι αλλαγές που προβλέπονται από το κυβερνητικό πρόγραμμα θα απελευθερώσουν την οικονομία και θα δώσουν ώθηση στην ανάπτυξη. Οι καταστροφολόγοι όμως επισημαίνουν ότι η ελληνική οικονομία στηρίζεται στον τουρισμό και τη ναυτιλία και μάλιστα μόνο σε ένα κλάδο της, στα πλοία-κοντέινερ. Επομένως οι όποιες αλλαγές δεν θα επηρεάσουν ουσιαστικά την οικονομική κατάσταση. Επιπλέον ο ελληνικός πληθυσμός πλήττεται σοβαρά από  δημογραφική γήρανση».

Τίποτε δεν εγγυάται ότι δεν θα γίνει αναδιάρθρωση του χρέους.

«Ο Γερμανός οικονομολόγος Γιενς Μπάστιαν που ζει στην Ελλάδα υπογραμμίζει ότι ακόμη και εάν το πρόγραμμα υλοποιηθεί πλήρως μέχρι το τέλος του 2013, αυτό πάλι δεν εγγυάται πως η Ελλάδα δεν θα προχωρήσει σε αναδιάρθρωση του χρέους της». Και καταλήγει: «Αυτό που προσπαθεί να πετύχει τώρα η ελληνική κυβέρνηση μοιάζει με έναν μαραθώνιο, στον οποίο όμως πρέπει να νικήσει ένας δρομέας κοντινών αποστάσεων. Ταυτόχρονα ο μαραθώνιος αυτός εμπερικλείει απρόβλεπτες πολιτικές συνέπειες και δεν αποκλείει την πιθανότητα της αποτυχίας.»

Αποστασιοποιούνται από τις απεργίες οι Έλληνες.

«Σπάει το μέτωπο της διαμαρτυρίας – η απεργία βρίσκει μικρή ανταπόκριση», είναι τέλος ο τίτλος ρεπορτάζ της εφημερίδας Kolner Stadtanzeiger: «Το κάλεσμα των συνδικάτων σε απεργίες και κινητοποιήσεις φαίνεται ότι βρίσκει όλο και λιγότερη ανταπόκριση. Η 6η γενική απεργία δείχνει σαφώς πως πολλοί Έλληνες αποστασιοποιούνται και υποχωρούν στα κελεύσματα των περικοπών. Βεβαίως προχθες έμειναν πολλές υπηρεσίες κλειστές, δεν λειτούργησαν τα λεωφορεία, το μετρό, οι ακτοπλοϊκές συγκοινωνίες, το διεθνές αεροδρόμιο, αλλά λειτούργησαν οι τράπεζες, τα εργοστάσια, οι οικοδομές και το λιανεμπόριο. Οι περισσότεροι Έλληνες διαισθάνονται ότι παρά τις διαμαρτυρίες η κυβέρνηση θα ακολουθήσει αταλάντευτη το πρόγραμμα των περικοπών, διότι δεν έχει άλλη επιλογή» .

ΥΓ. Είναι σα να μας λένε λοιπόν, πως αφού δεν υπάρχει κάποια εναλλακτική πρόταση μονόδρομος το περιβόητο Μνημόνιο. Δεν είναι έτσι όμως. Απλώς οι 300 της Βουλής μας, δεν βρήκαν τον χρόνο να μελετήσουν το μνημόνιο, ούτε σκέφτηκαν κάποιες εναλλακτικές λύσεις. Οι μόνες που διαβάζουμε βρίσκονται σε κάποια μπλογκς, εκ του εξωτερικού ορμώμενα, χωρίς να γνωρίζουμε τι κρύβεται πίσω τους…

ΠΗΓΗ