Οι σφαίρες που βολεύουν...

• Τα σημεία των καιρών...

Ένας νέος άνθρωπος, οικογενειάρχης, εξοντώνεται τα ξημερώματα από άγνωστους δολοφόνους επειδή “ενόχλησε” μάλλον με τα δημοσιεύματα του και την παρουσία του σε έναν χώρο που όλο και περισσότερο προσομοιάζει τους μυθικούς στάβλους του Αυγείου. Τα “μίν-τια” πέφτουν αμέσως με τα μούτρα στην φιλολογία της φαντασιοπληξίας και της μακάβριας λεπτομέρειας για τα τραύματα του θύματος και τον τρόπο με τον οποίο έπεσε νεκρό μπροστά στο σπίτι του και στα μάτια της γυναίκας του. Ένα μεγάλο τμήμα της Αττικής, που ήδη έχει καταστραφεί από τις αλλεπάλληλες εγκληματικές πυρπολήσεις των τελευταίων ετών με την όχι και τόσο άτυπη σύμπραξη συμμοριών οικοπεδοφάγων, πολιτικών, και διαφόρων εξυπηρετικών “δημοσίων λειτουργών”, ξανακαίγεται μέσα σε λίγες ώρες. Και πάλι περιουσίες καταστρέφονται. Και πάλι σπίτια χάνονται. Και πάλι απελπισμένοι άνθρωποι περιφέρονται μέσα στα αποκαΐδια — ενώ οι οφικιάλιοι και πάλι καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι τα πήγαν καλά και μάλιστα καλύτερα από το παρελθόν όταν οι “άλλοι” ήσαν στην εξουσία.
Μια κυβέρνηση, που κατά γενική πια ομολογία, ζει σε έναν εξωπραγματικό κόσμο ιδίας κατασκευής και συντηρείται από “επικοινωνιακά επιτελεία” και “δημοσίευση των πάντων στο Διαδίκτυο” ενώ δημοσκοπικά καταρρέει, καταχειροκροτείται μόνο από τον εαυτό της γιατί κατάφερε, λέει, να δανειστεί στην “ανοιχτή αγορά” κάτι ψίχουλα πραγματικά μπροστά στο γιγάντιο εθνικό χρέος που μας συνθλίβει — κι αυτό, κατ’ αυτήν, αποτελεί νέο σημάδι ότι η “αξιοπιστία” μας ως καλών δανειοληπτών αποκαθίσταται στα διεθνή χρηματιστήρια. Την ίδια στιγμή, η τελευταία παγερή έκθεση των δρακόντειων δανειστών μας αναγνωρίζει πλαγίως ότι, ξέρετε, ο περισσότερος κόσμος πιστεύει πια ακράδαντα ότι η χώρα σας θα κηρύξει λήξη εργασιών και θα κλείσει πια τα μάτια της για να ησυχάσει η δύσμοιρη για πάντα.
Οι Τούρκοι — φίλοι αγαπητοί και εγκάρδιοι γείτονες — στέλνουν τα ωκεανογραφικά τους να βυθίσουν καλώδια στην Ελληνική υφαλοκρηπίδα, αλλά η κυβέρνηση, δια στόματος όλων των “καθ’ ύλην αρμοδίων,” μας διαβεβαιώνει ότι, τελικά, η Άγκυρα, θέλει δεν θέλει ξέρετε, θα “υποχρεωθεί” (!!) να σταματήσει την εκστρατεία κατάληψης του Αιγαίου χάρη στην “επιθετική πολιτική ειρήνης” που έχει επεξεργαστεί η πολύπειρη ηγεσία μας, παρασημοφορημένη όπως είναι με εξαιρετικά μετάλλια τιμής στην τέχνη της Ηρωικής Υποχώρησης και της Σιωπής — η οποία έχει αναπτύξει περίτεχνη μέθοδο κατάποσης προσβολών, εμμέσων και αμέσων, όπως και κεκαλυμμένων, αλλά οφθαλμοφανών, απειλών και τρόπο αλάνθαστο στροφής προς τα μετόπισθεν, όπου η ζωή είναι ωραία, το Ίντερνετ είναι γρήγορο, και τα αλλεπάλληλα ταξίδια στο εξωτερικό κρατούν τα επίπεδα ικανοποίησης και αυτοπροβολής ψηλά και σταθερά.
Πιο χαμηλά όμως, εκεί που ο βασανιστικός πόνος της προϊούσας εξαθλίωσης αποτελεί το καθημερινό μέτρο ύπαρξης, το φως έχει πάρει άλλο χρώμα, γκρίζο και χλωμό. Ο “κυρίαρχος λαός” έχει μεταβληθεί, με γρήγορους πολυβολισμούς “νομοθετημάτων” αντάξιων της “δημοκρατίας” μας, σε απόκληρο της “διεθνούς κοινότητας” και σε “μεγάλο ασθενή” για τον οποίον, όλοι οι “ειδικοί” του εξωτερικού πια πιστεύουν, δεν υπάρχει πραγματική γιατρειά.
Ποτέ άλλοτε στην ιστορία της Ελλάδας δεν είχαμε φτάσει τόσο χαμηλά μέσα σε έξαρση “δημοκρατικών διαδικασιών”. Και ποτέ άλλοτε δεν μας έχουν “δουλέψει” τόσο άγρια, απερίφραστα, και μανιακά όσο σήμερα.
Τα σημεία των καιρών είναι αλάνθαστα — και το αποτέλεσμα, σύντομα, θα είναι το αναμενόμενο.

Rieas