Η εν ψυχρώ δολοφονία του δημοσιογράφου Σωκράτη Γκιόλια μπορεί να ήταν πράξη τρομοκρατίας, μπορεί να ήταν ξεκαθάρισμα λογαριασμών, μπορεί να ήταν μήνυμα προς τα μπλόγκς, μπορεί να ήταν ακόμη και… λάθος. Όποια και αν ήταν τα κίνητρα, η ουσία είναι ότι ήταν μια πράξη άνανδρη και ιδιαίτερα απεχθής. Και για να δείξω το πόσο σιχαμερή ήταν αυτή η πράξη, θα σταθώ στο ανθρώπινο και μόνο στοιχείο.
Ένας νεαρός άνδρας που κοιμάται στο σπίτι του με την οικογένειά του. Όποιος και να είναι αυτός. Τα χαράματα του χτυπούν το θυροτηλέφωνο και τον ειδοποιούν ότι κάποιος κλέβει τη μηχανή του. Μέσα στη παραζάλη του ύπνου τρέχει κάτω αλαφιασμένος, ίσως φορώντας ακόμη τις πιτζάμες του ή και τα εσώρουχά του.
Και εκεί τον περιμένει επαγγελματική ενέδρα θανάτου, με διασταυρούμενα πυρά! Και πριν προλάβει καν να ξυπνήσει, να σκεφτεί, να φέρει στο νου του την εικόνα του δίχρονου γιου του… πέφτει νεκρός. Έτσι άδοξα, και πάνω απ`όλα μπαμπέσικα.
Και μόνο να βάλει κανείς τον εαυτό του στη θέση του θύματος λυγίζει. Μαυρίζει η ψυχή, γίνεται κουβάρι η καρδιά.
Ότι και να έγινε, όποιος και να ήταν ο λόγος της στυγερής δολοφονίας, δεν με ενδιαφέρουν. Αυτό που θα μου μείνει είναι η εικόνα ενός ζαλισμένου από τον ύπνο πατέρα, που πέθανε ακαριαία και που δεν πρόλαβε καν να αποχαιρετήσει (έστω νοερά) τον γιόκα του.
Και ένα δίχρονο παιδί, που κοιμόταν στο κρεβατάκι του, γεμάτο αθωότητα, την ώρα που ο μπαμπάς του ξεψυχούσε στο πεζοδρόμιο. Στο ίδιο πεζοδρόμιο που θα έπρεπε να το μαθαίνει να κάνει ποδήλατο, και να παίζουν μπάλα. Ένα αγοράκι που θα μεγαλώσει με μια μονίμως μαυρισμένη ψυχή, και ένα ατέλειωτο γιατί;
Τίποτα άλλο.
Τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια στην οικογένεια του αδικοχαμένου οικογενειάρχη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου