| | 0 comments
Ας δώσουμε επιτέλους ένα τέλος στον εσμό των ηλιθίων που φέρονται να μας εξουσιάζουν, θυμίζοντάς τους πως ο κάτοχος της πραγματικής εξουσίας είμαστε εμείς, ο λαός
Ποτέ άλλοτε δεν αποσυντίθετο οι μύθοι τόσο γρήγορα στην Ελλάδα, όσο σήμερα. Ο λόγος είναι ότι καταρρέει το κύρος των μυθοποιητικών μηχανισμών και η αντίστοιχη βαρύτητά τους στη κοινωνία. Τώρα πια η ιεραρχική δομή της ελληνικής κοινωνίας αμφισβητείται έμπρακτα σχεδόν απ’ όλους. Ο Γιώργος Παπανδρέου και η παρέα, που τυπικά τουλάχιστον κυβερνά, «κατάφεραν» να υπονομεύσουν μέσα σ’ ένα εξάμηνο ολόκληρο το σύστημα αναφορών, στη βάση των οποίων νομιμοποιούνται οι εξουσιαστικές λειτουργίες του κράτους. Μεταξύ μας, δεν ήταν και τόσο δύσκολο, καθώς οι προηγούμενοι κυβερνήτες φρόντισαν να πολιτευθούν και να οικονομήσουν μέσω μιας… πολιτικής υποκριτικής που παρήγαγε φούσκες και διαπλοκή.
Εξαιτίας αυτού, οι μέχρι τώρα διαμορφωμένοι κοινωνικοποιητικοί μηχανισμοί αδυνατούν πλέον να υποστηρίξουν διαλεκτικά την θεσμοποιητική λειτουργία της πολιτείας στη συγκυρία, και έτσι τα μέτρα του ΔΝΤ και της κυβέρνησης εμφανίζονται με τη μορφή επιβολής και συμμόρφωσης και όχι με αυτή της νομιμοποιημένης και κατανοητής αναγκαιότητας. Κάπως έτσι η χώρα μεταβλήθηκε από ένα απέραντο φρενοκομείο σε ένα απέραντο αναμορφωτήριο. Όταν τα μέσα κοινωνικοποίησης χάνουν την ικανότητα να χειραγωγούν προσωπικότητες, τότε η θεσμική λειτουργία ασκείται στο κενό. Εκλαμβάνεται, με άλλα λόγια, ως κοινωνικός εξαναγκασμός, που επιφέρει το αίσθημα της αφόρητης καταπίεσης σε μεγάλο εύρος του κοινωνικού ιστού.
Σήμερα οι πολίτες της Ελλάδας νοιώθουν να εισήχθησαν βίαια και αιφνιδιαστικά σε ένα είδος αναμορφωτηρίου για να εκτίσουν την ποινή που τους επέβαλαν αυτοί που προσκλήθηκαν από το καθεστώς της χώρας για να διασώσουν την εθνική μεγαλοαστική τάξη και τα συμφέροντα που αυτή υπηρετεί. Δηλαδή, οι αναμορφωτές μας ενώ είναι εκείνοι που μέσω μιας θεσμοθετημένης ή/και παραθεσμικής λειτουργίας οδήγησαν στη μορφή κοινωνικοποίησης που κατά την άποψη τους προκάλεσε τη κρίση, τώρα σπεύδουν να πάρουν τα μέτρα τους για να περισσωθούν από αυτήν! Μεταβάλλουν το θεσμικό πλαίσιο, αλλά και τον τρόπο παραγωγής των θεσμών, ώστε να διαφοροποιηθεί η διαδικασία και το περιεχόμενο της κοινωνικοποίησης στην Ελλάδα και να πραγματοποιείται από εδώ και εμπρός σε άλλο πλαίσιο αξιών, προσδοκιών και προκαταλήψεων, έτσι ώστε να εξυπηρετούνται καλύτερα οι εξουσιαστικές επιδιώξεις τους. Όμως, καθώς επέλεξαν αυτό να γίνει σε σύντομο χρονικό διάστημα, είναι αναγκαίο το συγκυριακό κενό πολιτικής νομιμοποίησης που αναπόδραστα προκύπτει, να καλυφτεί μέσω του εγκλεισμού μας στο …αναμορφωτήριο!
Μόνον αν αποδεχθούμε το δίκαιο της ποινής που μας επιβάλλεται ή τέλος πάντων ανεχθούμε τον «εγκλεισμό» μας, για να… σωθούμε από τις οικονομικές αμαρτίες μας, είναι δυνατόν το νέο θεσμικό μόρφωμα που τώρα κατασκευάζεται να αποδώσει με κοινωνικοποιητικούς όρους. Σε διαφορετική περίπτωση το καθεστώς κινδυνεύει με πτώχευση. Θα καταστεί αδύνατον, δηλαδή, να αναπαράγει την ηγεμονία του με θεσμικά και οικονομικά μέσα.
Μίλησα εγώ μέχρι τώρα για λεφτά; Όχι. Τότε γιατί το μυαλό σου, φίλε, πάει στο… χρήμα; Διότι ο ισχυρότερος θεσμός κοινωνικοποίησης σήμερα είναι η αγορά. Άρα, η καλύτερη μέθοδος αναμόρφωσης χαρακτήρων συναρτάται με αυτήν. Μόνον αν αισθανθείς την φτώχια, είναι δυνατόν – πιστεύουν οι αναμορφωτές μας - να αλλάξεις μυαλά. Να εκλιπαρείς, δηλαδή, πλέον για έλεος από την εξουσία, αντί να διεκδικείς δικαιώματα. Φεουδαρχικό σας φαίνετε; Κι εμένα. Η παγκόσμια διακυβέρνηση αναστήνει φεουδαρχικές δομές εξουσίας και ένα ήθος διακυβέρνησης που στηρίζεται σε δόγματα και ηγεμονικά στερεότυπα, μάλλον προκαπιταλιστικά.
Ο καπιταλισμός… φράκαρε και ζητεί διέξοδο μέσω μιας άλλης μορφής ηθικής. Είναι η ηθική των εξιδανικευμένων αγορών που μετουσιώνεται σε πολιτική ηθική για να καταλήξει σε μια μορφή φονταμενταλισμού, σύμφωνα με την οποία η επιβίωση και η δημοκρατία θα αποτελούν σχετικά μεγέθη και θα εκλαμβάνονται ως ανταμοιβή για τους υπάκουους και προσαρμοσμένους στο νέο κόσμο μας. Εδώ, η θυσία δικαιωμάτων θα θεωρείται πράξη εξαγνισμού από την κατάχρηση του υλικού πολιτισμού και της καταναλωτικής κουλτούρας. Μέσω αυτής της νέας κουλτούρας, πιστεύουν, ότι το μονεταριστικό σύστημα θα επιβιώσει, διότι αν δεν επιβιώσει πώς θα μπορούσε να υπάρξει παγκόσμια διακυβέρνηση; Δεν γίνεται!
Καταλαβαίνετε τώρα καλύτερα τον καημό του φίλτατου «Γιώργου του Αναμορφωτή». Προφανώς τον… καταλαβαίνετε! Όσοι από εμάς υπάρχουμε μέσω κάποιας μορφής τεχνολογίας της γνώσης - που την λένε επιστήμη με την τρέχουσα έννοια - η οποία ασφαλώς στηρίζεται σε μια συγκεκριμένη μεθοδολογία, δεν είμαστε ικανότεροι στο να αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο από οποιονδήποτε άλλο συμπολίτη μας. Να το ξεκαθαρίσουμε. Το μόνο μας «προσόν» είναι η μεθοδολογία και τίποτε άλλο. Συνεπώς, αν κάποτε φαίνεται να ερμηνεύουμε με περισσότερη ή λιγότερη ακρίβεια τον κόσμο δεν σημαίνει ότι τον καταλαβαίνουμε καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον, ή ότι μπορούμε να προσφέρουμε λύσεις πιο έξυπνες από οποιονδήποτε άνθρωπο. Ο γράφων έχει συναντήσει, για παράδειγμα, τσοπάνη στη Κεφαλονιά που αντιλαμβάνεται το φαινόμενο της εξουσίας καλύτερα από εκείνον - και ας είναι το αντικείμενο μου!
Ο κόσμος δεν αλλάζει άλλωστε από φιλοσόφους και επιστήμονες. Τούτοι, αν είναι ικανοί, μπορούν να μεταβάλουν απλώς τις αναπαραστάσεις του κόσμου. Αλλά και αυτό μικρή σημασία έχει, καθώς θα παρεμβληθούν τα ΜΜΕ που συντονισμένα θα ιδεολογικοποιήσουν ή θα αποϊδεολογικοποιήσουν τις αναπαραστάσεις αυτές σύμφωνα με το συμφέρον των ιδιοκτητών τους. Άρα, μην αναρωτιέστε πού πήγε η πνευματική ηγεσία του τόπου και χάθηκε τώρα την περίοδο της κρίσης. Τέτοιο «πράγμα» (πνευματική ηγεσία) δεν υπήρξε ποτέ στην πραγματικότητα . Τα ΜΜΕ το κατασκεύασαν και αυτό, ώστε να διευκολυνθούν στην διαδικασία της νομιμοποίησής τους και σε αυτήν της ιδεολογικοποίησης και νοηματοδότησης των συμβάντων.
Τώρα που εξηγηθήκαμε, πιστεύω ότι γίνεται κατανοητό, ότι η ευθύνη κατανόησης του κόσμου είναι ατομική, ενώ η ευθύνη δράσης για την ανατροπή του καθεστώτος είναι συλλογική. Όμως και μόνον η συμμετοχή σε ένα συλλαλητήριο είναι ικανή να σε κάνει να αλλάξεις στάση και αντιλήψεις για τον κόσμο. Η διαδικασία ανατροπής και η προσωπική μας εμπλοκή σε αυτήν είναι που μας κάνει ευφυέστερους και αποτελεσματικότερους. Το ζήτημα λοιπόν είναι σε τι διαδικασίες εμπλεκόμαστε και αν αυτές θα διαδραματιστούν εντός ή εκτός του θεσμικού αναμορφωτηρίου που κατασκευάζεται τούτες τις ημέρες και ώρες στον τόπο μας. Μόλις που προλαβαίνουμε, αν και ποτέ δεν είναι αργά…για κλάματα! «Ποτέ ξανά παρακμή» δήλωσε πριν από λίγο ο Γιώργος ο Αναμορφωτής, θεωρώντας ότι το αναμορφωτήριο που κατασκευάζει θα μεταβάλει τους παρακμιακούς Έλληνες σε μεταμοντέρνους Πολίτες του Κόσμου. Αυτό, αγαπητοί φίλοι, είναι έκφραση της απόλυτης πολιτικής παρακμής ενός συστήματος που επιχειρεί να δραπετεύσει από τον διαπλεκόμενο μοντερνισμό του σε έναν ηθικοπλαστικό μεταμοντερνισμό που υποδηλώνει premodern αντί για postmodern σχέσεις. Εγώ θα έλεγα, ποτέ ξανά στην εξουσία τόσο παρακμασμένα υποκείμενα, τα οποία με περισσή επιπολαιότητα ευαγγελίζονται την μετατροπή του «Φρενοκομείου η Ελλάς» σε «Αναμορφωτήριο η Ελλάς»!
Υ.Γ. Ζητώ συγνώμη από όσους κούρασαν οι παραπάνω αράδες αλλά και η σαχλαμάρα έχει τα όριά της. Κάνω έκκληση σε όλους όσοι έχετε αγανακτήσει με τον εσμό των ηλιθίων που μας εξουσιάζουν, να κάνετε ότι περνά από το χέρι σας μέσω του διαδικτύου, των διαδηλώσεων, των ποικιλόμορφων εκδηλώσεων ακτιβισμού κλπ, ώστε να συμβάλετε στην απομυθοποίηση των χυδαίων αναμορφωτών μας. Το παιχνίδι μόλις άρχισε… Ας δείξουμε ότι δεν είναι αυτοί που μονομερώς θα ορίζουν τους κανόνες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου