Αφιέρωμα : The Clash!

Τhe Clash είναι το όνομα ενός βρετανικού πανκ μουσικού συγκροτήματος, που ιδρύθηκε το 1977 ως κομμάτι του γνήσιου κύματος της αγγλικής πανκ μουσικής. Εκτός από την πανκ ροκ, πειραματίστηκαν με τη ρέγκε, το σκα, το dub, την funk τη ραπ και το rockabilly.

Κατά τη μεγαλύτερη διάρκεια της καριέρας τους, οι The Clash αποτελούνταν από τους: Joe Strummer (πρώτα φωνητικά και ρυθμική κιθάρα). Mick Jones (πρώτη κιθάρα και φωνητικά), Paul Simonon (μπάσσο, φωνητικά) και τον Nick “Topper” Headon (ντραμς και κρουστά). Ο τελευταίος άφησε το γκρουπ το 1982 και εσωτερικές συγκρούσεις οδήγησαν στην αποχώρηση του Jones τον επόμενο χρόνο. Το συγκρότημα συνέχισε με νέα μέλη, ωστόσο διαλύθηκε το 1986.

Οι The Clash γνώρισαν μεγάλη επιτυχία στη Βρετανία από την κυκλοφορία του ομώνυμου ντεμπούτου δίσκου τους. Το τρίτο άλμπουμ του συγκροτήματος, με τίτλο London Calling, το οποίο κυκλοφόρησε το Δεκέμβριο του 1979, αύξησε τη δημοτικότητά τους στις Η.Π.Α, όταν εκδόθηκε εκεί τον επόμενο μήνα. Κριτικά επιδοκιμασμένο, μια δεκαετία αργότερα ανακηρύχθηκε από το περιοδικό Rolling Stone, ως ο καλύτερος δίσκος της δεκαετίας του 1980. [1]

Οι πολιτικοποιημένοι στίχοι των The Clash, οι μουσικοί πειραματισμοί και ο επαναστατικός χαρακτήρας τους πέτυχαν, σε ιδιαίτερο βαθμό, μια μεγάλη επίδραση στο ροκ και στο alternative rock. [2] Έγιναν γνωστοί ως “The Only Band That Matters”, από το προωθητικό σλόγκαν που παρουσιάστηκε από τη CBS, τη δισκογραφική εταιρία του γκρουπ. Τον Ιανουάριο του 2003 οι The Clash – συμπεριλαμβανομένου και τον αρχικό ντράμερ Terry Chimes – εισήχθησαν στο Rock and Roll Hall of Fame. Το 2004, το περιοδικό Rolling Stone τοποθέτησε την μπάντα στο νούμερο 30 της λίστας με τους 100 Σημαντικότερους Καλλιτέχνες Όλων των Εποχών

Πολιτικές πεποιθήσεις

Η μουσική των The Clash χαρακτηρίζονταν συχνά με μια αριστερή πολιτική ιδεολογία.
 Μάλιστα, ο Strummer είχε δηλώσει τις κομμουνιστικές του πεποιθήσεις. Οι The Clash υπήρξαν πρωτοπόροι στη συνηγορία των αριστερών πιστεύω, μέσω της μουσικής του πανκ ροκ και χαρακτηρίστηκαν ως “The Thinkin' Man's Yobs” από το μουσικό περιοδικό NME. 
  Σαν πολλά άλλα συγκροτήματα του πανκ, διαμαρτυρήθηκαν εναντίον της μοναρχίας και της αριστοκρατίας. Όμως, αντίθετα με τους υπόλοιπους μουσικούς του κινήματος, απέρριψαν το μηδενισμό.

Αντί αυτού, υποστήριξαν πολλές σύγχρονες απελευθερωτικές οργανώσεις και ανέπτυξαν επαφές με γκρουπ, όπως οι Anti – Nazi League. Τον Απρίλιο του 1978 ηγήθηκαν στην οργάνωση του κοντσέρτου Rock Against Racism στο Βικτοριανό Πάρκο του Λονδίνου.

Η σημαία του Απελευθερωτικού Εθνικού Μετώπου Sandinista.

Οι πολιτικές πεποιθήσεις των The Clash, έγιναν φανερές σε στίχους πρώιμων ηχογραφήσεων, όπως στο “White Riot”, όπου ενθάρρυναν τη νεολαία να γίνει πολιτικά δραστήρια, στο “Career Opportunities”, που απευθύνονταν στην απαλλοτρίωση των χαμηλόμισθων τετριμμένων επαγγελμάτων και στο “London's Burning, που αναφερόταν στην ανία της ζωής στην πόλη.Το εύρος των πολιτικών ενδιαφερόντων του συγκροτήματος διευρύνθηκε σε μεταγενέστερες δουλειές. Ο τίτλος του Sandinista! αναφέρονταν στους αριστερούς επαναστάτες της ομώνυμης οργάνωσης, που είχε πρόσφατα καθαιρέσει τον Νικαραγουανό δυνάστη Anastasio Somoza Debayle και ο ίδιος ο δίσκος περιείχε τραγούδια, με περιεχόμενο που απευθύνονταν σε διάφορα άλλα πολιτικά θέματα, με έκταση πέρα από αυτήν των βρετανικών ακτών, όπως το “Washington Bullets” και το “Call – Up”.